Η Μάντσεστερ Σίτι ήρθε στην Ελλάδα και μου έμαθε πόσο όμορφο είναι το ποδόσφαιρο!
Ίσως κουράσει. Ίσως είναι μεγάλο. Ίσως είναι υπερβολικό. Αλλά αυτό αισθάνομαι αυτή τη στιγμή και θα ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου στο England365. Το αγόρι δεν φοβάται τα αεροπλάνα πια, τα τρένα του φέρνουνε δάκρυα. Όσοι ξέρουν τον στίχο, ξέρουν. Θα μπω σε αεροπλάνο, για πρώτη φορά στην ζωή μου, θέλω να ξαναδώ αγγλική ομάδα μπροστά στα μάτια μου!
Το κείμενο είναι προσωπικό. Είναι ένα blog, vlog ή όπως εσείς θέλετε να το ονομάσετε. Δεν είμαι πολύ καλός σε αυτά, αλλά όπως και να έχει, θα μιλήσω σε πρώτο ενικό. Είναι μία εμπειρία ζωής.
Έτσι θέλω να το χαρακτηρίσω, ως μία τέτοια θέλω να το βάλετε στο μυαλό σας. Αφορά την εμπειρία μου από το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» και το Σούπερ Καπ. Είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου, μπροστά στα μάτια μου, τη Μάντσεστερ Σίτι.
Μέχρι και μερικές ώρες πριν από την αναμέτρηση με τη Σεβίλλη, δεν περίμενα πως θα βρεθώ εκεί. Ήξερα πως υπάρχουν ορισμένες πιθανότητες, αλλά σε ένα τέτοιου είδους παιχνίδι, πάντα είναι πιο δύσκολο να παρευρεθεί ένας Έλληνας, παρά ένας φίλος των ομάδων που αγωνίζονται.
Μπορώ να θεωρώ τον εαυτό μου λοιπόν τυχερό. Ο Δημήτρης από το… Κερατσίνι, από τον Πειραιά και από την Αθήνα εν γένει, έχει την δυνατότητα να μεταβεί στο «Καραϊσκάκη» και να θαυμάσει τη Μάντσεστερ Σίτι. Την ομάδα που πέρυσι κατέκτησε τα πάντα, το club που «έγραψε» ιστορία στον 21ο αιώνα, καθώς αποτέλεσε την πρώτη αγγλική ομάδα που κατακτά τρεμπλ, από το 2000 και έπειτα.
Είμαι ενθουσιασμένος. Φτάνω στο γήπεδο και το πρώτο που παρατηρώ είναι η οργάνωση που χαρακτηρίζει άπαντες. Δεν μπορείς να πλησιάσεις κοντά με το αυτοκίνητο, όλα είναι εξαιρετικά δομημένα, ώστε οι αποστολές να φτάσουν στο γήπεδο ανενόχλητες. Το ίδιο και τα πούλμαν των φίλων της κάθε ομάδας, τα οποία δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους.
Παρκάρω πιο μακριά. Κατευθύνομαι προς το γήπεδο. Θέλω να βρεθώ ακριβώς έξω από την βασική θύρα του «Καραϊσκάκη» και να ζήσω κάθε τι, από την αρχή μέχρι και το τέλος. Το ματς ξεκινάει στις 22:00 και πιάνω τον εαυτό μου να είμαι εκεί που θέλω, τέσσερις ώρες πριν τη σέντρα.
Δεν είμαι μόνος μου. Άγγλοι και Ισπανοί έχουν κάνει το ίδιο, η Αστυνομία φυσικά βρίσκεται στα «πέριξ» και περίπου μισή ώρα αργότερα, αρχίζει περισσότερος κόσμος να κάνει την εμφάνισή του. Μου έκαναν εντύπωση οι φίλοι της Σεβίλλης. Τραγουδούσαν από τις… 18:30, έπιναν μπύρες με τους οπαδούς των «πολιτών», συζητούσαν για τις ομάδες τους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μάλιστα, έναν Έλληνα να πηγαίνει να ρωτήσει έναν φίλο της Σεβίλλης ποια είναι η γνώμη του για τον Βασίλη Τσιάρτα, για να μπορεί μετά να εξηγήσει στον γιο του, που δεν τον… πρόλαβε, πόσο σπουδαίος ποδοσφαιριστής ήταν για την χώρα μας και όχι μόνο.
Η ώρα περνά και η παρέα μου πλησιάζει. Βρισκόμαστε όλοι μαζί και αποφασίζουμε να μπούμε στο γήπεδο, δύο ώρες πριν την έναρξη. Τα καταφέρνουμε, μετά από εξονυχιστικό έλεγχο της Αστυνομίας. Πρώτη φορά με ψάχνουν τόσο διεξοδικά και πρώτη φορά αισθάνομαι πως κάτι τέτοιο, δεν είναι υπερβολικό. Πόσο μάλλον μετά από όσα έχουμε δει να συμβαίνουν, τις τελευταίες 10 ημέρες στην Ελλάδα.
Βρίσκουμε τη θέση μας και το πρώτο πράγμα που βλέπω, μπαίνοντας στο γήπεδο, είναι ο Ρίο Φέρντιναντ. Τρομερά επιβλητικός, έτοιμος να συμμετάσχει στο pre game του παιχνιδιού, με τον Λέσκοτ να βρίσκεται δίπλα του, για την αγγλική τηλεόραση.
Κόσμος μπαίνει στο γήπεδο, δίπλα μου κάθονται Άγγλοι και πίσω μου Ισπανοί. Αυτομάτως, ζω κάτι που δεν έχω ξαναβιώσει. Οπαδοί των δύο ομάδων που αγωνίζονται, να απέχουν μία… ανάσα και να μην υπάρχει ίχνος αντιπαλότητας.
Οι δύο ομάδες κάνουν επιτέλους την εμφάνισή τους στον αγωνιστικό χώρο. Ψάχνω ασυναίσθητα να δω τις αντιδράσεις κάθε παίκτη, που πατά το πόδι του – πιθανώς για πρώτη φορά – στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Διακρίνω τον ενθουσιασμό του Ακάντζι, την χαλαρότητα του Κάιλ Γουόκερ, κοιτάω προσεκτικά την προθέρμανση που κάνει ο Έντερσον και πιάνω τον εαυτό μου να αναζητά τον Έρλινγκ Χάαλαντ.
Για πρώτη φορά, ο πρώτος σκόρερ των πέντε κορυφαίων πρωταθλημάτων πέρυσι, είναι κοντά μου. Είναι πράγματι… τεράστιος. Πολύ ψηλός, εξαιρετικά «δεμένος» και ιδιαίτερα σοβαρός.
Η Σεβίλλη έχει βγει επίσης στο γήπεδο. Κοιτάω τον Λαμέλα, μου κάνει εντύπωση η σωματοδομή του Κάμπος.
Έχουμε φτάσει πλέον στην έναρξη της αναμέτρησης. Από εκεί και μετά, τα λόγια είναι περιττά. Νιώθω μαγεμένος. Αισθάνομαι κάτι που δεν μπορώ ακόμη να αποτυπώσω με λόγια. Η συγκίνηση είναι τεράστια. Νιώθω ότι τα κατάφερα. Ένα παιδί που δεν έχει μπει ποτέ σε αεροπλάνο, για να πάει να παρακολουθήσει ένα αγγλικό ματς ανεξαρτήτως κατηγορίας, έχει την ευκαιρία της… ζωής του. Ήρθαν αυτοί εδώ, δεν έκανα εγώ αυτό το πολυπόθητο ταξίδι.
Το παιχνίδι ως παιχνίδι, ο νικητής και ο χαμένος, έχουν περάσει πλέον σε δεύτερη μοίρα. Απλά θέλω να παρατηρήσω το κάθε τι. Πώς κάνει ο Πεπ Γκουαρδιόλα όταν η Μάντσεστερ Σίτι δέχεται γκολ, πώς εμψυχώνει τους ποδοσφαιριστές του, ποιος είναι ο τρόπος που αναπτύσσεται η Σίτι του Καταλανού, πόσο σημαντικός είναι ο Ρόδρι για το club.
Πολλά, πολλά, πολλά. Στο φινάλε της αναμέτρησης, όταν η Μάντσεστερ Σίτι έχει πάρει πλέον το τρόπαιο, νιώθω «γεμάτος». Είδα πώς παίζεται το ποδόσφαιρο. Είδα πώς πιέζεις, όταν θες να ισοφαρίσεις και πόσο ψύχραιμος πρέπει να είσαι, όταν προκύπτει η διαδικασία των πέναλτι.
Είδα μία Σεβίλλη, άξια θαυμασμού, είδα τα νεύρα και την ένταση που έβγαζε ο Μπόνο, όταν δεν απέκρουε ένα πέναλτι, είδα τον Κάιλ Γουόκερ να κάνει απίθανο σπριντ, για να αγκαλιάσει τον Έντερσον, όταν το Σούπερ Καπ «βάφτηκε» γαλάζιο.
Μα πιο πολύ κατάλαβε πόσο απέχει ένα ματς μεταξύ δύο ευρωπαϊκών ομάδων, από μία άλλη αναμέτρηση που ενδέχεται να είχα παρακολουθήσει στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Είναι… χαοτική η διαφορά, είναι πράγματι, η χαρά του ποδοσφαίρου αυτό που έζησα πριν από μερικές ώρες.
Η Μάντσεστερ Σίτι σηκώνει το τρόπαιο και ο Πεπ Γκουαρδιόλα έρχεται να χαιρετήσει άπαντες μπροστά από την κερκίδα μου. Αντιλαμβάνομαι πως… πέρασε καλά, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Γιατί όχι άλλωστε; Η ομάδα του κέρδισε, η Ελλάδα τον υποδέχθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ο κόσμος της Σίτι ήταν εκεί και ο ίδιος γνώρισε την απόλυτη αποθέωση.
Μπορεί όλα αυτά να μοιάζουν λίγο υπερβολικά, αλλά όταν δεν έχεις ζήσει ξανά κάτι ανάλογο, είναι λογικό να σε ελκύει το κάθε τι. Δεν θέλω να φύγω. Δεν μπορώ να βγω από το γήπεδο, θέλω να συνεχίσω να παρατηρώ το κάθε τι.
Ήρθε όμως η ώρα. Έμοιαζε κάτι περισσότερο από… 90 λεπτά και μία διαδικασία των πέναλτι. Ξεχνάω πού έχω παρκάρει. Κάνω σχεδόν ένα… ημίχρονο, για να ηρεμήσω και να βρω πού έχω αφήσει το αυτοκίνητό μου. Σκεφτείτε να βρεθώ στην Αγγλία. Ενδέχεται να συμπεριφερθώ ως… Ιάπωνας και να καθίσω να βοηθήσω στον καθαρισμό του γηπέδου, για να μην φύγω. Μάντσεστερ Σίτι, σε ευχαριστώ. Μου έμαθες, μέσα στην χώρα μου, πώς παίζεται το ποδόσφαιρο. Σεβίλλη, σε ευχαριστώ. Δεν φοβήθηκες να κοιτάξεις καλύτερα την κορυφαία – αυτή τη στιγμή – ευρωπαϊκή ομάδα!
Δημήτρης Μανάκος