Δεν αλλάζουν και πολλά
Εγώ είμαι που έχρισα φαβορί την Αρσεναλ πριν από μία εβδομάδα και δεν θα προσποιηθώ ότι το… ξέχασα. Ούτε το μετάνιωσα. Άλλωστε τα γραπτά μένουν και αυτό το είχα κατά νου όταν χαρακτήριζα φαβορί τους «κανονιέρηδες», αλλά και όταν, πριν από αρκετό καιρό, γνωμοδότησα (με πολύ πιο απόλυτο τρόπο) ότι η Μάντσεστερ Σίτι ΔΕΝ θα πάρει τον τίτλο -αλλά για τη Σίτι θα τα πούμε άλλη ώρα…
Ούτε αβασάνιστα, λοιπόν, έγραψα αυτό που έγραψα την περασμένη Δευτέρα, ούτε άλλαξα γνώμη μετά το 1-0 του Ολντ Τράφορντ. Στο κάτω-κάτω, έχρισα την Αρσεναλ απλώς φαβορί. Όχι πρωταθλήτρια… Άλλωστε ήξερα ότι το πρόγραμμα έστελνε τον Βενγκέρ και την ομάδα του στο Μάντσεστερ και ήθελα –γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;- να νικήσει η Γιουνάιτεντ. Γνώριζα ότι έπαιρνα ρίσκο, αλλά δεν αλλάζω γνώμη με ένα αποτέλεσμα.
Το 1-0 της Γιουνάιτεντ επί της Αρσεναλ σαφώς και ανακατεύει την τράπουλα στην Πρέμιερ Λιγκ. Δεν μετατρέπει σε σούπερ ομάδα τους νικητές, αλλά τους επιτρέπει να ελπίζουν σε αυτό που δεν θα ήλπιζαν αν δεν κέρδιζαν. Ο δρόμος είναι έτσι κι αλλιώς μακρύς και έχουμε να δούμε πολλά. Εξάλλου, έχουμε ήδη δει πολλά που δεν θα περιμέναμε να δούμε.
Η Αρσεναλ, λοιπόν, είναι ακόμα φαβορί. Και όχι τόσο επειδή παραμένει πρώτη, όσο επειδή καμία από τις ομάδες που περιμένεις να την κοντράρουν στη μάχη του τίτλου, δε σου γεμίζει το μάτι. Ακόμα και η Γιουνάιτεντ που έβγαλε αντίδραση και χαρακτήρα κερδίζοντας το μεγάλο ματς της ημέρας, αναλώθηκε από το 27’ και μετά περισσότερο στο πώς θα κρατήσει το 1-0, βλέποντάς το μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις να κινδυνεύει.
Οσο για τις άλλες, ας μην τα ξαναλέμε. Η Μάντσεστερ Σίτι και η Τσέλσι απέδειξαν για ένα ακόμα Σαββατοκύριακο ότι έχουν θέματα (ακόμα και … ψυχολογικά) να λύσουν, ενώ η Λίβερπουλ δεν πείθει (ακόμα) ούτε τους πιο αισιόδοξους –και «καμμένους» εδώ και χρόνια από προδομένες ελπίδες και χαμένες ευκαιρίες- οπαδούς της.
Ας μην μας ξεγελά το αποτέλεσμα του Ολντ Τράφορντ. Το σκορ θα μπορούσε να είναι και 2-0, θα μπορούσε να έχει γίνει και 1-1. Η Αρσεναλ δεν άφησε ποτέ το παιχνίδι και ήταν σε πολλές περιπτώσεις απλώς θέμα... λίγων εκατοστών, που δεν άλλαξε η ιστορία του απογεύματος. Δεν είδαμε δηλαδή καμία επιβλητική εμφάνιση από τους νικητές που να σε πείθει ότι το θηρίο ξύπνησε και ότι ορίζει πια τους κανόνες του παιχνιδιού. Πολύ φοβάμαι μάλιστα μήπως αυτή η νίκη μνημονεύεται μετά από χρόνια όπως εκείνες οι νίκες επί της (έως τότε) αήττητης Αρσεναλ το 2004 ή επί της Τσέλσι το 2005, οι οποίες είχαν αποτελέσει απλώς εκλάμψεις της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, εν μέσω κυριαρχίας των εκάστοτε (και για ένα απόγευμα) ηττημένων.
Η Αρσεναλ εγκλωβίστηκε στη λογική των δύο αποτελεσμάτων. Μπήκε στο γήπεδο για να περιμένει τους γηπεδούχους πίσω από τη σέντρα, αλλά δέχθηκε ένα γκολ από στημένη μπάλα και στη συνέχεια, για σχεδόν ενάμιση ημίχρονο, έπρεπε να κυνηγά την ισοφάριση. Η πολύ καλή αμυντική λειτουργία της ομάδας του Ντέιβιντ Μόιες και η έλλειψη ρέντας δεν επέτρεψαν στους Λονδρέζους –που είχαν καλές ευκαιρίες αλλά καμία μεγάλη- να σκοράρουν. Έχασαν εν τέλει με 1-0 στην έδρα της πρωταθλήτριας, αλλά αυτό δεν είναι και προς θάνατον…
Από την άλλη, υπάρχει και η άποψη που λέει ότι στο πρώτο εκτός έδρας «ντέρμπι», στον θεωρητικά πιο δύσκολο αγώνα της ως τώρα, η Αρσεναλ έχασε. Και έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πώς θα συμπεριφερθεί τώρα που δυσκολεύει το πρόγραμμα και ειδικά όταν θα πάει στις έδρες της Σίτι, της Τσέλσι, της Τότεναμ, της Λίβερπουλ, της Εβερτον ή ακόμα και στης Σαουθάμπτον, της Αστον Βίλα, της Νιούκαστλ και της Στόουκ. Για ρίξτε μια ματιά στο πρόγραμμά της και θα δείτε ότι τα… βουνά είναι μπροστά.
Η Γιουνάιτεντ έδειξε χαρακτήρα, αλλά δε με ενθουσίασε. Ο Μόιες, αν και είχε έναν πολύ «γεμάτο» πάγκο, άργησε να αντιδράσει. Η αναγκαστική αλλαγή του Βίντιτς ανάγκασε τον πολύ καλό ως αμυντικό χαφ στο πρώτο ημίχρονο Τζόουνς να γίνει σέντερ μπακ, αλλά ο αντ’ αυτού Κλέβερλι δεν βοήθησε στη μεσαία γραμμή. Όταν μπήκε ο Γουίλσιρ αντί του Φλαμινί στο 61’, η Αρσεναλ έκανε δικό της το κέντρο και έπρεπε να περάσουν 17 ολόκληρα λεπτά με πίεση, μέχρι ο Σκωτσέζος να αλλάξει τον Καγκάβα με τον… παντός καιρού Γκιγκς.
Αν μη τι άλλο, ο Ουαλός είχε τις δυνάμεις και την τακτική προσήλωση να βοηθήσει για περίπου ένα τέταρτο της ώρας τον Εβρά που, μέχρι τότε, είχε… υποφέρει. Για να τα λέμε και όλα, είναι κρίμα για τον Σανιά που δεν πιστώθηκε έστω μία ασίστ γκολ. Και γενικά, η Αρσεναλ μπορεί να έχασε, αλλά έδειξε και πάλι κάποιες από τις αρετές της.
Ο Μόιες δεν ήταν σε καλή μέρα, αλλά δεν το πλήρωσε. Η ποιότητα των Φαν Πέρσι, Ρούνεϊ έδωσε το ματς στη Γιουνάιτεντ, αλλά θα πρέπει να ξαναδώ τον Ολλανδό στα περσινά στάνταρ του για να… ψηθώ ότι η ομάδα του έχει ελπίδες να κάνει τη μεγάλη αντεπίθεση. Προς το παρόν, οφείλω να τον χειροκροτήσω για το γεγονός ότι έχει σκοράρει και στα πέντε τελευταία ματς μεταξύ των δύο ομάδων: πρόπερσι ως παίκτης της Αρσεναλ (στο αξέχαστο 8-2 αλλά και στο 1-2 υπέρ της Γιουνάιτεντ πέντε μήνες αργότερα) πέρσι ως παίκτης της Γιουνάιτεντ (στο 2-1 του ΟΤ και στο 1-1 του «Εμιρεϊτς») και τώρα πάλι για τη Γιουνάιτεντ. Μόνο που αυτή τη φορά δεν… ντράπηκε να πανηγυρίσει. Αυτή η νίκη ήταν οξυγόνο και οι συναισθηματισμοί δεν είχαν θέση εδώ.
ΥΓ: Αυτή η αγωνιστική είχε κι άλλα αξιοσημείωτα. Θα τα αναλύσουμε από αύριο, μεθαύριο. Εξάλλου, διακοπή έρχεται. Μείνετε συντονισμένοι.