Το 10-10 της Άρσεναλ με την Παρί, οι δηλώσεις του Αρτέτα, οι αριθμοί και τα xG που… ξεχάστηκαν στο Twitter!
Μία ακόμη σεζόν δίχως τίτλο. Μία 5η συνεχόμενη χρονιά δίχως κάτι να προστίθεται στην τροπαιοθήκη. Απαξίωση. Κριτική. «Γκρίνια». Κάθε λογής συναίσθημα σε βάρος της Άρσεναλ. Από τον κόσμο της και μη. «Κράξιμο» στον Μικέλ Αρτέτα, λόγος για «δίκαιο» αποκλεισμό από την Παρί Σεν Ζερμέν. Κάπου ξεφεύγουμε. Κάπου κάνουν λάθος όσοι μιλούν, κάπου υπερβάλλει και ο Ισπανός. Στην εποχή των αριθμών, δικαιώνεται. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, διαψεύδεται με ένα… 10-10. Τώρα, όμως, πρέπει να στηριχθεί!
Ο αποκλεισμός της Άρσεναλ από την Παρί Σεν Ζερμέν είναι γεγονός. Προσπάθησαν, πάλεψαν, είχαν τις στιγμές τους, αλλά δεν τα κατάφεραν οι «κανονιέρηδες». Οι Γάλλοι επικράτησαν δις σε Αγγλία και Παρίσι και πλέον, στρέφουν την προσοχή τους στον τελικό του Champions League απέναντι στην Ίντερ.
Από εκεί και πέρα, αναλύοντας όσα είδαμε σε 180 συναρπαστικά αγωνιστικά λεπτά ανάμεσα στις δύο ομάδες, προκύπτει ένα ερώτημα: αν τελικά, προκρίθηκε η καλύτερη ομάδα στον τελικό της Γερμανίας. Αν δηλαδή άξιζε το σύνολο του Λουίς Ενρίκε αυτό το 3-1 ως τελικό αποτέλεσμα…
Μετρώντας τις ευκαιρίες: Το «Έμιρεϊτς» και τα χαμένα τετ-α-τετ
Έχω δει σε επανάληψη και τις δύο αναμετρήσεις. Και αυτή στο «Έμιρεϊτς», και αυτή στο «Παρκ ντε Πρενς». Πού καταλήγω; Στο ότι ένα παιχνίδι που χαρακτηρίζεται αποκλειστικά από τις στιγμές του, χαμογέλασε περισσότερο στην Παρί Σεν Ζερμέν.
Ο Μικέλ Αρτέτα δήλωσε πως αισθάνεται ότι η ομάδα του ήταν καλύτερη. Πρακτικά, αυτό δεν τεκμηριώνεται από τον αριθμό των ευκαιριών που δημιούργησε η Άρσεναλ αθροιστικά στα δύο αυτά παιχνίδια. Γιατί πολύ απλά, αυτός είναι ίσος με τον αριθμό των «κλασικών» στιγμών και της Παρί.
Για να το εξηγήσουμε καλύτερα. Στον πρώτο ημιτελικό, η Άρσεναλ έχει καταγράψει την ευκαιρία του Κίβιορ με τον Μερίνο, που προλαβαίνει ο Νέβες, το τετ-α-τετ του Μαρτινέλι, ένα δεύτερο από τον Τροσάρ και την κεφαλιά του Μερίνο που σκοράρει, αλλά το γκολ ακυρώνεται.
Επί της ουσίας, δηλαδή, στο δεύτερο ημίχρονο, δεν έχει άλλη μεγάλη ευκαιρία, πλην των δύο τελευταίων που αναφέραμε.
Από την άλλη πλευρά, οι φιλοξενούμενοι μετρούν το γκολ του Ντεμπελέ στο 4ο λεπτό, το οποίο προφανώς και διαφοροποιεί τα δεδομένα, το σουτ του Ντουέ που «βγάζει» ο Ράγια και μία προσπάθεια του Νέβες εκτός εστίας. Παράλληλα, από το 80ο λεπτό και μετά, ο Μπαρκολά έχει σπουδαία στιγμή, αλλά και ο Ράμος, που στέλνει την μπάλα στο δοκάρι.
Τι κρατάω από όλα αυτά; Πως δικαίως αναδεικνύεται σε MVP ο Ντοναρούμα, διότι στα 35 καλά λεπτά της Άρσεναλ, αυτός κρατάει το προβάδισμα της Παρί. Και συζητάμε για δύο τετ-α-τετ, που προκύπτουν, από κάθετες μεταβιβάσεις τόσο του Ντέκλαν Ράις, όσο και του Λιούις Σκέλι, οι οποίοι στον «άξονα» γύρισαν τον προσωπικό τους αντίπαλο και διένυσαν μέτρα με την μπάλα.
Ο Ντοναρούμα που «καταργεί» τα Expected Goals, το 0-1 που έγινε… κόντρα και γκολ
Αφήνουμε το 1-0 της Αγγλίας. Περνάμε στον «επαναληπτικό» της Γαλλίας. Τι έχουμε εκεί; Έχουμε μία Άρσεναλ που κυριαρχεί για 15-20 λεπτά. Έχει την κεφαλιά του Ράις που περνά ελάχιστα έξω, την προσπάθεια του Μαρτινέλι από κοντά, ύστερα από πλάγιο του Πάρτεϊ και το σουτ του Έντεγκααρντ, που με συγκλονιστικό τρόπο βγάζει ο Ντοναρούμα.
Στην εξέλιξη του ματς, υπάρχει το εκπληκτικό σουτ του Σάκα που σταματά ο Ιταλός στο «Γ», το γκολ του Άγγλου και την απίθανη στιγμή του σε κενή εστία στο 81’. Εκεί που αν ισοφάριζε, θα παρακολουθούσαμε ξανά… άλλο ματς.
Ναι, αλλά και η Παρί βγάζει φάσεις. Το δοκάρι του Κβαρατσχέλια, του σουτ του Ρουίθ που καταλήγει στα δίχτυα, η φάση του Μπαρκολά που προλαβαίνει ο Ράις, το γκολ του Χακίμι και το πέναλτι του Βιτίνια, που αποσοβεί ο Νταβίντ Ράγια.
Μετρήστε μία – μία τις στιγμές που αναφέραμε. Είναι 10 για κάθε ομάδα. Πώς προκύπτει λοιπόν πως η Άρσεναλ είναι καλύτερη; Είναι ίσως η αίσθηση που άφησε στον προπονητή των Λονδρέζων κάθε ένα παιχνίδι. Το «τι θα γινόταν αν…» μετρούσε το γκολ του Μερίνο ή το τι θα συνέβαινε, σε περίπτωση που η ομάδα του είχε ισοφαρίσει με τα δύο χαμένα τετ-α-τετ των παικτών του.
Και αντίστοιχα, με το πώς θα άλλαζαν τα δεδομένα της αναμέτρησης, αν ο Έντεγκααρντ έκανε το 1-0 στο 7’ ή ο Σάκα ισοφάριζε σε 2-2, με 15 λεπτά να εκκρεμούν, μαζί με τις καθυστερήσεις…
Καλύτερη… όχι, οι στιγμές με την Παρί, οι αριθμοί «δικαιολογούν» τον Αρτέτα
Συμπέρασμα; Η Άρσεναλ δεν ήταν απαραίτητα καλύτερη της Παρί. Δεν είχε όμως την τύχη της Παρί σε αυτά τα 180 λεπτά. Ήταν απόκρουση και έξω το σουτ του Τροσάρ. Ήταν κόντρα και μέσα η προσπάθεια του Φαμπιάν Ρουίθ. Οι στιγμές ήταν με τους Γάλλους και τα «Expected Goals» απλώς το επιβεβαιώνουν.
Έφτασε παραπάνω από το «5» ο σχετικός αριθμός για την Άρσεναλ και σκόραρε μία φορά. Έφτασε στο «3» ο αντίστοιχος για την Παρί και σκόραρε τρεις φορές. Αυτή είναι η διαφορά. Το γεγονός πως οι Γάλλοι πανηγύρισαν όσες φορές προκάλεσαν την τύχη τους, ενώ οι «κανονιέρηδες» όχι. Και το μοναδικό τους γκολ το βρήκαν από μία φάση που οι γηπεδούχοι διαμαρτύρονται και για επιθετικό φάουλ….
Το «βάθος»; Το «βάθος» στο ρόστερ ήταν σημαντικό, προφανώς. Αλλά στο τέλος της ημέρας, η Άρσεναλ θα μπορούσε να έχει προκριθεί ή να έχει καλύτερη «τύχη», αν η ίδια σκόραρε πιο εύκολα. Αυτό δεν το είχε φέτος όλη τη σεζόν… Είτε λόγω του τραυματισμού του Χάβερτς, είτε λόγω της έλλειψης του Ζεσούς, είτε λόγω του ότι ο Μικέλ Μερίνο είναι εξαιρετικός και καλύπτει τη θέση λόγω του μυαλού του, αλλά δεν είναι σέντερ φορ.
Ένα κλάμα στα αποδυτήρια, τα Social Media που «πυροβολούν» και το «πρέπει» του δικού της κόσμου
Ο ημιτελικός τελειώνει. Οι παίκτες της Άρσεναλ «δακρύζουν». Για 3η σερί σεζόν, φτάνουν κοντά σε κάτι και αυτό δεν έρχεται. Μηδέν τίτλοι την τελευταία πενταετία. Πάντα ένα «παραλίγο», πάντα ένα «στην επόμενη σεζόν θα…». Και όμως… Κάποια στιγμή θα έρθει. Με αυτόν τον προπονητή. Με παρόμοιο ρόστερ. Με έναν σέντερ φορ. Με αρχηγό που θα είναι στη μέρα του. Με την μπάλα να πηγαίνει «μέσα», σε γκολ από κόντρα. Το ποδόσφαιρο επιβραβεύει λογικές και συμπεριφορές και τώρα, στην πιο δύσκολη στιγμή για αυτήν την ομάδα, ο ίδιος ο κόσμος της καλείται να τη χειροκροτήσει. Και να πάψει να την «πυροβολεί», επειδή απλώς η Παρί Σεν Ζερμέν διαθέτει τον πιο φορμαρισμένο γκολκίπερ στην Ευρώπη, τη δεδομένη χρονική στιγμή…
Δημήτρης Μανάκος