Πρέπει και να σε «θέλει» λιγάκι...
Μη λέμε τα ίδια και τα ίδια για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ναι, ο Ντέιβινς Μόιες φορτώθηκε την πιο βαριά «φανέλα», αυτή του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, χωρίς να έχει τους κατάλληλους (συμ)παίκτες για να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεών της. Γράφει ο Γιάννης Μπίλιος
Δεν είναι μόνο τα δεδομένα αμυντικά λάθη που «πρόδωσαν» την όποια καλή επιθετική εικόνα. Ακόμα και αυτή έμεινε ανολοκλήρωτη, καθώς το γεμάτο εμπνεύσεις και ποικιλία παιχνίδι του Αντνάν Γιανουζάι «σκόνταφτε» πάνω στην… υποχρέωση που είχε ο Κοσοβάρος να πρέπει να συνεργαστεί με τον Ντάνι Γουέλμπεκ. Αν, όμως, είχε μαζί του τον Φαν Πέρσι ή τον Ρούνεϊ, θα μπορούσαμε να έχουμε δει το 0-1 αντί του 1-0 (με τον Σάμουελ Ετό που έκανε γκολ την πρώτη καλή ευκαιρία της Τσέλσι και επιβεβαίωσε το «ό,τι πληρώνεις παίρνεις») και να μιλούσαμε πια για άλλο ματς. Αλλά πότε τους είχε από τις 10 του Νοέμβρη και μετά, όταν για τελευταία φορά τους είδαμε μαζί στην ενδεκάδα, στη νίκη επί της Αρσεναλ; Βρείτε μου άλλη ομάδα της Πρέμιερ να παίζει διαρκώς χωρίς ένα από τα δύο (και πολύ συχνά πλέον και τα δύο) πρώτα βιολιά της κι εγώ θα πάω πάσο…
Ακόμα και το επιχείρημα ότι η Τσέλσι έχει την ποιότητα να νικά πια τη Γιουνάιτεντ με μιάμιση ευκαιρία χωλαίνει όταν ο «δράστης» της νίκης είναι ο Ετό. Όχι ο δηλαδή Αζάρ που κάνει τέρατα φέτος, αλλά ο άνθρωπος που σκόραρε στο ματς της Κυριακής όσο στα προηγούμενα 11 ματς, στα οποία αγωνίστηκε. Εδώ μιλάμε σαφώς για ρέντα, μια ρέντα που πολύ συχνά είχαν οι ομάδες (ή και οι… ομαδούλες) που κάποτε δεν τολμούσαν να κοιτάξουν κατάματα την ομάδα-σατράπη του αγγλικού πρωταθλήματο –μία ρέντα, βέβαια, ενισχυμένη βέβαια από την τόλμη και το θράσος που ποτέ δεν είχαν και που πλέον έχουν σε… πλεόνασμα.
Θυμίζω, έτσι ενδεικτικά:
· τα δοκάρια των Ρούνεϊ και Φαν Πέρσι στο 1-1 με τη Σαουθάμπτον στο Ολντ Τραφορντ όταν το σκορ ήταν ακόμα ήδη 1-0
· τις τέσσερις κλασικές ευκαιρίες που έχασε η Γιουνάιτεντ στο ματς με την Κάρντιφ, πριν το 1-2 γίνει 2-2 στο 91’
· τα δοκάρια των Ρούνεϊ και Γουέλμπεκ, στην ήττα με 0-1 από την Εβερτον στο Ολντ Τράφορντ.
· Την κακοτυχία του τελευταίου εικοσαλέπτου στην ήττα από την Τότεναμ, όταν το 1-2 έμεινε αμετάβλητο απέναντι σε μια ομάδα που κάποτε... έχανε μόνη της σε αυτό το γήπεδο.
· Την κόντρα στο πόδι του Κάρικ που επέτρεψε στον Ετό να κρεμάσει τον Ντε Χέα και να σημειώσει το πρώτο γκολ της Τσέλσι, κόντρα στην εικόνα του αγώνα, αλλάζοντας όλο το «σκηνικό» του απογεύματος στο Στάμφορντ Μπριτζ.
Και βέβαια, οφείλουμε όλοι, φίλοι κι εχθροί, να παραδεχθούμε ότι οι διαιτητές της Πρέμιερ Λιγκ, γνωρίζοντας πια ότι δεν θα ξαναδούν τον Σερ Αλεξ στη φυσούνα ή στα αποδυτήρια και ότι δεν θα τους ξαναπιάσει στο στόμα του μιλώντας στον τύπο, νιώθουν πια… ελεύθεροι να υποπέσουν στο λάθος –που είναι βέβαια ανθρώπινο, αλλά πολύ πιο συχνά πλέον σε βάρος της Μάντσεστερ, εν συγκρίσει με το τι γινόταν παλιότερα. Τα «πνιγμένα» πέναλτι στους εντός έδρας αγώνες με Τσέλσι, Νιούκαστλ και Τότεναμ είναι η κορυφή του παγόβουνου, ενώ η γελοία απευθείας αποβολή του Βίντιτς στο ματς της Κυριακής επιβεβαιώνει ότι ουδείς φοβάται πλέον αυτή την κλονισμένη δυναστεία.
Αλλά, διάολε, ακόμα και μέσα σε όλη αυτή την… καταστροφή, ας είχε αυτή η ομάδα τουλάχιστον γερό τον Φαν ΠέρσΙ. Δεν θα ήταν με τίποτα 14 βαθμούς μακριά από την κορυφή
Κατά τα λοιπά, η Μάντσεστερ Σίτι που ρίχνει «ντόρτια» ακόμα και όταν δεν αρέσει (και που συμπλήρωσε ήδη 103 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις μέσα σε πέντε μήνες!) η Τσέλσι που δεν σε γοητεύει όσο οι γαλάζιοι αλλά ξέρει να παίρνει αυτά που θέλει (αήττητη προς το παρόν απέναντι σε Σίτι, Αρσεναλ, Λίβερπουλ και Γιουνάιτεντ και με ελάχιστους πεταμένους βαθμούς με μικρούς) και η Αρσεναλ που -όντας πρώτη μετά από 22 αγώνες και συνεχίζοντας το νικηφόρο σερί της- ΟΦΕΙΛΕΙ να νιώθει και να δηλώνει υποψήφια πρωταθλήτρια, είναι αυτές που έμειναν να διεκδικούν τον τίτλο.
Η Λίβερπουλ έμεινε πίσω μετά το 2-2 με την Αστον Βίλα και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι στο τέλος του προγράμματος των επόμενων τεσσάρων αγωνιστικών (Εβερτον μέσα, Γουέστ Μπρομ έξω, Αρσεναλ μέσα, Φούλαμ έξω) θα είναι ακόμα μέσα στην τετράδα. Επιμένω να πιστεύω ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα την προσπεράσει, αργά ή γρήγορα, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι όποια βγει «νικήτρια» από αυτή την άτυπη μάχη, θα είναι στο τέλος και αυτή που θα πάρει το εισιτήριο για τον αυγουστιάτικο προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Τότεναμ και η Εβερτον δείχνουν ικανές να διεκδικήσουν ως το τέλος την ευκαιρία που τους δίνεται μέσα σε αυτήν την τόσο ιδιαίτερη κατάσταση της εφετινής Πρέμιερ Λιγκ.
ΥΓ «Τα ματς της Λίβερπουλ είναι πιο κοντά σε αυτό που εννοούμε όταν λέμε “μπάλα”. Με μπαλαδόρους στην επίθεση, αλλά και με... γκελαδόρους στην άμυνα. Με έναν τερματοφύλακα να βγάζει το άπιαστο και μετά από δύο λεπτά να τρώει το εύκολο. Δεν ξέρεις ποτέ ποιος θα νικήσει, δεν είσαι ποτέ σίγουρος ότι δεν θα χάσει αυτός που προηγήθηκε, δεν μπορείς να θεωρήσεις μη αναμενόμενο τίποτα από όσα βλέπεις». Το έγραφα πριν από μια βδομάδα, μετά το 5-3 στο Στόουκ. Θα μπορούσε να έχει γραφτεί και μετά το 2-2 με την Αστον Βίλα. Ροντέο κανονικό αυτή η ομάδα!