Μεγαλοπρεπές ξεβράκωμα!
23.09.2013 | 01.04
Βλέποντας το ντέρμπι του Μάντσεστερ, έκανα πολλές σκόρπιες σκέψεις. Συγγνώμη, αλλά δεν είμαι ακόμα σε θέση να τις βάλω σε τάξη. Ετσι σκόρπιες θα τις παραθέσω. Γράφει ο Γιάννης Μπίλιος
Σκέφτηκα, λοιπόν, βλέποντας το μαστίγωμα της Γιουνάιτεντ από τη Σίτι, ότι αυτή τη φορά η μπάλα έκανε τα χατίρια των «γαλάζιων». Πριν από εννιάμιση μήνες στο ίδιο γήπεδο, είχε κάνει αυτά των «κόκκινων», με αποτέλεσμα εκείνο το 2-3. Επειδή, όμως, μιλάμε για δύο ρόστερ με ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ποιοτική διαφορά, όταν η μπάλα θα «χαϊδέψει» την ποιοτικά υπέρτερη ομάδα, το σκορ μπορεί να… γραφτεί στην ιστορία.
Αν δεν έγινε κάτι τέτοιο, είναι επειδή η Σίτι χάρισε το γήπεδο στη Γιουνάιτεντ για σαράντα λεπτά, χωρίς να την νιάζει να κυνηγήσει ένα σκορ που θα ήταν η μεγαλύτερη ήττα των «κόκκινων διαβόλων» στη μεταπολεμική τους ιστορία. Προσωπικά, περίμενα εύκολα άλλα δύο γκολ ως το τέλος, αλλά η Σίτι δεν τα κυνήγησε. Δεν είναι χορτάτη από νίκες σε βάρος της συμπολίτισσάς της και θα αρκείται για χρόνια ακόμα στο να νικά τη Γιουνάιτεντ και όχι στο να την εξευτελίζει, όπως στο προπέρσινο 1-6. Αν οι όροι ήταν αντίστροφοι, μπορεί να βλέπαμε στο τέλος κανένα σκορ 7-0 ή 8-0 υπέρ της Γιουνάιτεντ. Οι φανέλες δεν αλλάζουν «βάρος» έτσι εύκολα…
Σκεφτόμουν, βλέποντας την… προπόνηση του Αγουέρο και των άλλων, ότι δεν θα ήθελα με τίποτα να είμαι στη θέση του Εντ Γούντγουορντ, ακόμα και αν θα με περίμενε ένα πενταψήφιο ποσό στο λογαριασμό μισθοδοσίας μου στο τέλος του μήνα. Αν ο εκτελεστικός διευθυντής της Γιουνάιτεντ εισέπραξε από τον κόσμο δυσαρέσκεια για το μεταγραφικό φιάσκο του καλοκαιριού, αυτό που θα εισπράττει πλέον είναι οργή. Η ομάδα αυτή είναι ΓΥΜΝΗ και δεν υπάρχει πια στον πάγκο ο Σερ Αλεξ για να παίρνει τον τίτλο με μετριότητες τύπου Γιανγκ και Βαλένσια, με τον απρόβλεπτο Γουέλμπεκ, με σκουριασμένους πια τον Φέρντιναντ, τον Βίντιτς και τον Εβρά και με στόπερ που… βαφτίζονται πλάγια μπακ, τύπου Σμόλινγκ. Και κυρίως χωρίς δημιουργικούς μέσους.
Σκεφτόμουν, βέβαια, πολλά και για τον Μόιες. Δεν περίμενα, βέβαια, το χθεσινό ξεβράκωμα για να αποφασίσω ότι είναι λίγος για την αποστολή που του ανατέθηκε. Δυστυχώς, η ανάγκη για αντικατάσταση του Φέργκιουσον προέκυψε σε εποχή που η… αγορά δεν είχε κάτι καλύτερο από τον πενηντάχρονο Σκωτσέζο. Πολύ καλός μάνατζερ, αλλά αν ήταν καλός νοικοκύρης σε μια ομάδα με πολύ συγκεκριμένες δυνατότητες και πολύ συγκεκριμένους στόχους, δε μου λέει τίποτα. Ακόμα και εκεί, δεν έκανε κάποια υπέρβαση- να πάρει, ας πούμε, ένα Κύπελλο ή να μπει μια φορά στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.
Επαιρνε μια ομάδα που ήταν για όγδοη και την έβγαζε έκτη, άντε πέμπτη. Συγχαρητήρια, αλλά αυτό δεν αρκεί για να πείσεις την πιάτσα ότι μπορείς να σηκώσεις το πιο βαρύ φορτίο στο αγγλικό ποδόσφαιρο, δηλαδή τη διαδοχή του Σερ Αλεξ. Σκεφτείτε απλά ότι μόλις την περασμένη Τρίτη είδε για πρώτη φορά σεντόνι Τσάμπιονς Λιγκ από τον πάγκο και όχι από την… εξέδρα.
Το να κουμαντάρεις ένα μικρό μπάτζετ, να πουλάς ακριβά και να αγοράζεις φθηνά, να παίζεις… τίμιο 4-4-2 (ή έστω 4-4-1-1, δεν διαφέρουν και πολύ) να δουλεύεις με 15 παίκτες που… πεθαίνουν για σένα (παρεμπιπτόντως, το «ροτέισον» έχει ξεχαστεί, λες και δεν υπάρχουν άλλοι παίκτες στο ρόστερ), να χάνεις και να σε χειροκροτούν, είναι καταστάσεις που ανήκουν στο… παλιό αγγλικό ποδόσφαιρο. Τώρα τα «κόζια» άλλαξαν, τουλάχιστον σε επίπεδο κορυφής, με τόσους ξένους παίκτες, προπονητές και –κυρίως- ιδιοκτήτες στην Πρέμιερ. Τώρα πολεμάς με (οικονομικά τουλάχιστον) θηρία. Ο Μόιες έρχεται από… άλλον πλανήτη, εντελώς άγνωστο, και επιπλέον δεν προικίστηκε σε αυτή τη νέα περιπέτειά του με μία ή δύο μεταγραφές από το πάνω ράφι. Ισως να αποδειχθεί τέτοια ο Φελαϊνί, αλλά ακόμα δεν τον είδαμε. Στο Etihad… «νιαούριζε» και αυτός μαζί με τους περισσότερους συμπαίκτες του. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι από τον… πλανήτη του Μόιες έρχεται και αυτός.
Και μερικά υστερόγραφα, έτσι σκόρπια και αυτά…
ΥΓ 1 Αν δεν είχε προκύψει το πρόβλημα με τον Φαν Πέρσι, η εικόνα δεν θα ήταν και πολύ διαφορετική. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι θα έπαιζε, ότι θα έκανε γκολ την πρώτη ευκαιρία, ότι το ματς θα άλλαζε εντελώς και ότι στο τέλος η Γιουνάιτεντ θα νικούσε, η πραγματικότητα θα ήταν άλλη. Θα ήταν αυτή που εν τέλει είδαμε στην τηλεόραση.
ΥΓ2 Εκτός από τη δεδομένα μεγάλη ποιοτική απόσταση, είδαμε και δύο ομάδες με εμφανή διαφορά στην ψυχολογία και στην πνευματική ετοιμότητα. Εβλεπες τα ατομικά λάθη παικτών με δύο, τρία και πέντε μετάλλια πρωταθλητή Πρέμιερ Λιγκ και απορούσες τι… είχαν πιει για πρωινό. Βέβαια, αν η κούρσα 70 μέτρων του Χεσούς Νάβας που έφερε το 4-0 από τον Νασρί είχε γίνει επί Φέργκιουσον, όλοι όσοι (δεν) δεν συμμετείχαν στη φάση, θα είχαν πάει για ύπνο με τα αυτιά τους… τρυπημένα από τις φωνές του γέρου. Τον Μόιες, τον «κόβετε» να φωνάζει τόσο δυνατά;
ΥΓ 3 Και δεν έπαιζε ο Νταβίντ Σίλβα!
ΥΓ 4 Ένα 4-1 σαν κι αυτό είχε πετύχει η Σίτι και πριν από δέκα χρόνια σε βάρος μιας πολύ υπέρτερης, από κάθε άποψη, Γιουνάιτεντ. Μπράβο στον Πελεγκρίνι, αλλά το είχε κάνει και ο Κίγκαν στον Φέργκιουσον
ΥΓ 5 Σε αντίθεση με όσα έγραψα μεσοβδόμαδα, αυτό το 4-1 δεν με έπεισε ότι η Σίτι είναι το φαβορί για τον τίτλο. Θέλω κι άλλα πειστήρια.