Ο Σον υπήρξε ο καλύτερος (συμ)παίκτης που είχαν όλοι στην Τότεναμ και φεύγει σαν αληθινός αρχηγός!
Μπορεί να ακούγεται «βαρύ», μπορεί αρκετοί να σκεφτούν πως ο Χάρι Κέιν ήταν πάντα πιο ολοκληρωμένος παίκτης από τον Χέουνγκ Μιν Σον. Με καλύτερους αριθμούς, με περισσότερα γκολ, πιο επιδραστικός σε ένα παιχνίδι. Ενδεχομένως, όλα αυτά ισχύουν. Ωστόσο, η προσωπικότητα του Σον, το πόσο αγάπησε την Τότεναμ και οι αναρίθμητες προτάσεις που απέρριψε σε 10 χρόνια, δεν ξεχνιούνται. Ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που μπορούσε να υπάρξει και αυτό είναι αναντικατάστατο!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ήρθε, αγάπησε τον σύλλογο, σήκωσε το πρώτο τρόπαιο μετά από 17 χρόνια και φεύγει ως πραγματικός αρχηγός. Ετσι ένας πολύ μεγάλος «κύκλος» ολοκληρώνεται στην Τότεναμ. Ο Χέουνγκ Μιν Σον αναμένεται να αποχωρήσει. Ένας Νότιο Κορεάτης που ήρθε στον σύλλογο το 2015, αγάπησε την ομάδα, έγινε σύμβολο για τους φίλους τους «Spurs» και έδωσε ό,τι είχε, προκειμένου να καταφέρει να κατακτήσει μαζί τους ένα τρόπαιο.
Ήταν δύσκολο. Πολλές φορές έμοιαζε ακατόρθωτο. Ακόμη και οι καλές ομάδες που είχε η Τότεναμ, έφταναν κοντά, αλλά στο φινάλε, πάντα κάτι «στράβωνε». Στον τελικό του Champions League, από νωρίς, απέναντι στη Λίβερπουλ. Το 2016, όταν προσπάθησε να είναι ανταγωνιστική, αλλά ουδείς μπορούσε να κοντράρει τη Λέστερ. Ισως αυτή να ήταν η τεράστια ευκαιρία όλης αυτής της γενιάς παικτών των «Spurs».
Αλλά, τελικά, το όνειρο του Σον έγινε πραγματικότητα πριν από μερικούς μήνες. Στον τελικό του Europa League, με τον Άγγελο Ποστέκογλου να γίνεται ο πρώτος προπονητής της Τότεναμ στον 21ο αιώνα, που καταφέρνει να κατακτήσει ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Ο Σον ήταν εκεί! Σήκωσε τον τίτλο, δάκρυσε, έπεσε στα γόνατα, δεν πίστευε πως η επιθυμία του έγινε πράξη. Η Τότεναμ κατέκτησε το Europa League, επικρατώντας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, και ο Σον λειτούργησε ως ένα… παιδί, που δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει. Έκλαιγε, χτυπιόταν, το ζούσε στο έπακρο. Ίσως, εκεί κατάλαβε πως ήρθε και η στιγμή να αποχωρήσει.
Μετά από 333 συμμετοχές στην Premier League, μετά από 454 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις με την Τότεναμ, μετά από 173 γκολ και 101 ασίστ. Μετά από 30 ματς στο FA Cup με 14 γκολ, μετά από πέντε γκολ σε εννέα ματς στο Europa League, μετά από 39 παιχνίδια και 16 γκολ στο Champions League.
Ένας ποδοσφαιριστής που πάντα τα έδινε όλα. Που πάντα έπαιζε για τη φανέλα. Προσωπικά, θεωρώ πως είναι ο κορυφαίος (συμ)παίκτης που έχει φορέσει τη φανέλα της Τότεναμ την τελευταία δεκαετία. Όχι απαραίτητα γιατί είναι ανώτερος του Κέιν, ή των άλλων, αλλά γιατί τους έκανε όλους να φαίνονται καλύτεροι. Και δεδομένα, ποτέ δεν τον ενδιέφεραν οι προσωπικοί αριθμοί. Έπαιζε για το σήμα, έπαιζε γιατί αγάπησε την Τότεναμ, αρνήθηκε να φύγει μέχρι να εκπληρώσει τον μεγαλύτερό του στόχο και έζησε στην ομάδα σπουδαίες στιγμές και ακόμη μεγαλύτερες απογοητεύσεις. Αλλά ήταν πάντα εκεί…
Θα μπορέσει η Τότεναμ να αναπληρώσει τον Σον; Αγωνιστικά, μπορεί να το κάνει. Αλλά από πλευράς προσωπικότητας, δεν είναι απλό. Δεν είναι εύκολο να βρει μία τόσο ηγετική μορφή στα αποδυτήρια. Έναν παίκτη εκτός Αγγλίας, που θα συνδέσει τόσο πολύ το όνομά του με τον σύλλογο, σκεπτόμενος αποκλειστικά το «καλό» της ομάδας και όχι το ατομικό του συμφέρον.
Θα μπορούσε να έχει φύγει πολύ νωρίτερα. Πάντα, έφταναν στο γραφείο του Ντάνιελ Λίβι προτάσεις για αυτόν. Αλλά πάντα η απάντηση ήταν αρνητική. Αυτό νομίζω πως θα δυσκολευτεί να βρει η Τότεναμ. Μία ατελείωτη αγάπη για το σήμα, για τη φανέλα, για το club.
Ο Σον ομόρφυνε την Premier League, πήρε χρυσό παπούτσι στην Premier League το 2021-22, πήρε το βραβείο Puskas πριν από πέντε χρόνια, σήκωσε τον πρώτο τίτλο της Τότεναμ, μετά από 17 χρόνια! Και σίγουρα, το τελευταίο τον ενδιέφερε περισσότερο από τα υπόλοιπα… Είπαμε υπήρξε ο καλύτερος συμπαίκτης που είχαν όλοι τους αυτά τα δέκα χρόνια!
