Οι αλλαγές και οι τιμωρίες...
Κανείς παίκτης στον πλανήτη, δεν θέλει να βλέπει την ομάδα του να παίζει και ο ίδιος να βρίσκεται στον πάγκο. Όταν δε, ο παίκτης αυτός είναι διάσημος, ο πάγκος… ηλεκτρίζεται. Του δημιουργεί νεύρα και συχνά τον οδηγεί σε τσακωμούς και άλλες αντιεπαγγελματικές αντιδράσεις. Το ενδεχόμενο να μπει στο γήπεδο ως αλλαγή, του φαίνεται από τελείως αδιάφορο μέχρι προσβλητικό.
Κάποιοι ποδοσφαιριστές όμως, έχουν γράψει το όνομά τους στην ιστορία για αυτόν ακριβώς το λόγο. Τo england365.gr, λίγες ώρες πριν την έναρξη του Μουντιάλ, σας παρουσιάζει τους παίκτες της εθνικής Αγγλίας, που έχουν συνδέσει το όνομά τους με την ομάδα στα Παγκόσμια Κύπελλα, ερχόμενοι από τον πάγκο.
Μονίμως αλλαγή
Η κλασική περίπτωση ποδοσφαιριστή για τον οποίο λέμε πως είναι πάντα η «πρώτη αλλαγή » του προπονητή. Πρώτος σε αυτή την κατηγορία είναι ένας παίκτης, που έχει συνδέσει το όνομά του με την αλλαγή και σε συλλογικό επίπεδο. Ο Τέντι Σέριγχαμ ήταν ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς της Αγγλίας, όμως όλοι τον θυμούνται καλύτερα από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 1999, όταν μαζί με τον Σόλσκιερ, ήταν οι δυο «χρυσές» αλλαγές του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, που σκόραραν και έφεραν το ματς -κόντρα στη Μπάγερν- «τούμπα» στις καθυστερήσεις. Στην Εθνική ο Σέριγχαμ κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων συμμετοχών από τον πάγκο σε Μουντιάλ, αφού στο τουρνουά του 2002 πέρασε ως αλλαγή και στους τέσσερις αγώνες των «λιονταριών», απέναντι σε Αργεντινή, Νιγηρία, Δανία και Βραζιλία. Πίσω του βρίσκονται τέσσερις παίκτες, που πέρασαν στο γήπεδο ως αλλαγή σε 3 παιχνίδια. Ο Κιέρον Ντάιερ επίσης το 2002, ο Πίτερ Μπέρντσλεϊ στο Μεξικό το 1986, ο Κάμερον το 1990 στην Ιταλία και ο Άαρον Λένον σε αυτό της Γερμανίας το 2006.
«Χρυσή» αλλαγή
Η κατηγορία αυτή μπορεί κάλλιστα να ονομαστεί και Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ. Ο Νορβηγός ποδοσφαιριστής είχε γίνει σύνθημα στα στόματα των οπαδών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, γιατί συνήθιζε να μπαίνει στο γήπεδο όταν η ομάδα του χρειαζόταν γκολ. Και τα πετύχαινε, παίρνοντας όλη τη δόξα. Στην εθνική Αγγλίας τον ρόλο αυτό έχουν παίξει μόνο 3 παίκτες και μόλις από μια φορά. Το 1990, ο Ντέιβιντ Πλατ αντικατέστησε τον Στιβ Μακ Μάχον στο 72ο λεπτό του ματς κόντρα στο Βέλγιο, για τα προημιτελικά του Μουντιάλ της Ιταλίας και πέτυχε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης στο τελευταίο λεπτό της παράτασης. Ο Μάικλ Όουεν το 1998, στο Παγκόσμιο Kύπελλο της Γαλλίας, πέρασε στη θέση του Τέντι Σέριγχαμ στο 73 και έξι λεπτά αργότερα έκανε το 1-1 για την Αγγλία, στο ματς του ομίλου απέναντι στη Ρουμανία. Οχτώ χρόνια μετά, ο σημερινός αρχηγός των «λιονταριών», Στίβεν Τζέραρντ, αντικατέστησε στο 69ο λεπτό τον Γουέιν Ρούνεϊ, στο παιχνίδι ενάντια στη Σουηδία για την φάση των ομίλων και λίγο πριν το τέλος του αγώνα, σημείωσε το 2-1 για την ομάδα του, που όμως δεν ήταν αρκετό για να χαρίσει τη νίκη στους Άγγλους.
Η πιο γρήγορη
Οι προπονητές συνηθίζουν να κάνουν τις αλλαγές τους, στο δεύτερο ημίχρονο. «Μελετούν» πρώτα το ματς και ανάλογα με την εξέλιξή του, αναδιαμορφώνουν τα πλάνα τους. Κάποιες φορές όμως, βλέπουμε αλλαγές και στο πρώτο ημίχρονο. Οι περισσότερες από αυτές, είναι αποτέλεσμα ατυχίας κάποιου βασικού παίκτη, ο οποίος τραυματίζεται. Στις άλλες περιπτώσεις, ο προπονητής έχει εκνευριστεί με την απόδοση ενός ποδοσφαιριστή του και η αλλαγή συνήθως συνοδεύεται, από διάφορα «γαλλικά», εκατέρωθεν. Πάντως, οι πιο γρήγορες αλλαγές της Αγγλίας σε Μουντιάλ ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Το 2006 στη Γερμανία, ο ευπαθής Μάικλ Όουεν, πέφτει στο γήπεδο τραυματίας, μόλις στο 4ο λεπτό του αγώνα κόντρα στη Σουηδία και κάνει τον Πίτερ Κράουτς, την πιο γρήγορη αλλαγή στην ιστορία της ομάδας. Τέσσερα χρόνια πριν, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιαπωνίας, ο Τρέβορ Σινκλέρ αντικατέστησε τον τραυματία Όουεν Χάργκριβς στο 19 του αγώνα με την Αργεντινή και πήρε το ρεκόρ που κατείχε ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, από το τουρνουά της Γαλλίας το 1998, όταν στο παιχνίδι εναντίον της Ρουμανίας, πέρασε στο γήπεδο στο 33ο λεπτό του αγώνα, αντί του συμπαίκτη του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Πολ Ινς.
Η πιο αργή
Στην κατηγορία αυτή έχουμε τις αλλαγές των… καθυστερήσεων. Η ομάδα προηγείται και ο κόουτς θέλει να «κλέψει» μερικά λεπτά και να κόψει τον ρυθμό, στις τελευταίες προσπάθειες των αντιπάλων. Το φαινόμενο είναι συχνό, γι’αυτό και οι παίκτες που μπαίνουν στο γήπεδο λίγο πριν το φινάλε των αγώνων, είναι πολλοί. Στην εθνική Αγγλίας πάντως, το ρεκόρ κατέχει ο Φιλ Νιλ. Ο διεθνής δεξιός μπάκ-χαφ, στο ματς Αγγλία- Γαλλία, που άνοιξε την αυλαία στο Μουντιάλ της Ισπανίας το 1982, αντικατέστησε τον Κένι Σάνσομ αλλά δεν πρόλαβε ούτε καν να έρθει σε επαφή με την μπάλα!
ΤΙΜΩΡΙΕΣ
Το ποδόσφαιρο συνηθίζουμε να λέμε, πως είναι «αντρικό» άθλημα. Ο προσδιορισμός αποδίδεται για να τονίσει την άμεση επαφή των παικτών, που ορισμένες φορές είναι ιδιαίτερα σκληρή. Το αν αυτή παραβιάζει τους κανονισμούς ή όχι, το καθορίζει ο διαιτητής, που είναι επιφορτισμένος με την υποχρέωση να τιμωρεί τους παραβάτες.
Το england365.gr, συνεχίζει την παρουσίαση των… ξεχωριστών επιδόσεων στην ιστορία της εθνικής Αγγλίας, αποκαλύπτοντας τα ρεκόρ καρτών και τιμωριών που έχουν οι παίκτες της, στα Παγκόσμια Κύπελλα.
Οι «κίτρινοι»
Τις περισσότερες κίτρινες κάρτες για την εθνική ομάδα της Αγγλίας σε Μουντιάλ, έχουν δει 2 παίκτες. Ο Ρέι Γουίλκινς και ο Τέρι Φένγουικ έχουν αντικρύσει από 3 φορές έκαστος, την λιγότερο… κακή κάρτα του διαιτητή. Ο Γουίλκινς «κιτρινίστηκε» πρώτη φορά το 1982 στο τουρνουά της Ισπανίας, σε παιχνίδι απέναντι στην οικοδέσποινα και άλλες 2 φορές 4 χρόνια μετά, στο ματς Αγγλία-Μαρόκο για το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικό. Αντίθετα ο Φένγουικ είδε και τις 3 κίτρινες κάρτες σε ένα Μουντιάλ (το 1986 στο Μεξικό) και μάλιστα σε 3 διαφορετικά παιχνίδια. Οι δύο πρώτες κάρτες του, ήταν στα ματς Αγγλία-Πορτογαλία και Αγγλία-Μαρόκο και του στοίχησαν τη συμμετοχή του στον αγώνα ενάντια στην Πολωνία. Την Τρίτη την είδε στο τελευταίο παιχνίδι της ομάδας του κόντρα στην Αργεντινή.
Οι «κόκκινοι»
Οι ποδοσφαιριστές αυτής της κατηγορίας λογικά δεν είναι και πολύ περήφανοι για το κατόρθωμά τους. Αποβλήθηκαν από το ματς και άφησαν τους συμπαίκτες τους εκτεθειμένους. Την πρωτιά εδώ, κατέχουν 3 ποδοσφαιριστές των «λιονταριών», που έχουν δει την κόκκινη κάρτα μόλις μια φορά ο καθένας. Την αρχή έκανε ο Ρέι Γουίλκινς, που όπως είδαμε και πριν, αποβλήθηκε με 2 κίτρινες στο παιχνίδι Αγγλία-Μαρόκο για το Μουντιάλ του Μεξικό το 1986. Ακολούθησε ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο οποίος πήρε απευθείας την άγουσα για τα αποδυτήρια, έπειτα από ένα ιδιαίτερα σκληρό μαρκάρισμα, στον αγώνα ενάντια στην Αργεντινή, στη διάρκεια του τουρνουά της Γαλλίας το 1998. Το… επίτευγμα «ισοφάρισε» με τον ίδιο τρόπο ο Γουέιν Ρούνεϊ, απέναντι στην Πορτογαλία στο περασμένο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Οι απόντες
Εδώ έχουμε εκείνους τους Άγγλους διεθνείς, που λόγω καρτών (κίτρινων και κόκκινων) απουσίασαν, σε κάποια από τα ματς της ομάδας τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα από την Ελληνική εθνική, ο Γιώργος Καραγκούνης, ο οποίος στο «θαύμα» της Πορτογαλίας, για κάθε δυο ματς που έπαιζε, έχανε και ένα λόγω τιμωρίας. Τον «πήγαινε» δηλαδή, δύο-μια που λέγαμε και στο στρατό. Στην εθνική ομάδα της Αγγλίας, το ρεκόρ αυτό μοιράζονται 3 παίκτες, οι οποίοι έχασαν από ένα ματς των «λιονταριών». Πρόκειται για τους Ρέι Γουίλκινς (1986), Πολ Γκασκόιν (1990) και Τέρι Φένγουικ (1986). Ο τελευταίος κατέχει και το ρεκόρ μακρότερης απουσίας σε τελική φάση, αφού το 1986 τιμωρήθηκε με 2 αγωνιστικές, επειδή στο παιχνίδι Αγγλία-Μαρόκο σούταρε εσκεμμένα την μπάλα πάνω στον διαιτητή.