Γεννημένος την 5η Φεβρουαρίου
07.10.2013 | 12.20
Ο Αντνάν Γιανουζάι δεν ήταν άγνωστος σε όσους ασχολούμαστε λίγο παραπάνω με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ολο και κάτι ακούγαμε για ένα αγόρι από το Κόσοβο που κάνει σημεία και τέρατα με τη δεύτερη ομάδα, όλο και κάτι είδαμε στο MUTV στην καλοκαιρινή τουρνέ σε Απω Ανατολή και Αυστραλία, όλο και πιο πολλοί γίνονταν αυτοί που έλεγαν ότι έπρεπε να του δοθεί φανέλα βασικού. Γράφει ο Γιάννης Μπίλιος
Σε άλλες εποχές, η ευκαιρία που πήρε το Σάββατο, θα ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση. Όταν, όμως, τα πάλαι ποτέ θρυλικά άκρα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχουν… ξεπέσει στα χέρια του Νάνι, του Ασλεϊ Γιανγκ και του Βαλένσια, γιατί να μην έπαιρνε μια ευκαιρία ο Κοσοβάρος; Και γιατί να μην είναι κοντά η ώρα που θα δούμε βασικό και τον Γουίλφριντ Ζάχα;
Ο μεγαλωμένος στο Βέλγιο από Κοσοβάρους γονείς (με ρίζες από Σερβία και Τουρκία!) Γιανουζάι μπήκε στον μαγικό κόσμο της Πρέμιερ Λιγκ με το δεξί αλλά και με το… αριστερό. Με «επαγγελματικό» δεξί πλασέ ισοφάρισε αρχικά το γκολ της Σάντερλαντ, με αριστερό βολέ-αριστούργημα έδωσε τη νίκη στη Γιουνάιτεντ στο «Στάδιο του Φωτός». Μάλιστα, μετά το πρώτο γκολ, αντί να τρέξει να πανηγυρίσει τη μεγάλη του στιγμή, έσπευσε να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα, ώστε να συνεχιστεί όσο πιο γρήγορα γινόταν η αντεπίθεση για την ανατροπή του σκορ. Όλα αυτά δείχνουν χαρακτήρα και προσωπικότητα. Αλλά και η εύκολη βουτιά για πέναλτι λίγο πριν από αυτό το πεντάλεπτο των θαυμάτων, σε ένα μαρκάρισμα μέσα στην περιοχή, έδειξε το… βαλκανικό αίμα του.
Σημασία έχει ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος της φανέλας. Από το να μπορεί, όμως, μέχρι να τα καταφέρει,είναι μια… καριέρα δρόμος. Θα πρέπει να κάνει και να ξανακάνει όσα είδαμε το Σάββατο, να μείνει με τα πόδια στη γη, να είναι σταθερός σε συγκεκριμένα στάνταρ απόδοσης, να μην καβαλήσει το καλάμι και πολλά ακόμα. Και ο Μακέντα πέτυχε κάποτε –και μάλιστα σε μικρότερη ηλικία από αυτή του Γιανουζάι- ένα γκολ που άλλαξε την ιστορία, αφού διέσωσε τον 18ο τίτλο της Γιουνάιτεντ σε εκείνο το επικό 3-2 με την Αστον Βίλα το 2009, αλλά πού είναι τώρα ο Ιταλός;
Αν υπήρχε Φέργκιουσον στα αποδυτήρια, δεν θα ανησυχούσα. Ο «γέρος» ήταν της παλιάς σχολής και ήξερε πώς να κόβει τον αέρα στους νέους. Απαγόρευε τα χρωματιστά παπούτσια, απαγόρευε τα εταιρικά αυτοκίνητα πάνω από κάποια συγκεκριμένα όρια κυβισμού, τιμωρούσε ακόμα και με δύο μήνες με πάγκο τα σοβαρά λάθη, όπως εκείνο του Ζεράρ Πικέ σε ένα ματς με την Μπόλτον το 2007, έπαιρνε ανάποδες ακόμα και όταν έβλεπε 18χρονους να έχουν έτοιμους πανηγυρισμούς αλά Καντονά για το πρώτο γκολ της καριέρας τους, όπως ο Γουέλμπεκ στο 5-0 με τη Στόουκ το 2008.
Ο Ντέιβιντ Μόιες, όμως, δεν είναι Φέργκιουσον και θα πρέπει να περάσει και αυτό το τεστ: να αποδείξει δηλαδή ότι μπορεί να αξιοποιήσει τον «αφρό» των τμημάτων υποδομής και να μετατρέψει ταλαντούχα παιδιά σε άντρες έτοιμους για όλα, δείχνοντάς τους εμπιστοσύνη αλλά και πυγμή. Στην Εβερτον, το είχε διαπράξει άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του το 2002, όταν ανέδειξε τον τότε 17χρονο Γουέιν Ρούνεϊ, και να που του έτυχε μια ανάλογη περίπτωση και στην παρθενική σεζόν του στην τωρινή ομάδα του.
Και κάτι τελευταίο: ο μικρός είναι γεννημένος στις 5 Φεβρουαρίου του 1995, τη μέρα που ένα φτωχόπαιδο στη Μαδέιρα έκλεινε τα δέκα χρόνια του. Το όνομά του ήταν Κριστιάνο Ρονάλντο και λίγα χρόνια αργότερα, στα 18 του, θα έμπαινε έτσι ξαφνικά και εντυπωσιακά στην ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Στην ίδια ηλικία είναι σήμερα και ο Κοσοβάρος με το παιδικό πρόσωπο και τα μαγικά πόδια και ξεκίνησε ακόμα πιο εντυπωσιακά. Λέτε να κάνει τα ίδια; Ποιος ξέρει; Αυτή η κοινή ημερομηνία γέννησης μπορεί να και είναι σημάδι…