Η ιστορία ενός περιβραχιονίου
Πολύ φασαρία (η κακό αν προτιμάτε, για να θυμηθούμε και το περίφημο έργο του Γουϊλιαμ Σέξπιρ), έγινε, σε καμία όμως περίπτωση για το τίποτα, καθώς έχουμε να κάνουμε με ένα λίαν σπουδαίο για τους Άγγλους ζήτημα, σχετικά με την επιστροφή του περιβραχιονίου στο μπράτσο του Τζον Τέρι. Tο england365.gr αναλύει την ιστορία ενός περιβραχιόνιου!
Πέραν του ότι όμως προσωπικά θεωρώ πως ήταν σωστή η σχετική ετυμηγορία του καθ’ ύλην αρμοδίου Φάμπιο Καπέλο να επαναφέρει στο ρόλο του κάπτεν τον κεντρικό αμυντικό της Τσέλσι (έπειτα από την αναγκαστική για αυτόν απόφαση να του στερήσει κάτι λίγο παραπάνω από ένα χρόνο νωρίτερα για τον πολυθρύλητο δεσμό του με τον σύντροφο πρώην συμπαίκτη του τόσο στην εθνική ομάδα όσο και τους «μπλε» του Λονδίνου , με τον Γουέιν Μπριτζ να είναι ο άμοιρος … κερατάς της υπόθεσης) ακόμα και εκείνη η αφαίρεση του από τον τότε δικαιούχο αποτελεί περίτρανη απόδειξη του πόσο σημαντικό θέμα είναι για τους Άγγλους η αρχηγεία της εθνικής ομάδας της πατρίδας τους.
Ο κάπτεν είναι για το αγγλικό ποδόσφαιρο ένα εθνικό σύμβολο στην κυριολεξία και δεν του επιτρέπεται να έχει ούτε καν εξωαγωνιστικά ψεγάδια αν θέλει να διατηρεί αυτή την ύψιστη ατομική διάκριση. Και ο αμαρτωλός στην ερωτική του ζωή Τέρι δεν μπορούσε να τυγχάνει μίας τέτοιας τιμής έπειτα από την αποκάλυψη του μεγάλου αυτού, έξω μεν από τα γήπεδα, αλλά δυστυχώς για εκείνο σε στενή σχέση με το ποδοσφαιρικό κόσμο, ολισθήματος του.
Και η οργή λαού , και όχι μόνον, όταν ήρθε στο φως το περιβόητο εκείνο ερωτικό σκάνδαλο είχε ως φυσιολογικό για τους «δασκάλους» του ποδοσφαίρου αποτέλεσμα τον εξωστρακισμό του υποδειγματικού μεν εντός γηπέδων πλην αμαρτωλού όμως εκτός αυτών Τέρι από τον σπουδαίο για τους συμπατριώτες του ρόλο. Με τον Ιταλό τεχνικό να αναγκάζεται με βαριά καρδιά να αποδεχθεί την ετυμηγορία των εργοδοτών του. Όμως όταν οι συνθήκες του το επέτρεψαν δεν δίστασε παρά τη γνώση ότι η απόφαση του αυτή θα …προκαλούσε να του επιστρέψει το περιβραχιόνιο με το οποίο ο κάπτεν της Τσέλσι είχε δώσει πριν την καθαίρεση του λίαν επιτυχημένες εξετάσεις.
Μία πρωτοφανής ….παλινόρθωση
Για να φθάσουμε έτσι στην πρόσφατη λίαν αμφισβητούμενη παλινόρθωση του Τέρι που από μόνη της αποτελεί μία πρωτοφανή ιστορική εξέλιξη σ’ αφορά στον κάτοχο του περιβραχιονίου της εθνικής Αγγλίας στα 140 και πλέον χρόνια της διαδρομής της. Καθώς ουδέποτε προκάτοχος του είχε απολέσει το αξίωμα για να το επανακτήσει αργότερα.
Μία διαδρομή την οποία σημάδεψε η παρουσία των δύο κορυφαίων αμυντικών που έχει βγάλει η συγκεκριμένη χώρα των μυθικών Μπίλι Ράιτ και Μπόμπι Μουρ. Δύο κολοσσών που άφησαν πίσω τους μία τεράστια ποδοσφαιρική κληρονομιά και αποτελούν μέχρι και σήμερα τους σηματοδότες του τεράστιου ρόλου του κάπτεν των «λιονταριών».
Η αρχή έγινε το 1872
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή της… Ιστορίας και την αναγραφή του ονόματος του Κάθμπερτ Ότγουεϊ στη αρχή της λίστα των κάπτεν της Αγγλίας. Ήταν ο αρχηγός της στο πρώτο παγκόσμια διεθνές ματς . Αυτό κόντρα στην αιώνια αντίπαλο Σκωτία πίσω στις 30 Νοέμβρη του 1872. Ο ίδιος είχε την τιμή να βγει πρώτος στο γήπεδο μόλις μία ακόμα φορά. Στις 7 Μάρτη του 1874 κόντρα ξανά στους γείτονες από Βορρά. Ενδιάμεσα ο Αλεξάντερ Μόρτεν έγινε η πρώτος κάπτεν της ομάδας σε ματς επί πατρίου εδάφους στις 8 Μάρτη του 1873, επίσης (σωστά το μαντέψετε , υποθέτω) κόντρα στην Σκωτία. Και ήταν αυτός που πανηγύρισε και την πρώτη αγγλική νίκη στο ένα και μοναδικό του ματς με τη φανέλα της.
Έκτοτε πολύ νερό μεγάλων θριάμβων αλλά και συνώνυμων επίσης για το μαγικό κόσμο της μπάλας απογοητεύσεων έχει κυλήσει στη αγωνιστική πορεία των «λιονταριών». Και ορισμένες εμβληματικές μορφές της χώρας, όχι όμως πάντα και οι πλέον …ονομαστοί αστέρες της Αγγλίας έχουν τιμηθεί με το ρόλο του αρχηγού της εθνικής ομάδας.
Άλλο σούπερ-σταρ και άλλο αρχηγός
Ενδεικτικό αυτού το ότι ο ζωντανός θρύλος και κατά πολλούς κορυφαίος Άγγλος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, πρώτος σκόρερ της εθνικής ομάδας μέχρι και σήμερα και 106 φορές διεθνής σερ πλέον Μπόμπι Τσάρλτον μόλις σε τρεις περιπτώσεις φόρεσε το περιβραχιόνιο. Βλέπετε είχε να «ανταγωνιστεί» έναν εξίσου τεράστιο ποδοσφαιριστή. Τον αλησμόνητο , συνονόματο συμπαίκτη του στην πρωταθλήτρια κόσμου ομάδα του 1966, Μουρ.
Ισάριθμες παρουσίες ως κάπτεν είχε και ο αρχιτέκτονας του παγκόσμιου αγγλικού θριάμβου επί πατρίου εδάφους και επίσης μετέπειτα σερ Άλφ Ράμσεϊ στις 32 συμμετοχές του αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τη φανέλα της ομάδας της οποίας υπήρξε ο πλέον επιτυχημένος τεχνικός.
Μόλις μία παραπάνω ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του στον προαναφερθέντα θρίαμβο. Ο μεγάλος Μάρτιν Πίτερς που αγωνίστηκε 69 φορές με την εθνική ομάδα στις δεκαετίες του 60 και 70.
Ένας άλλος παγκόσμιος πρωταθλητής ο Άλαν Μπολ στο ίδιο διάστημα μπόρεσε να ηγηθεί της ομάδας σε έξι από τα 72 ματς που έδωσε το «παρών» με τα «λιοντάρια».
Βέβαια είναι διεθνώς μάλλον… αναγνωρισμένο ότι η ποδοσφαιρική αξία δεν ταυτίζεται αυτόματα με την ηγετική φυσιογνωμία αλλά παρόλα αυτά αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο μυθικός Γκόρντον Μπανκς, για πολλούς όχι μόνον κορυφαίος γκολκίπερ όλων των εποχών για την Αγγλία αλλά και (μαζί με τον ανίκητο Σοβιετικό Λεβ Γιασίν) του πλανήτη μπάλα ολόκληρου, σε καμία περίπτωση δεν επιλέχθηκε να ηγηθεί της εθνικής ομάδας στις 72 παρουσίες του κάτω από τα δοκάρια της (πριν το μοιραίο εκείνο ατύχημα τον Οκτώβρη του 72 βάλει πρόωρο τέλος στην τεράστια καριέρα του και ενώ ακόμα είχε πολλά να προσφέρει στο ποδόσφαιρο της πατρίδας του σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο).
Όσο για τους δύο σπουδαίους διαδόχους του γκολκίπερ, που είχε δημιουργήσει για το μεγαλείο του τον … ιδιωματισμό «ασφαλής σαν τις ακτές της Αγγλίας» (λογοπαίγνιο με το επώνυμο του στην μητρική του γλώσσα) αυτοί τα πήγαν απλά λίγο καλύτερα. Ο μεν πρώτος εξ αυτών Πίτερ Σίλτον μπορεί να ευτύχησε να αποτελεί τον ρέκορντμαν συμμετοχών για τα «λιοντάρια» με τις 125 παρουσίες του αλλά μόνον οι 15 εξ αυτών ήταν ως κάπτεν. Αντίθετα ο εξίσου σπουδαίος Ρέι Κλέμενς μόλις σε μία από τις 61 διεθνείς του εμφανίσεις είχε την τιμή να δει την ομάδα να τον ακολουθεί στον αγωνιστικό χώρο.
Ελάχιστες μοιάζουν και οι μόλις 18 ηγετικές παρουσίες του σπουδαίου γκολτζή που ακούει στο όνομα Γκάρι Λίνεκερ . Του 2ου πίσω από τον Τσάρλτον στην εθνική ομάδα της οποίας τη φανέλα φόρεσε σε 80 ματς.
Αντίθετα ένας συμπαίκτης του στο Μουντιάλ του 1990 ο Ντέιβιντ Πλατ επιλέχθηκε για τον συγκεκριμένο ρόλο μία φορά παραπάνω στις 62 εθνικές του παρουσίες.
Από την λίστα των συνολικά κάτι παραπάνω από 100 εκλεκτών απουσιάζουν όμως τρανταχτά ονόματα όπως για παράδειγμα ο σερ πλέον Τρέβορ Μπρούκινγκ ή ο εξίσου σπουδαίος μέσος και αργότερα και τεχνικός της ομάδας Γκλεν Χοντλ. Για να αναφέρουμε μόνον δύο από τους πλέον λαμπερούς αστέρες της Αγγλίας που δεν διατέλεσαν ούτε για δείγμα κάπτεν.
Ο δύο κορυφαίοι όλων των εποχών
Τον ορισμό του τελευταίου όμως αποτέλεσαν οι τρεις ποδοσφαιριστές οι οποίοι δικαίως έχουν και τις περισσότερες παρουσίες με το περιβραχιόνιο της στο μπράτσο.
Με πρώτο τον θρυλικό Μπίλι Ράιτ. Τον πρώτο ποδοσφαιριστή που ξεπέρασε τις 100 συμμετοχές με την φανέλα της Αγγλίας. Ο κορυφαίος «λύκος» όλων των εποχών στις 105 εμφανίσεις του με τα «λιοντάρια» από το 1948 ως το 1959 επιλέχθηκε 90 φορές για το ρόλο του ηγέτη. Την αμέσως επόμενη δεκαετία ένας άλλος τεράστιος κεντρικός αμυντικός, παγκόσμιας μάλιστα εμβέλειας, έμελλε να ξεπεράσει κατά το ήμισυ τα κατορθώματα του μεγάλου άσου της Γουλβς. Δεν ήταν άλλος φυσικά από τον ένα και μοναδικό Μπόμπι Μουρ που σταμάτησε στις 108 παρουσίες με τη φανέλα της Αγγλίας (από το 1962 ως το 1973) ενώ είχε και αυτός επίσης 90 φορές φορέσει αυτό το μικρό αλλά τόσο δοξασμένο κομμάτι πανιού στο μπράτσο του. Ένα μπράτσο που θα μείνει στην ιστορία, και προ πάντων στις μνήμες των συμπατριωτών του, ως το μοναδικό αγγλικό που σήκωσε στον ουρανό το άγιο δισκοπότηρο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Το τρόπαιο ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Και ο μοναδικός «ρόμπο»
Αρκετά πίσω τους βρίσκεται η κατά την ταπεινή μου γνώμη κορυφαία μορφή του αγγλικού ποδοσφαίρου την τελευταία 30ετία. Δεν είναι άλλος από τον ένα και μοναδικό Μπράιαν Ρόμπσον. Το «captain marvel» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αλλά και της εθνικής ομάδας της χώρας του επί σειρά ετών στις δεκαετίες του 80 και 90. Τον τέλειο μέσο με ικανότητες αξιοθαύμαστες τόσο ανασταλτικά όσο και δημιουργικά αλλά και εκτελεστικά καθήκοντα όλα εκείνα τα χρόνια που κόσμησε τα αγγλικά γήπεδα επί σχεδόν μία 20ετία από τα τέλη της δεκαετίας του 70 ως και τα μέσα εκείνης του 90. Ο μεγάλος «ρόμπο» στις συνολικά 90 φορές που χρίστηκε διεθνής μόλις σε 25 περιπτώσεις είχε άλλον κάπτεν και υπήρξε ο τελευταίος γιγάντιος αρχηγός της Αγγλίας. Ουδεμία φυσικά έχοντας σχέση με τον πολυδιαφημισμένο Ντέιβιντ Μπέκαμ που τον ακολουθεί με μόνον έξι λιγότερες αρχηγικές του παρουσίες στις συνολικά ως τώρα 115 εμφανίσεις με τη φανέλα της εθνικής ομάδας.
Την 6αδα συμπληρώνουν δύο από τους κορυφαίους επιθετικούς όλων των εποχών για την Αγγλία. Οι Άλαν Σίρερ και Κέβιν Κίγκαν που έχουν από 34 και 31 αντίστοιχα παρουσίες ως κάπτεν της ομάδας. Καλώς εχόντων των πραγμάτων ο νυν κάτοχος του περιβραχιονίου Τέρι σε ένα χρόνο θα τους έχει ξεπεράσει αμφότερους αφού έχει αισίως αναλάβει 29 φορές τον συγκεκριμένο τίτλο. Όπου και αν σταματήσει όμως ο 30χρονος αμυντικός ασφαλώς και δεν μπορεί να απειλήσει το ασύγκριτο τρίο των ρέκορντμαν της σχετικής λίστας. Κύρια λόγω της τεράστιας εμβέλειας που είχαν οι τρεις σπουδαίοι ποδοσφαιριστές οι οποίοι το συνθέτουν. Στα αξιοσημείωτα και το γεγονός ότι ο Γκάρεθ Μπάρι που απόντος του …αδειούχου Τέρι, το βράδυ της Τρίτης θα βγει πρώτος στον αγωνιστικό χώρο του «Γουέμπλεϊ» θα γίνει ο 42ος κάπτεν με μόλις μία ανάλογη παρουσία ενώ μία άλλη …11αδα σταμάτησε στις …διπλάσιες αρχηγικές εμφανίσεις και μία ντουζίνα ακόμα στις τρεις.
Από την άλλη όμως λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν με λογικά επιχειρήματα να αμφισβητούν ότι ο αρχηγός της νυν νταμπλούχου Αγγλίας δεν έχει τα απαιτούμενα προσόντα για να διατηρήσει στο εγγύς μέλλον το ανάλογο αξίωμα και με την εθνική ομάδα της χώρας του.
Ένα αξιοσέβαστο και λίαν τιμητικό , κύρια για τους πιστούς στις διαχρονικές ποδοσφαιρικές αξίες Άγγλους, τίτλο που μόλις ένας διψήφιος αριθμός ευλογημένων ποδοσφαιριστών έχει ευτυχήσει να αποκτήσει στους τρεις αιώνες της ζωής της εθνικής ομάδας της πατρίδας τους.
