Το λιμάνι των αστεριών
07.04.2014 | 10.36
Πρώτα απ΄ όλα, να αρχίσουμε και να τελειώσουμε εδώ την κουβέντα για τη διαιτησία: ο Αντονι Τέιλορ καλώς έδωσε δύο πέναλτι στη Λίβερπουλ. Στην ουσία των πραγμάτων, η Λίβερπουλ δεν κάνει κάτι διαφορετικό από ό,τι περίμενα. Γράφει ο Γιάννης Μπίλιος
Πρώτα απ΄ όλα, να αρχίσουμε και να τελειώσουμε εδώ την κουβέντα για τη διαιτησία: ο Αντονι Τέιλορ καλώς έδωσε δύο πέναλτι στη Λίβερπουλ.
Στο πρώτο ο Τόμκινς βάζει εσκεμμένα το χέρι του στην μπάλα στο κοντρόλ του Σουάρες (βάζει... σπάτουλα, όπως λέγαμε παλιά γι΄αυτά τα «πονηρά» χέρια) και σωστά είδε την κάρτα. Αλλά και στο δεύτερο, από τη στιγμή που ο Αντριάν βρίσκει, εκτός από μπάλα, και τα πόδια του Φλάναγκαν, καλώς καταλογίστηκε το πέναλτι. Η φάση δεν είχε τελειώσει, η μπάλα ήταν διεκδικούμενη και η προσπάθεια του παίκτη της Λίβερπουλ τελείωσε από τα χέρια του τερματοφύλακα της Γουέστ Χαμ.
Αν θα μπορούσε να υπάρχει ένσταση κάπου, θα ήταν στο γκολ της Γουέστ Χαμ, όμως εκεί ο Σκρτελ σπρώχνει τον Αντι Κάρολ που με τη σειρά του πέφτει πάνω στον Μινιολέ. Ο Τέιλορ θα έπρεπε να δώσει πέναλτι και δεν το έδωσε, θα έπρεπε επίσης να δώσει επιθετικό φάουλ και επίσης δεν το έδωσε. Πάτσι, αλλά μ’ αυτά και μ’ αυτά μιλάμε συνεχώς για τους διαιτητές της Πρέμιερ Λιγκ και δεν ήμασταν μαθημένοι έτσι...
Στην ουσία των πραγμάτων, η Λίβερπουλ δεν κάνει κάτι διαφορετικό από ό,τι περίμενα. Το έλεγα και την περασμένη εβδομάδα ότι αφού διαχειρίστηκε επιτυχώς τα ματς στο Ανφιλντ με Σάντερλαντ και Τότεναμ, είχε περάσει μεγάλες εξετάσεις. Δεν το φοβάται το μεγάλο ύψος και, αν χάσει τελικά το πρωτάθλημα, θα το χάσει από πιθανές απώλειες στα βαθμολογικά ντέρμπι με Μάντσεστερ Σίτι και Τσέλσι στο Ανφιλντ, την άλλη Κυριακή και την Κυριακή του Θωμά αντίστοιχα.
Οποιον μικρομεσαίο βρει στο δρόμο της, δηλαδή τις Νόριτς και Κρίσταλ Πάλας εκτός έδρας και τη Νιούκαστλ στο Ανφιλντ την τελευταία αγωνιαστική, θα τον... καταπιεί. Αφού δεν σκόνταψε μέχρι τώρα, δεν θα σκοντάψει τώρα. Εχει φόρμα, έχει δίψα, έχει επίγνωση της ευκαιρίας και βέβαια έχει τον Λουίς Σουάρες που μπορεί με ένα απλό κοντρόλ της μπάλας να αλλάξει όλη την ιστορία ενός αγώνα. Μέχρι το 43’ του αγώνα στο Απτον Παρκ, οπότε και ο Ουρουγουανός «έκλεψε» το πέναλτι του Τόμκινς σε μία ανύποπτη φάση (όσο «ανύποπτη» μπορεί να είναι η φάση όταν ο συγκεκριμένος παίκτης έχει την μπάλα μέσα στην αντίπαλη περιοχή) η Λίβερπουλ δεν είχε κάνει σχεδόν τίποτα, αν εξαιρέσουμε ένα απίθανο γκολ που πήγε να βάλει ο ίδιος ποδοσφαιριστής, πριν τον σταματήσει το οριζόντιο δοκάρι. Το έγραψα και μετά το 4-0 με την Τότεναμ: με αυτόν, γίνονται όλα δυνατά τα αδύνατα.
Αλλά δεν γράφεται ιστορία μόνο στο Ανφιλντ. Στην άλλη πλευρά του Στάνλεϊ Παρκ, η Εβερτον κάνει τον Ντέιβιντ Μόιες να νιώθει ακόμα πιο άβολα για το πώς εξελίσσεται αυτή η σεζόν. Την ώρα που η νέα του ομάδα ζει στα χέρια του τις πιο δύσκολες στιγμές της νεότερης ιστορίας της, αυτή που άφησε πίσω ονειρεύεται την υπέρβαση που ποτέ επί των ημερών του δεν είχε γίνει.
Είναι ακόμα νωρίς, βέβαια. Τα «ζαχαρωτά» δεν έχουν κατακτήσει ακόμα την τέταρτη θέση και, αν την κατακτήσουν, θα πρέπει να περάσουν από τον αυγουστιάτικο προκριματικό για να δουν... σεντόνι. Είχε φτάσει ως εκεί και η Εβερτον του Μόιες το 2005, αλλά είχε αποκλειστεί εύκολα από τη Βιγιαρεάλ του Πελεγκρίνι.
Ηδη, όμως, ο Ρομπέρτο Μαρτίνεζ (που πέρσι, ως προπονητής της Γουίγκαν είχε φτάσει στην απόλυτη υπέρβαση με την κατάκτηση του Κυπέλλου) δείχνει να έχει... λύσει τα μάγια και να έχει δώσει σε αυτή την ομάδα μία πίστη και μία αύρα που δεν μπόρεσε ποτέ να δώσει ο προκάτοχός του. Ναι, η Εβερτον του Μόιες ήταν ένας δύσκολος αντίπαλος, ένας... κακός μπελάς για όλους (εκτός από την Αρσεναλ που έμενε αήττητη από τους μπλε επί επτά χρόνια, όμως κι αυτή διασύρθηκε την Κυριακή στο «Γκούντισον Παρκ») αλλά εδώ μιλάμε για κάτι άλλο: μιλάμε για μια Έβερτον που γουστάρει να παίζει μπάλα και που σε κάνει να γουστάρεις που τη βλέπεις. Είναι μια Εβερτον απελευθερωμένη, μια ομάδα που ξέρει να γίνεται αφεντικό στο γήπεδο, που δεν... φοβάται να παίξει ποδόσφαιρο κατοχής και που δεν φοβάται κανέναν, όπως κι αν λέγεται.
Ο δε Μαρτίνεζ βγάζει από τα μανίκια του άσους που σε υποχρεώνουν να του βγάλεις το καπέλο. Στο ματς με την Αρσεναλ έχασε νωρίς τον Οσμαν, σήκωσε από τον πάγκο τον Μπάρκλεϊ και όλοι αναρωτηθήκαμε τι θα κάνει. Να τι έκανε: στο δεξί άκρο, στη θέση του Οσμαν, ο Λουκάκου, προώθηση του Νέισμιθ από την «τρύπα» στην αντίπαλη περιοχή και κεντρικός μεσοεπιθετικός πίσω από τον Σκωτσέζο ο Μπάρκλεϊ. Μια χαρά δούλεψε το σύστημα, μια χαρά γινόταν... σέντερ φορ ο Λουκάκου στις φάσεις των πρώτων δύο γκολ και η μεγαλύτερη νίκη της σεζόν ήρθε ως κατάληξη ενός απογεύματος που μόνο ιδανικά δεν ξεκίνησε.
Πριν από εννέα χρόνια, η Λίβερπουλ ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά 5η στην Αγγλία, πίσω από την Εβερτον. Ηταν η καλύτερη σεζόν του ποδοσφαίρου του Μερσεϊσάιντ, όμως στο τέλος μόνο η Λίβερπουλ επέστρεψε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η πρόκληση είναι και πάλι μεγάλη και το όνειρο της πόλης είναι να δει τις δύο ομάδες της στα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά ραντεβού της σεζόν 2014-15, από εκεί που δεν είχε καμία από τις δύο ούτε καν στο Γιουρόπα Λιγκ του 2013-14! Ο υπόλοιπος Απρίλιος και ο μισός Μάιος με τις δύο τελευταίες αγωνιστικές της Πρέμιερ Λιγκ προμηνύονται συναρπαστικοί όσο ποτέ.