Ο Bασιλιάς του Βελοντρόμ
Μία μόνο σεζόν σε ποδοσφαιρικό χρόνο δεν αποτελεί με τίποτα διάστημα ικανό να κρίνει την καριέρα ενός παίκτη. Μία σεζόν μπορεί να σε χαρακτηρίσει ως φωτοβολίδα που έτυχε και δε θα ξανατύχει ή κακή παρένθεση που έκλεισε και θα ξανανοίξει. Μία όμως και μόνο σεζόν ήταν ικανή για να στέψει τον Ντιντιέ Ντρογκμπά αυτοκράτορα στη Μαρσέιγ.
Η φανέλα του Ιβοριανού επιθετικού στο Βελοντρόμ δεν κοσμεί απλώς κάποια βιτρίνα. Λατρεύεται. Όχι σαν κάτι παλιό και ξεχασμένο. Στο γήπεδο, στις κερκίδες, στα αποδυτήρια, όλοι το ξέρουν… όλοι το θέλουν… να δουν τον γκολτζή της σεζόν 2003-04 να φοράει την ίδια φανέλα και να κλείνει εκεί την καριέρα του. Άλλωστε δεν θα πάει μακριά. Σπίτι του θα γυρίσει.
Όταν η Μαρσέιγ αγόρασε το καλοκαίρι του 2003 τον 25χρονο τότε Ντρογκμπά μετά από μία καλή σεζόν που είχε στη Γκινγκάμπ, οι φίλαθλοι δεν ήξεραν τι να περιμένουν. Ήξερε όμως ο Ζουνίνιο που πήγε στον τελευταίο αγώνα της προηγούμενης χρονιάς και είπε στον Ντιντιέ: «Έλα σε μας και θα σου δώσω πολλά γκολ». Είναι λόγια που δεν ξεχνιούνται εύκολα όπως εκμυστηρεύεται και ο ίδιος ο βασιλιάς της Μαρσέιγ: «Όταν τον άκουσα να μου τα λέει αυτά, ομολογώ πως τα έλαβα σοβαρά υπόψη μου. Η Λιόν ήταν το φαβορί για να με αποκτήσει. Λίγες μέρες όμως αργότερα ήρθε η πρόταση της Μαρσέιγ. Ο πρόεδρος είπε ότι ονειρευόταν να με δει στην επιθετική γραμμή της ομάδας μαζί με τον Τζιμπρίλ Σισέ τον οποίο ήθελε να πάρει από τη Λίβερπουλ. Δεν μπόρεσα να αρνηθώ». Κι εκεί άρχισε το παραμύθι.
Ο Ντρογκμπά σκόραρε, σκόραρε, σκόραρε και αποθεωνόταν. Έμοιαζε με τανκ που όταν έμπαινε στην περιοχή ήταν ασταμάτητο. 19 γκολ στο πρωτάθλημα, 5 γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ, 6 γκολ στο Ουέφα που οδήγησε τη Μαρσέιγ μέχρι τον τελικό. Όλοι το έβλεπαν και τον έκαναν να το καταλάβει: σε μία μόλις σεζόν έφερε Βασιλεία στο Βελοντρόμ και καθόταν στο θρόνο του. Στέμμα μπορεί να μη κέρδισε, όμως από βραβεία άλλο τίποτα. Πρώτος σκόρερ, πολυτιμότερος παίκτης, παίκτης της χρονιάς. «Το δέσιμο ανάμεσα στους οπαδούς στην πόλη και σε μένα ήταν απίστευτο», θυμάται συγκινημένος στην αυτοβιογραφία του και συνεχίζει: «Τους έδωσα τα πάντα και μου το ανταπέδωσαν. Ο αγώνας απέναντι στη Νιούκαστλ είχε μία ατμόσφαιρα… ήταν σαν το Μπομπονέρα (για τον ημιτελικό του Ουέφα όπου με δύο δικά του γκολ έδωσε την πρόκριση απέναντι στις «καρακάξες» του Σερ Μπόμπι Ρόμπσον)».
Από πότε όμως ο Βασιλιάς δεν αποφασίζει ο ίδιος για το μέλλον του; Από τότε που το βασίλειό του είναι χτισμένο σε διάσπαρτα δίωρα. Τις υπόλοιπες ώρες ανήκει στον μεγαλομέτοχο της ομάδας. Και αυτός και όλοι και έτσι και έγινε. Η πρόταση της Τσέλσι 24 εκ λιρών παραήταν καλή. Όχι για τον Ντρογκμπά, αλλά για τον πρόεδρο: « Η Τσέλσι δεν σήμαινε τίποτα για μένα. Στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ (2004) ήμουν με τη Μονακό. Δεν ήθελα να πάω στην Τσέλσι. Γιατί να φύγω από την ομάδα που μου έδινε ευτυχία, πάθος, ενθουσιασμό; Ο πρόεδρος όμως, μου είπε ότι η προσφορά ήταν καλή και ότι στο μέλλον αν η απόδοσή μου πέσει, θα χάσουν λεφτά. Κατάλαβα ότι κάποιοι στην ομάδα πίστεψαν ότι η απόδοσή μου στη σεζόν ήταν κάτι τυχαίο. Αυτό με πλήγωσε. Πήγα για τελευταία φορά στα αποδυτήρια και ξέσπασα. Έκλαιγα για ώρα. Βγήκα και στο γήπεδο και έκλαιγα και εκεί».
Ο χρόνος έδειξε ότι τελικά βγήκε κερδισμένος από την αλλαγή. Δεν είχε θρόνο, μα είχε στέμματα. Στέμματα πολλά που μπορούσε να αλλάζει κάθε μέρα. Ίσως κερδισμένος να βγήκε και ο πρόεδρος από τη δική του οπτική. Μα κάποιοι χάσανε το βασιλιά τους. Προσωρινά… γιατί το βράδυ της Τετάρτης θα τον ξαναδούνε εκεί που δοξάστηκε. Εκεί που αγάπησε και αγαπήθηκε και δε θα του πουν το αντίο, ούτε θα του θυμίσουν στιγμές που ζήσανε. Θα μαζευτούνε για να του δώσουν το μήνυμα. Να τον προσκαλέσουν πίσω στο θρόνο του. Να κλείσει την καριέρα του εκεί όπου τα χρήματα πλέον δεν θα έχουν την παραμικρή αξία. Άλλωστε δεν πάει κάπου στο άγνωστο… σπίτι του γυρνάει. Στο χορτάρι που άφησε τα δάκρυά του.