Την αδικεί ο ίδιος ο προπονητής της
Η εικόνα της Λίβερπουλ στο «Ολντ Τράφορντ» μέχρι να έρθει το γκολ του Μπλιντ ήταν τουλάχιστον απογοητευτική και η ευθύνη βαραίνει στον απόλυτο βαθμό τον Μπρένταν Ρότζερς. Γράφει ο Τόλης Χριστοφοράκης.
Το πρώτο μεγάλο ντέρμπι της χρονιάς είχε την ίδια κατάληξη με την περσινή. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ χωρίς να βγάζει μάτια με την απόδοσή της, επιβεβαίωσε το δυνατό της χαρτί φέτος για ακόμη μια φορά. Φουλ κατοχή μπάλας, με τον Κάρικ στα καλύτερά του αλλά μέχρι εκεί.
Αδυναμία δημιουργίας φάσεων και ουσιαστικά επικίνδυνες στιγμές μόνο από τα λάθη της Λίβερπουλ. Απέναντι στην ομάδα του Λουίς Φαν Χάαλ, εμφανίστηκε μια άλλη, η οποία για κάποιο λόγο στο μυαλό της είχε ως μοναδικό γνώμονα, να καταστρέψει και να αμυνθεί, κυνηγώντας σε μια κόντρα επίθεση ένα γκολ, το οποίο λες και θα της έδινε προβάδισμα σε επαναληπτικό αγώνα νοκ-άουτ. Με εντολή στους εξαιρετικούς ακραίους μπακ να μην ανεβαίνουν, με τον Εμρέ Τσαν να μην έχει δίπλα του παίκτες να τροφοδοτήσει όποτε έσκαγε τα πνευμόνια των αντιπάλων του και με έναν Μπεντέκε απομονωμένο στην επίθεση, η Λίβερπουλ όχι μόνο δεν έδειξε χαρακτήρα ομάδας που θα έμπαινε στο «Ολντ Τράφορντ» για να πάρει τη νίκη αλλά νοοτροπία ομάδας που κατέβηκε για να μην ηττηθεί...πολύ!
Ολα αυτά μέχρι το γκολ του Μπλιντ. Γιατί σε εκείνο το σημείο, οι παίκτες της λες και λειτούργησαν αυτόνομα. Ανέβασαν τις γραμμές, κυκλοφόρησαν την μπάλα, πίεσαν την άμυνα του αντίπαλου και ανάγκασαν τον Νταβίντ Ντε Χέα να υπενθυμίσει στους φίλους της Γιουνάιτεντ ότι επέστρεψε. Αυτή ακριβώς η εικόνα από το 50' και μετά, ήταν που εξέθεσε τον Μπρένταν Ρότζερς και την τακτική που επέλεξε να ακολουθήσει. Ισως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να αδικεί ένας προπονητής την ομάδα που ο ίδιος χτίζει. Στο χέρι του είναι όσο προλαβαίνει να αλλάξει τα δεδομένα...
