Το γερμανικό μοντέλο ιδιοκτησίας στο αγγλικό ποδόσφαιρο...
Όπως όλα δείχνουν η European Super League αποτελεί παρελθόν, αλλά οι αγγλικές ομάδες σκέφτονται να βάλουν οριστικά ένα τέλος στο λάθος που διέπραξαν και κατακρίθηκαν τόσο από παλιούς ποδοσφαιριστές, όσο και από το κοινό κάθε συλλόγου. Η υιοθέτηση του γερμανικού μοντέλου φαντάζει η ιδανική λύση.
Σοβαρά συζητείται πλέον στην Αγγλία η υιοθέτηση του γερμανικού μοντέλου, δηλαδή του διαφορετικού τρόπου λειτουργίας των συλλόγων στην Γερμανία, εξαιτίας του οποίου η Μπάγερν Μονάχου και η Ντόρτμουντ, δεν μπορούσαν παρά να αρνηθούν την συμμετοχή τους στην European Super League, εξαιτίας της πλειοψηφίας της αρνητικής άποψης από το κοινό που τις υποστηρίζει.
Τι είναι όμως το γερμανικό μοντέλο;
-
Oι γερμανικές ομάδες έχουν την εντολή να ανήκουν στο 51% στους φιλάθλους τους.
-
Η Borussia Dortmund και η Bayern Munich ανήκουν σε μεγάλο βαθμό σε μετοχές μειοψηφίας που κατέχονται από ιδιώτες ή εταιρείες.
-
Ορισμένες λέσχες είναι ιδιωτικές, εάν ιδρύονται από μια επιχείρηση (Wolfsburg, RB Λειψία) ή ένα άτομο επενδύει στην ομάδα για περισσότερο από 20 έτη (Hoffenheim).
-
Τα οφέλη περιλαμβάνουν μεγαλύτερο λόγο στις υποθέσεις των συλλόγων, φθηνότερα εισιτήρια και περισσότερη διαφάνεια.
Πρακτικά λοιπόν το γερμανικό μοντέλο διαχείρισης των συλλόγων δεν επιτρέπει σε κανέναν ιδιοκτήτη ομάδας να προβεί σε κινήσεις σαν την European Super League, προκειμένου να εξασφαλίσει μεγαλύτερο κέρδος, εκτός αν πληρεί κάποιους ιδιαίτερα αυστηρούς κανόνες.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η Μπάγερν Μονάχου, η Χόφενχαϊμ και η Βόλφσμπουργκ, οι οποίες λειτουργώντας με διαφορετικό τρόπο η κάθε μία, έχουν το δικαίωμα, να αποφασίζουν υπολογίζοντας ή αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις των φιλάθλων.
Η Μπάγερν Μονάχου ανήκει στη λέσχη υποστηρικτών και τα μέλη ψηφίζουν για τον πρόεδρό της, με το υπόλοιπο 25 τοις εκατό να χωρίζεται μεταξύ Audi, Adidas και Allianz.
Κάθε ομάδα που ανήκει σε ένα μόνο πρόσωπο ή εταιρεία συγκροτήθηκε από την εν λόγω οντότητα, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία Volkswagen, η οποία ίδρυσε την Wolfsburg το 1945.
Σε περίπτωση που ένας επενδυτής ελπίζει να πάρει τον έλεγχο της πλειοψηφίας ενός συλλόγου, πρέπει να έχει επενδύσει με συνέπεια για 20 χρόνια, όπως ο επικεφαλής της Χόφενχαϊμ, Dietmar Hopp, o οποίος όμως έχει αντιμετωπίσει τεράστια κριτική από αντίπαλες ομάδες για την καθοδήγηση της ομάδας του στις Ευρωπαϊκές Διοργανώσεις.
Σε κάθε περίπτωση πάντως η εισαγωγή ενός τέτοιου συστήματος στο αγγλικό ποδόσφαιρο συζητείται πλέον σοβαρά μετά την πανωλεθρία της Ευρωπαϊκής Σούπερ Λίγκας.
Η πρόθεση των ομάδων και η άποψη της Αγγλικής κυβέρνησης
Μεγάλες ήταν οι αντιδράσεις των φίλων των ομάδων που συμπεριλαμβάνονται στο Big 6 και αρχικά συμφώνησαν στην δημιουργία μίας τέτοιας διοργάνωσης, με τους φιλάθλους της Τσέλσι, της Άρσεναλ και της Λίβερπουλ να πρωτοστατούν.
Αρχικά, οι οπαδοί και των δύο ομάδων που εδρεύουν στο Λονδίνο πραγματοποίησαν πορεία διαμαρτυρίας ζητώντας εξηγήσεις, ενώ οι φίλαθλοι των «κανονιέρηδων» δεν δίστασαν να κάνουν ακόμα πιο σαφή την δυσαρέσκεια τους προς το πρόσωπο του Κροένκε και να έχουν σαν βασικό αίτημα την παράιτηση του από την κεφαλή της ομάδας.
Σε κάθε περίπτωση ο βασικός στόχος επετεύχθη, αλλά επειδή τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο, το αγγλικό ποδόσφαιρο θα ήθελε να υιοθετήσει το γερμανικό μοντέλο και να βάλει ένα ουσιαστικό τέλος στις πιθανότητες επαναπροσέγγισης των ομάδων που το αντιπροσωπεύουν από τους Πέρεθ και Ανιέλι.
Για αυτό τον λόγο ο υπουργός Πολιτισμού της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου Oliver Dowden αρνήθηκε να αποκλείσει την εφαρμογή ενός μοντέλου ιδιοκτησίας φιλάθλων, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά ότι:
«Φυσικά πρέπει να αντλήσουμε διδάγματα από την κρίση στη χρηματοδότηση του ποδοσφαίρου κατά τη διάρκεια της κρίσης covid. Πρέπει να το θέσουμε σε πιο βιώσιμη βάση.
Για παράδειγμα, στα γερμανικά πρωταθλήματα έχουν διαφορετική δομή διακυβέρνησης, οπότε είναι σωστό να εξετάσουμε αυτά τα πράγματα. Ο πρωθυπουργός ήταν θετικός, είχα συνάντηση μαζί του και είπε ότι έπρεπε να κάνουμε ό,τι χρειαζόταν και αυτό περιλαμβάνει νομοθεσία και εάν απαιτείται νομοθεσία θα το κάνουμε. Ωστόσο, η άμεση νομοθεσία που ετοιμαζόμασταν να συγκεντρώσουμε ήταν να αντιμετωπίσουμε αυτή την άμεση απειλή από αυτή την εξωφρενική πρόταση».
Μπορεί κάτι τέτοιο να εφαρμοστεί στην Αγγλία;
Με βεβαιότητα δεν μπορεί να μιλήσεις κανείς. Η σκέψη υπάρχει, η πρόθεση επίσης αλλά η εφαρμογή του γερμανικού μοντέλου σε μία χώρα που έχει μάθει να λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο, μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ομάδες όπως η Άρσεναλ ή η Τότεναμ, δεν φημίζονται για την εξαιρετική οικονομική τους κατάσταση ή για τα χρήματα που ξοδεύουν, με άμεση συνέπεια να υπάρχει η πιθανότητα αντίδρασής τους σε περίπτωση που η τιμή των εισιτηριών μειωθεί, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Γερμανία.
Αυτό ουσιαστικά επιβεβαίωσε και στην πρόσφατη συνέντευξη του ο αναλυτής γερμανικού ποδοσφαίρου, Raphael Honigstein, ο οποίος αναφερόμενος στο ενδεχόμενο πραγματοποίησης του, τάχθηκε ναι μεν υπέρ, ξεκαθαρίζοντας δε πως κατά την άποψή του είναι σχεδόν απίθανο, λόγω του διαφορετικού τρόπου σκέψης ανάμεσα στις δύο χώρες.
Και κάπως έτσι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως την δεδομένη χρονική στιγμή, στην Αγγλία υπάρχει η πρόθεση. Γιατί να μην υπάρχει άλλωστε;
Οι υποστηρικτές των ομάδων έχουν ένα βασικό πλεονέκτημα: μπορούν να εγγυηθούν την μακροπρόθεσμη δέσμευση, την οικονομική στήριξη στη εκάστοτε ομάδα και την ανιδιοτελή αγάπη τους και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει. Αν συνδυάσουμε αυτά, με τον κανόνα 50+1, τότε έχουμε μια συνταγή που οδηγεί σίγουρα στην επιτυχία.
Άργησαν αλλά το κατάλαβαν οι Άγγλοι. Θα μπορέσουν να το εφαρμόσουν; Οψόμεθα...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΑΚΟΣ
