Άλλη ομάδα χωρίς αυτούς τους τρεις
Πριν πω ο,τιδήποτε για το 0-0 της Μάντσεστερ Σίτι στο Στόουκ, να απονείμω τα εύσημα στον Χρήστο Σωτηρακόπουλο. «Τέσσερις σερί ισοπαλίες έχει η Σίτι στο Στόουκ, να κάνει και πέμπτη;» τον ρωτούσα λίγες μέρες πριν. «Ναι, γιατί όχι; Θα κάνει και πέμπτη» μου απάντησε. Γράφει ο Γιάννης Μπίλιος.
Ομολογώ ότι κάτι τέτοια σερί τα θεωρώ υπερβολικά, γι’ αυτό και στο στοίχημα κυνηγάω τη διακοπή τους. Αν στοιχημάτιζα στο ματς του Σαββάτου, θα πόνταρα στο διπλό. Ευτυχώς που δεν το έκανα…
Ο Χρήστος δικαιώθηκε. Η πανάκριβη ομάδα του Μάντσεστερ σκόνταψε για μια ακόμα φορά στην έδρα-κακό δαίμονα, όμως αυτό το αποτέλεσμα ήρθε με ένα σενάριο λίγο διαφορετικό από όσα είχαμε δει μέχρι πέρσι στην αντίστοιχη μονομαχία στο «Μπριτάνια». Και νομίζω ότι κατέδειξε πολλά σε ό,τι αφορά το νέο αγωνιστικό προφίλ των γαλάζιων.
Η Στόουκ είχε λιγότερες «τελικές» αλλά περισσότερες καθαρές ευκαιρίες. Περιόρισε την αντίπαλό της στο 58% κατοχής μπάλας, ποσοστό φαινομενικά μεγάλο, αλλά στην πραγματικότητα πολύ μικρό σε σχέση με τα… σταλινικά ποσοστά των δύο τελευταίων επισκέψεων των «σίτιζενς» στο συγκεκριμένο γήπεδο. Η Στόουκ, όχι μόνο κράτησε την μπάλα στο 42% του χρόνου καθαρού παιχνιδιού, αλλά έφτανε και εύκολα στην περιοχή του Χαρτ. Δημιουργούσε ευκαιρίες, ενώ αντίστοιχα δεν ένιωσε αυτό το… πνίξιμο που σου προκαλούσε η Σίτι του Μαντσίνι τα προηγούμενα χρόνια. Η ομάδα του Πελεγκρίνι είχε κατοχή, αλλά όχι υπεροχή.
Δεν υπάρχει ομάδα στον κόσμο, όσο πλήρης κι αν είναι, που να μην επηρεάζεται από τις απουσίες συγκεκριμένων παικτών. Η Μάντσεστερ Σίτι χωρίς τον Κομπανί στην άμυνα, χωρίς τον Νταβίντ Σίλβα στον… πύργο ελέγχου και με τον Αγουέρο για 63’ στον πάγκο (ελέω της μεσοβδόμαδης υποχρέωσής του με την Εθνική Αργεντινής στην Παραγουάη) δεν είναι η ίδια ομάδα. Όμως, ο Ισπανός ήταν παρών και στο Κάρντιφ, όπου το 0-1 έγινε 3-1 (και τελείωσε 3-2). Επίσης, η Σίτι δεν δέχθηκε γκολ προχθές, ώστε να μπορεί κανείς να πει ότι χωρίς τον Βέλγο δεν είναι αξιόπιστη αμυντικά. Ο Νάστασιτς, για παράδειγμα, μια χαρά την έκανε τη δουλειά στο κέντρο της άμυνας στον αγώνα του «Μπριτάνια».
Η πρωταθλήτρια του 2012 έφυγε από τις δύο έδρες μικρομεσαίων που έχει επισκεφθεί, έχοντας χάσει πέντε βαθμούς και πολλές εντυπώσεις. Και τα όποια προβλήματά της δεν δικαιολογούνται μόνο από τις ατομικές απουσίες. Μοιάζει να συνεχίζει τον απογοητευτικό της περσινό δεύτερο γύρο, έχοντας χάσει αυτό το χαρακτήρα νικητή που κάποτε –έστω και για λίγο- την χαρακτήρισε.
Ας είμαστε, όμως, προσεκτικοί. Η Σίτι μπορεί να ξαναγίνει η ομάδα-τανάλια, όταν ο Νταβίντ Σίλβα θα επανέλθει για να γίνει ο ενορχηστρωτής του ποδοσφαίρου κατοχής, ποικιλίας και… κάθετης διεύθυνσης. Μπορεί να ξανασκοράρει με μηδέν ευκαιρίες, χάρη στον Αγουέρο. Μπορεί να ξαναγίνει… απάτητη η περιοχή της παρόντος του Κομπανί. Στο φινάλε, μπορεί και να έπεσε απλώς θύμα του άγραφου νόμου που λέει ότι οι μεγάλοι σύλλογοι ταλαιπωρούνται στις αγωνιστικές που ακολουθούν τις διακοπές των πρωταθλημάτων -και ειδικά οι σύλλογοι που σε κάθε τέτοια διακοπή «μοιράζουν» παίκτες σε εθνικές ομάδες δύο ή τριών διαφορετικών ηπείρων. Ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον είχε πει κάποτε ότι η Πρέμιερ Λιγκ αρχίζει στα αλήθεια όταν τελειώνουν τα «international» -και δεν είχε και πολύ άδικο.
Η Τσέλσι, αντίθετα, υπέστη μία ήττα από την Εβερτον που δεν ανταποκρινόταν στην εικόνα του αγώνα. Θα συνιστούσα στους οπαδούς της να μην ανησυχούν, αφού οι «μπλε» έδειξαν την ποιότητά τους και έχασαν μάλλον συμπτωματικά. Θα έλεγα μάλιστα ότι μια ήττα στο «Γκούντισον Παρκ» είναι… καλό σημάδι, καθώς καμία από τις πέντε τελευταίες πρωταθλήτριες Αγγλίας δεν είχε κερδίσει εκεί μέσα καθ’ οδόν για την κορυφή: ισοπαλία η Γιουνάιτεντ το 2009 και το 2011, ήττα πέρσι στην πρεμιέρα και επίσης ήττες για την Τσέλσι το 2010 και για τη Σίτι το 2012. Το να χάσεις στο θρυλικό άντρο της Εβερτον, δεν είναι απαραίτητα προάγγελος συμφορών.