Το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ «έζησε» από κοντά τον τελικό Τότεναμ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Μπιλμπάο! (pics)
Ένα ισπανικό τριήμερο γεμάτο βόλτες, γήπεδο, ταλαιπωρία, μα ένα ρόδι το οποίο… έσπασε (επιτέλους) και ένα «δικό μας παιδί» που δικαιώθηκε. Να είναι καλά ο κ. Χρήστος Σωτηρακόπουλος, που έβαλε τις βάσεις για να υλοποιηθεί το ταξίδι αυτό.
Ζήσαμε κάτι μοναδικό. Μια εμπειρία ζωής. Κάτι το οποίο, θα το αναφέρουμε σε οικογενειακές μαζώξεις, σε γνωστούς και φίλους (κάποιοι μπορεί να μην μας πιστέψουν κιόλας), αλλά ό,τι συνέβη στην Ισπανία θα μας συνοδεύει εφ’ όρου ζωής. Ίσως και στα γεράματα να το λέμε στα εγγόνια μας και να τα προτρέπουμε, να κάνουν κάτι παρόμοιο. Πρώτο τραπέζι πίστα στο ανακαινισμένο γήπεδο «Αγίου Μάμα», σε τελικό Europa League, σε αγγλικό εμφύλιο, δεν είναι κάτι απλό. Είναι κάτι ανεπανάληπτο.
Ξεκινώντας από την Αθήνα, δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε. Ξέραμε όμως ότι αυτό που θα ζήσουμε θα το απολαύσουμε εις το έπακρον. Και αυτό ακριβώς έγινε. Βόλτες στα γραφικά σοκάκια της Βαρκελώνης, για αρχή, σαφώς και μια περιήγηση στα ιστορικά αθλητικά κέντρα της πόλης ήταν επιβεβλημένη. Η νυχτερινή θέα από τον λόφο του Ντιμπιντάμπο ήταν αυτό που χρειαζόμασταν, για να κλείσουμε ιδανικά την πρώτη μέρα και να ξεκινήσουμε με ενθουσιασμό την δεύτερη και σημαντικότερη.
Στο ενδιάμεσο, κατά τη 1 το βράδυ παραλάβαμε τον τέταρτο της παρέας μας από το αεροδρόμιο. “Αυτό ήταν” είπαμε, τώρα ξεκινάει το πραγματικό ταξίδι. Τρεις ώρες ύπνο και αναχωρήσαμε για την πρωτεύουσα της χώρας των Βάσκων, το Μπιλμπάο. Μακρύς ο δρόμος, αλλά τίποτα δεν μας φόβιζε-πτοούσε. Παρά τις λιγοστές ώρες ύπνου, η όρεξη και η λαχτάρα που είχαμε για την ημέρα αυτή, μας κρατούσαν διαρκώς σε μια εγρήγορση, μια ανεξάντλητη ενέργεια μας οδήγησε και φτάσαμε κατά το ήμισυ της ημέρας. Η πρώτη όψη, γοητευτική. Οι δύο μικρές οροσειρές, η Αρτχάντα από τα δυτικά και το Παγασάρι ανατολικά.
Ένα αστικό κέντρο στη μέση, με καταπράσινο περίβλημα και κάπου εκεί ένα στολίδι να ομορφαίνει ,ακόμα περισσότερο το τοπίο. Ο λόγος φυσικά για το “Σαν Μαμές”. Το καινούργιο γήπεδο της Αθλέτικ Μπιλμπάο, το οποίο θα φιλοξενούσε τον τελικό του Europa League. Τουλάχιστον επιβλητικό, επιδιώξαμε να το πλησιάσουμε για να πάρουμε την πρώτη μας γεύση από αυτά που θα ακολουΜάταια όμως. Το γήπεδο φρουρούνταν καλά και οι υπεύθυνοι μας ενημέρωσαν, ευγενικά πάντα, πως οι πύλες δεν επρόκειτο να ανοίξουν πριν τις 6 το απόγευμα. Δεν πτοηθήκαμε. Αντιθέτως, βρήκαμε την ευκαιρία και περιηγηθήκαμε στα αξιοθέατα της πόλης. Οι Άγγλοι είχαν, ως γνωστόν, κατακλείσει όλες τις παμπ και τα μπαράκια. Το αλκοόλ και το φαγητό έρεαν σαν ριάκι στον Ολύμπο την άνοιξη. Συνθήματα και χοροί σε κάθε στενό σχεδόν. Από οπαδούς και των δύο ομάδων. Τρομερό. Δεν τα έχουμε συνηθίσει αυτά, μας πήρε λίγο χρόνο, αλλά το αφουγκραστήκαμε εν τέλει.
Με τα πολλά και με τα λίγα έφτασε η ώρα να πάμε στο γήπεδο. Για καλή μας τύχη, οι θέσεις των εισιτηρίων μας ήταν πίσω από τον πάγκο της Τότεναμ. Είχαμε το προνόμιο να έχουμε σε απόσταση αναπνοής όλα τα μεγάλα αστέρια της, αλλά για μας, το λαμπρότερο ήταν αυτό του δικού μας, του Άγγελου Ποστέκογλου. Με μερικούς φίλους της Τότεναμ που συνομιλήσαμε, μας τον χαρακτήρισαν» ο θείος Άντζι”. Οι «Σπερς» κόχλαζαν από νωρίς, το ήθελαν πιο πολύ και αυτό φαινόταν από τις αντιδράσεις τους, την ένταση και το πάθος με το οποίο έβγαινε η φωνή τους (απορήσαμε εάν τους έμεινε για το βράδυ και το γλέντι μέχρι πρωίας).
Στον αντίποδα, αυτοί των «κόκκινων διαβόλων» σαφώς πιο ξεδιψασμένοι από τρόπαια δεν ήταν το ίδιο… noising, πάρα μόνο όταν παίχτηκε από τις οθόνες του γηπέδου ένα σχετικό αφιέρωμα στην πορεία της ομάδας τους έως τον τελικό. Ο θείος Άγγελος λοιπόν, μαζί με τους παίκτες του, κατάφεραν να κατακτήσουν το τρόπαιο και να αποβάλλουν από πάνω τους και από την ομάδα γενικότερα την ταμπέλα του “looser”, σπάζοντας ένα ρόδι μετά από 17 χρόνια ανομβρίας. Το τελικό 1-0 απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με γκολ του Τζόνσον λίγο πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, ήταν λυτρωτικό. Το σφύριγμα του Φέλιξ Τσβάιερ για την λήξη του αγώνα, ακόμα περισσότερο.
Γράφουν οι: Καλτσόγιαννος Θάνος, Κόνιαρης Αναστάσης, Ρουμελιώτης Γιώργος, Τσούδης Γιώργος