 |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |
Κι όμως, πέρασαν 35 χρόνια από εκείνη την ημέρα που όσο κι αν φώναξαν οι Άγγλοι για το χέρι του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, εκείνος είχε μείνει στην ιστορία τόσο για την αγγελική, όσο και για την απόλυτα διαβολική ποδοσφαιρική του μορφή, στα προημιτελικά του Μουντιάλ στο Azteca του Μεξικό, το 1986...
Αν αυτό δεν είναι αφοσίωση και τρέλα, τότε τι είναι; Ένας παρανοϊκός παίκτης του Football Manager έβαλε το σακάκι του, πήρε το λάπτοπ του και πήγε στο Γουέμπλεϊ για να παίξει από εκεί τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας στον οποίο έφτασε με την Μπαρνέτ!
Με 166 θετικές ψήφους αποφασίστηκε να συζητηθεί η πρόταση που προέκυψε για την διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλλου κάθε δυο κι όχι κάθε τέσσερα χρόνια!
Ο Γουες Μόργκαν διανύει τις τελευταίες ημέρες της τρομερής ποδοσφαιρικής του καριέρας και κλείνει την παρουσία του στα γήπεδα με τον καλύτερο τρόπο από τη στιγμή που στέφθηκε Κυπελλούχος Αγγλίας στον θρίαμβο της Λέστερ στο «Γουέμπλεϊ»!
Η δουλειά του προπονητή, φαίνεται στις επιτυχίες, στις νίκες της ομάδας του, όμως είναι οι αποτυχίες που προσφέρουν ευκαιρίες για χρήσιμα συμπεράσματα. Όπως έλεγε ο μεγάλος Νίκι Λάουντα, «από τις επιτυχίες δεν μαθαίνεις τίποτα, από τιςαποτυχίες μπορείς να πάρεις χρήσιμα μαθήματα τόσο για την επαγγελματική όσο και για την προσωπική σου ζωή».
Συναισθήματα. Μεγάλη λέξη. Κι όταν αποτυπώνεται σε εικόνες, είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό. Οι ποδοσφαιριστές είχαν αναγκαστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα να ζουν τις χαρές και τις λύπες μόνοι τους. Τώρα, όμως, στον μεγάλο τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, το ποδόσφαιρο ομόρφυνε ξανά με την παρουσία 22.000 οπαδών στις εξέδρες του «Γουέμπλεϊ».
Οι ποδοσφαιριστές ήταν τρελαμένοι με την παρουσία του κόσμου στις εξέδρες, πηδούσαν στον αέρα, χαμογελούσαν, φώναζαν συνθήματα, ξέδωσαν... Οι στιγμές στο «Γουέμπλεϊ» μετά τον άθλο της Λέστερ που για πρώτη φορά στην ιστορία της κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας ήταν μοναδικές, με τον πρόεδρο, Τοπ Σριβανταναπράμπα να το απολαμβάνει μαζί με τον προπονητή και τους παίκτες της ομάδας, αφιερώνοντας τον τίτλο ψηλά στον ουρανό, στον πατέρα του...
Η Λέστερ κατάφερε επιτέλους στον 5ο της τελικό Κυπέλλου Αγγλίας να είναι εκείνη που παίρνει το τρόπαιο! Στο «Γουέμπλεϊ» απέναντι στην Τσέλσι με τις εξέδρες να έχουν 22.000 κόσμο και την ατμόσφαιρα να θυμίζει σε όλους πόσο υπέροχη είναι η παρουσία των οπαδών στο γήπεδο, οι «αλεπούδες» σήκωσαν την κούπα (1-0) με το τρομερό γκολ του Τίλεμανς! Θρίλερ στο 89', ακυρώθηκε το αυτογκόλ του Μόργκαν για οφσάιντ χιλιοστών στον Τσίλγουελ! Η θριαμβεύτρια έγινε η 44η διαφορετική ομάδα που κατακτά το τρόπαιο του αρχαιότερου ποδοσφαιρικού θεσμού.
Ήταν Απρίλης του 1970. Έβρεχε καταρρακτωδώς και δεν θύμιζε κάτι πως είχε μπει η άνοιξη. Στην Ελλάδα οι κεραίες τηλεόρασης που υπήρχαν στα σπίτια ήταν πιο λίγες κι από τα αυτοκίνητα! Μόλις τεσσάρων ετών κορασίδα η ελληνική TV, έκανε τα πρώτα της βήματα... Μαζί με αυτό το παράθυρο στον κόσμο η χώρα ανακάλυπτε μαγικά πράγματα. Ερχόμασταν πιο κοντά σε άλλες κουλτούρες. Ίσως η πιο σημαντική διαφορά που εντοπίσαμε μέχρι τότε ήταν η μετάδοση εκείνου του απογεύματος. Με τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας μάς πήγαινε στο «Γουέμπλεϊ».
Μπροστά από ένα μεγάλο δίλημμα βρίσκεται πλέον η Λέστερ, με την ομάδα του Μπρένταν Ρότζερς πιθανώς να πρέπει να επιλέξει με τι θα είναι ευχαριστημένη, μετά το σφύριγμα της λήξης της δεύτερης αναμέτρησής της με την Τσέλσι, το βράδυ της Τρίτης. Με ένα νικηφόρο τελικό, ο οποίος θα έχει προηγηθεί ή με μία νίκη στην Premier League που θα της δώσει προβάδισμα στην μάχη της τετράδας;
