Το ντέρμπι του Μάντσεστερ
Το ντέρμπι του Μάντσεστερ, έμελλε τελικά να αποδειχθεί ένα ντέρμπι μόνο στα χαρτιά. Η υπεροχή της Σίτι ήταν τόσο εμφανής που ακόμα και ο πιο δύσπιστος οπαδός καθομολόγησε την ανωτερότητά της.
Οι διθύραμβοι για της μεγαλοπρεπή νίκη δεν έχουν κοπάσει, και τα λόγια θαυμασμού για της μπλε του Μάντσεστερ δείχνουν να μην έχουν τελειωμό. Πέραν όμως του εντυπωσιακού του όλου εγχειρήματος, αξίζει κανείς να αναζητήσει λίγο πιο βαθιά τα κρυφά αίτια αυτού του θριάμβου. Η επιφανειακή άλλωστε απεικόνιση ενός πραγματικά εντυπωσιακού αποτελέσματος είναι πάντοτε η εύκολη οδός.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι φανατικοί φίλοι της Γιουνάιτεντ θα σταθούν στην μέγιστη απουσία του βασικού της επιθετικού όπλου, του Φαν Πέρσι. Και για να είμαστε ειλικρινείς ίσως να μην έχουν και εντελώς άδικο. Η έλλειψη του πρώτου σκόρερ και κύριου εκτελεστή των τελικών προσπαθειών καθιστά την επίθεση της ομάδας προβλέψιμη, άχρωμη, δύσκαμπτη.
Ο Ρούνει υπήρξε συγκινητικός και έδειχνε να αγωνίζεται μόνος, όσο και αν πιστεύω πως εδώ και καιρό αυτή η χαρακτηριστική του αυταπάρνηση και το απαράμιλλο πάθος, περισσότερο εκτονώνουν το δικό του εγωιστικό αίσθημα παρά εκφράζουν την πίστη στο ιδανικό της ομάδας και της φανέλας. Η θρυλική ομάδα του Μάντσεστερ, έδειχνε σαν άσφαιρο όπλο, σαν πυξίδα που δεν μπορεί να υποδείξει καμία ορθή κατεύθυνση. Χωρίς τον Φαν Πέρσι, πέραν της επιθετικής απειλής, έλλειπε και το επίπλαστο στόχαστρο των εμπνεύσεων των δημιουργικών της χαφ. Χαφ χωρίς στόχο, στερείται φαντασίας.
Φυσικά η συζήτηση για την συγκεκριμένη απουσία, αποκτά μεγαλύτερη σημασία στα μάτια των φιλάθλων, κυρίως λόγω της μεγάλης απουσίας του Σερ Άλεξ, του μάγου των πάγκων που έκανε τις απουσίες να φαντάζουν χαρούμενο γρίφο και όχι γόρδιο δεσμό. Η απίστευτη ικανότητά του να βγάζει άσσους από τα μανίκια, αλλά κυρίως η παγίωση της λογικής πως μία καλοκουρδισμένη μηχανή συνεχίζει να λειτουργεί ακόμα κι όταν ένα γρανάζι χαλάσει, δεν υφίστανται πλέον, είναι μάλλον πολύ μακρινό παρελθόν ήδη. Ο Μόγιες προς το παρόν, το μόνο που καταφέρνει είναι να ζωντανεύει στην άκρη του πάγκου παρελθοντικές μνήμες.
Οι απανταχού φίλοι της Γιουνάιτεντ, δεν θα πρέπει να μείνουν ούτε σε μία ήττα, ούτε σε δύο κακές αναμνήσεις. Αν θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν την ομάδα τους, πάνω από όλα θα πρέπει να προσαρμόσουν τα θέλω τους στην νέα εποχή. Στην μετά-Άλεξ εποχή. Σε μία εποχή με σκαμπανεβάσματα, με κάκιστες εμφανίσεις, με συντριβές και απώλειες πρωταθλημάτων για χρόνια. Το πέπλο ασφαλείας που κάλυπτε τις απαιτήσεις τους, παραδόθηκε στον αδάμαστο εχθρό της ζωής και της ανθρωπότητας, τον ανυπέρβλητο χρόνο.
Η λύση είναι μία: Να ξεχάσουν γρήγορα. Όσο πιο πολύ θυμούνται , τόσο θα νοσταλγούν, θα κωλύονται, θα εγκλωβίζονται σε ένα παρελθόν που έφυγε και χάθηκε. Η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα, χωρίς ηττοπάθεια, αλλά με μπόλικη δόση ρεαλισμού και υπομονής, είναι το αντίδοτο για αυτές τις άτιμες, τις ύπουλες, αλλά συνάμα τις αθεράπευτα λάγνες, αναμνήσεις.
Αγγελος Αλαμανιωτης