Όποιον αγγίζουν οι Άραβες γίνεται …χρυσός!
Στο χρηματιστήριο του ποδοσφαίρου η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν αντικειμενικοί παράμετροι για να υπολογίσεις το πόσο αξίζει ένας παίκτης. Συνεπώς το κριτήριο είναι μόνο το πόσα ζητάει μία ομάδα και πόσα είναι διατεθειμένη να πληρώσει μια άλλη. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Αυτό συμβαίνει για μία ακόμη φορά στον τρελό κόσμο του αγγλικού ποδοσφαίρου με τον σέντερ φορ της Σουόνσι Βιλφριντ Μπονι και τα περίπου 36 εκατομμύρια ευρώ που είναι διατεθειμένη να πληρώσει η Μάντσεστερ Σίτι!
Δεν είναι η ώρα για να πιάσουμε κουβέντα αν ο Ιβοριανος αξίζει αυτά τα λεφτά! Η πίεση που νοιώθει βαθμολογικά αυτή την ώρα η περσινή πρωταθλήτρια Αγγλίας σε συνδυασμό με την προβληματική της εικόνα απέναντι σε κλειστές άμυνες κάνει επιτακτική την ανάγκη για απόκτηση ενός φορ που να γνωρίζει την Πρεμιερ Λιγκ ωστε να μην χρειάζεσαι περίοδο προσαρμογής.
Τα χρήματα, άλλωστε, όπως έχουν αποδείξει οι Άραβες ιδιοκτήτες της Σιτι δεν είναι πρόβλημα όταν προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του τεχνικού τιμ! Ωστόσο εγείρονται και κάποια ζητήματα σχετικά με το πως εκτινάσσεται η τιμή κάποιων παικτών από τη στιγμή που εμπλέκεται η Σιτι στην υπόθεση αγοράς τους!
Θυμίζω μόνο πως τα 15 εκατομμύρια λίρες που το 2008 ζητούσε η Αστον Βιλα για τον Γκαρεθ Μπαρι από τη Λίβερπουλ έγιναν 28 όταν ενδιαφέρθηκε η Σιτι ένα χρόνο αργότερα, χωρίς ενδιάμεσα ο Άγγλος μέσος να κάνει κάτι ξεχωριστό που θα δικαιολογούσε τον διπλασιασμό της χρηματιστηριακής του αξίας. Η τιμή του Τζειμς Μιλνερ εκτοξεύτηκε από τα τρία εκατομμύρια λίρες που η Βιλα πλήρωσε στη Νιουκαστλ σε σχεδόν 25 όταν έφυγε για τα Eastlands!
Το ίδιο ισχύει και για τον Γιοβετιτς που πληρώθηκε στη Φιορεντίνα διπλάσια τιμή από εκείνη που είχαν ζητήσει οι "βιολα" από την Αρσεναλ!
Στην περίπτωση του Μπονί, ξεκάθαρα, η Σιτι αγοράζει έναν πολύ χρήσιμο σεντερ φορ που όμως το καλοκαίρι η Λιβερπουλ είχε σχεδόν συμφωνήσει με τη Σουονσι να τον αποκτήσει δίνοντας περίπου τα μισά λεφτά! Οπότε, γίνεται αντιληπτό πως με όποιον..." τρελαίνονται " μαζί του οι Άραβες τον κάνουνε χρυσό!
Και αυτό μπορεί να αποτελεί αξίωμα της ελεύθερης αγοράς και του ότι δίνεις παίρνεις, πλην όμως είναι και ενδεικτικό του πόσο πληθωριστικά λειτουργεί αυτός ο ανεξέλεγκτος πλειστηριασμός!
