Παικταράς ή celebrity; Και τα δύο, αλλά ο Μπέκαμ αξίζει να λέγεται Σερ!
Παίκτης παγκόσμιας κλάσης ή celebrity; Καλή ερώτηση, που έθεσε σε γκάλοπ μια αγγλική ιστοσελίδα. Η ιστορία του Ντέιβιντ Μπέκαμ, που πλέον είναι Σερ, από μόνη της είναι ξεχωριστή. Ζωή σαν ταινία, όπως αναφέρω στο νέο επεισόδιο του podcast, «ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ», όπου αναφέρομαι στη συνέντευξη που του είχα πάρει για το περιοδικό «Active» το 1999, και εξηγώ πως ήταν ένα παιδί, που από τα ψηλά πήγε στα χαμηλά, και από «δαίμονας» έγινε πάλι ήρωας!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ένα ζεστό μεσημέρι του Αυγούστου του 1996, φορώντας τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σήκωσε το κεφάλι από τη σέντρα και είδε έξω από την εστία του τον γκολκίπερ της Γουίμπλεντον. Αστραπιαία, έκανε μία κίνηση, που θα τον μετέτρεπε από απλά υποσχόμενο νέο παίκτη, σε αστέρι!
Έστειλε με πολύ φάλτσο την μπάλα, και όση ώρα διαρκούσε η πορεία της στον αέρα, άλλαζε και η ζωή του! Ξαφνικά, με το γκολ αυτό, γινόταν πασίγνωστος. Μία νέα φατσούλα, με μοντέρνο κούρεμα, με τη φράντζα να πέφτει πάνω από τα μάτια, στην Αγγλία που ζούσε πια στη μετά EURO '96 εποχή, όπου όλοι ξαφνικά λάτρευαν και πάλι το ποδόσφαιρο, η φυσιογνωμία του έγινε σήμα κατατεθέν της νέας εποχής. Άλλαζε τη macho εικόνα του μέσου ποδοσφαιριστή σε κάτι πιο προσιτό, σαν τα boy bands που έβγαιναν εκείνη την εποχή στο προσκήνιο!
Όταν, αργότερα, θα γινόταν και ζευγάρι με τη Βικτόρια, μέλος του πιο πετυχημένου γυναικείου γκρουπ όλων των εποχών, των Spice Girls, οι φωτογράφοι θα έστηναν πια αντίσκηνο έξω από το σπίτι τους!
Από τις μέρες δόξας του Τζορτζ Μπεστ είχε να ζήσει κάποιος παίκτης τις σκηνές υστερίας που συνόδευαν την κάθε εμφάνισή του. Συχνά - πυκνά όλοι ξεχνούσαν πως εκτός από ωραίο παλικάρι, ήταν και καλός ποδοσφαιριστής. Με σπάνια ικανότητα στις σέντρες, που έβαζε τα πόδια του στη φωτιά και δεν φοβόταν, με εκτελέσεις φάουλ - μισό γκολ. Όμως, για να γίνει εθνικός ήρωας, χρειάστηκε να περάσει μέσα από την κόλαση. Έγινε πρώτα στόχος, όταν αποβλήθηκε στο Μουντιάλ του 1998 για μία ανόητη κίνηση, την οποία ο Αργεντινός Σιμεόνε εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, και στοχοποιήθηκε για την ήττα που ακολούθησε. Για να αλλάξει την εικόνα του κοινού που τον αποδοκίμαζε σε κάθε ματς για μήνες, χρειάστηκε να ξεπεράσει τον εαυτό του!
Τη χρονιά που η Γιουνάιτεντ έκανε την απόλυτη ανατροπή κόντρα στην Μπάγερν, συμπληρώνοντας το τελευταίο παζλ ενός απίστευτου τρεμπλ, τότε κάποιοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται πως δεν ήταν μόνο πόθος των γυναικών και «gay icon», ούτε μόνο ένα πολυφωτογραφημένο πρόσωπο! Ψηφίστηκε δεύτερος, πίσω από τον Ριβάλντο, στην Χρυσή Μπάλα για εκείνην τη χρονιά και ίσως δικαιούτο την πρωτιά, και δεν έκρυψε ποτέ τον θαυμασμό του και την ευγνωμοσύνη του για τη βοήθεια από τον Ερίκ Καντονά!
Ο Μπέκαμ διέθετε μπόλικο ταλέντο, αλλά και αρχηγικές ικανότητες, τις οποίες έβγαζε όλο και πιο πολύ, ιδίως στην εθνική Αγγλίας. Ένα σαββατιάτικο απόγευμα του Οκτωβρίου του 2001, στο «Ολντ Τράφορντ» με την Εθνική μας ομάδα να προηγείται με 2-1 των «λιονταριών» και να τους στερεί την απευθείας πρόκριση στο Μουντιάλ, ο Μπέκαμ, που κάλυπτε κάθε σπιθαμή του χορταριού, αρνούμενος να αποδεχτεί την ήττα, στο τελευταίο λεπτό του ματς με ένα καταπληκτικό φάουλ ισοφάρισε.
Σε μία στιγμή, όλο εκείνο το «ποτάμι μίσους», έγινε απέραντος θαυμασμός. Λίγους μήνες αργότερα, οι Θεοί του ποδοσφαίρου λες και ήθελαν να κάνουν πλάκα στους θνητούς, διάλεγαν ξανά την Αργεντινή ως αντίπαλο της Αγγλίας στο Σαπόρο. Εκεί, θα «έσβηνε» και τον προσωπικό του εφιάλτη, σκοράροντας με πέναλτι το μοναδικό γκολ του ματς.
Ο Μπέκαμ είναι αξιοθαύμαστος, γιατί δεν κρύφτηκε ποτέ. Ούτε καν αποποιήθηκε των ευθυνών του. Έγινε με την εθνική ομάδα ο μόνος Άγγλος που σκόραρε σε τρία διαφορετικά Μουντιάλ, φόρεσε τη φανέλα της 115 φορές - πιο πολλές από οποιονδήποτε, πλην του τερματοφύλακα Πίτερ Σίλτον - και πήρε τίτλους σε τέσσερις διαφορετικές χώρες!
Όσοι προπονητές δούλεψαν μαζί του, έχουν να λένε για την υποδειγματική συμπεριφορά του. Ο Σερ Αλεξ τον διαμόρφωσε και είναι αυτός στον οποίο χρωστά πολλά ο Μπέκαμ. Όμως, ο ιδιαίτερα δύστροπος, Φάμπιο Καπέλο, είναι αυτός που αναγκάστηκε να υποκλιθεί στην ποιότητά του, όταν στη Ρεάλ, από εκεί που δεν τον υπολόγιζε, αναγκάστηκε να τον ξανακάνει βασικό (και μάλιστα ως αμυντικό χαφ), για να πάρει τον τίτλο! Ως επιστέγασμα, ο Ιταλός, όταν ανέλαβε την εθνική Αγγλίας, τον κάλεσε ξανά και θα τον έπαιρνε μαζί και στο Μουντιάλ του 2010, αν δεν τραυματιζόταν! Παρ' όλα αυτά, ο Μπέκαμ ακολούθησε την ομάδα κανονικά ως μέλος της αποστολής στη Νότιο Αφρική, για να «μυρίζει» τα αποδυτήρια και για να είναι δίπλα στους συμπαίκτες του!
Ο Αντσελότι, τόσο στη Μίλαν, όπως και στην Παρί Σεν Ζερμέν, τον άφηνε στον πάγκο. Ο ίδιος δεν γκρίνιαξε στιγμή, αποδεχόμενος τον ρόλο του αναπληρωματικού, ως φυσιολογικό μέρος στη ζωή ενός επαγγελματία! Ακόμη και για λίγα λεπτά έμπαινε με το ίδιο πάθος που έβγαζε στην αρχή της καριέρας του!
Ο πρώτος άνθρωπος στο ποδόσφαιρο που υπέγραψε συμβόλαιο αξίας ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων, όταν μετακινήθηκε το 2008 στο Λος Αντζελες, εδώ και χρόνια, δεν αγωνιζόταν για τα χρήματα. Ο,τι του αντιστοιχούσε για την παρουσία του στο Παρίσι, τα δώρισε σε ίδρυμα και το μετάλλιο πρωταθλητή που πήρε στο Σαμπιονά γα τον ίδιο ήταν τόσο σημαντικό, όσο και το πρώτο του με τη Γιουνάιτεντ! Γιατί ο Μπέκαμ αγαπούσε παράφορα το να παίζει μπάλα. Χρειάζεται να είσαι πολύ ισχυρός χαρακτήρας για να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα και ο Μπέκαμ δίχαζε συχνά, έχοντας πολλούς που τον λάτρεψαν και αρκετούς που τον μίσησαν.
Όμως, το ερώτημα τι τελικά υπήρξε ο Σερ Ντέιβιντ Μπέκαμ, εύκολα παραπλανά! Παίκτης παγκόσμιας κλάσης ή celebrity; Η απάντηση κανονικά είναι «και τα δύο». Celebrity, και μάλιστα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που έβγαλε η Αγγλία; Φυσικά όχι! Με την ψυχρή έννοια του όρου, ο Μπέκαμ δεν ήταν φυσικά ούτε Σερ Μπόμπι Τσάρλτον, ούτε Τζίμι Γκριβς, ούτε Μπόμπι Μουρ, ούτε Μάρτιν Πίτερς, ούτε Κέβιν Κίγκαν, ούτε Γκάρι Λίνεκερ, ούτε Άλαν Σίρερ, ούτε Γουέιν Ρούνεϊ.
Αν υπήρχε, όμως ,δυνατότητα να μετρήσουμε την αγάπη για το ποδόσφαιρο και την απόλυτη προσήλωση στον στόχο, ο Μπέκαμ θα ήταν το νούμερο «ένα» με διαφορά!
***Ακούστε το podcast του Χρήστου Σωτηρακόπουλου για τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, ΕΔΩ
