Κάποιες οδυνηρές αλήθειες για την Γιουνάιτεντ και τον Μόιες…
Τρεις ήττες σε μία εβδομάδα για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι κάτι που δεν είχε συμβεί από τον Απρίλιο του 1992 και το ερώτημα πια είναι, αν έχει σταματημό αυτός ο κατήφορος. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος στη σημερινή SportDay
Βλέποντας το ματς της Γιουνάιτεντ με την Σάντερλαντ, ένα ανησυχητικό συμπέρασμα που βγάζει κάποιος για την πρωταθλήτρια Αγγλίας είναι πως χάνει ενώ δεν παίζει άσχημα. Αυτό φυσικά και προβληματίζει, γιατί είναι διαφορετικό να μην μπορείς να αποδώσεις καλά οπότε φυσιολογικά να έρχεται και μία ήττα και άλλο να μην είσαι χειρότερος του αντιπάλου σου και παρόλα αυτά να φεύγεις χαμένος. Η Γιουνάιτεντ και στο ματς με την Τότεναμ την πρωτοχρονιά και στο «Στάδιο του Φωτός» στο Σάντερλαντ δεν ήταν κακή αλλά είναι ξεκάθαρο πως έχει έλλειμμα αυτοπεποίθησης! Μαζί με τις απουσίες που είναι σημαντικές και μαζί με την όποια αγωνιστική ατέλεια, το σημαντικότερο που δείχνει να έχει εγκαταλείψει τα αποδυτήρια της Γιουνάιτεντ μαζί με τον Σερ Αλεξ Φέργκιουσον είναι εκείνη η αίσθηση της υπεροχής που καθορίζει συχνά και την τύχη των ομάδων που κάνουν πρωταθλητισμό! Η απάντηση πάντως στο ερώτημα της αρχής είναι πως φυσικά και μπορεί να σταματήσει το κατήφορος όμως για αν συμβεί αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι «κόκκινοι διάβολοι» κάποιες οδυνηρές αλήθειες!
Η Γιουνάιτεντ σαφέστατα και δεν έγινε κακή ομάδα μέσα σε λίγους μήνες. Αλλωστε αυτοί οι ίδιοι παίκτες πήραν πέρσι το πιο εύκολο πρωτάθλημα εδώ και χρόνια. Πληρώνει τώρα όμως το γεγονός πως ο Σερ Αλεξ, εδώ και έξι χρόνια δεν αγόρασε ούτε έναν σημαντικό παίκτη για τα χαφ. Επίσης είναι σημαντικό πρόβλημα πως δεν ανανέωσε την άμυνα που βασίστηκε για μεγάλο διάστημα στους επιρρεπείς σε τραυματισμούς Βίντιτς και Φέρντιναντ. Δεν είναι απλά λάθη και δεν φάνηκαν τόσο πολύ όσο ο ίδιος ήταν στον πάγκο επειδή μπορούσε να τα μακιγιάρει. Μη νομίζει πάντως κανείς πως με τον Μουρίνιο για παράδειγμα, η Γιουνάιτεντ ξαφνικά δεν θα ήταν έβδομη αλλά πρώτη! Ισως με τον Πορτογάλο να ήταν πιο ψηλά και αν διεκδικούσε ακόμη και τον τίτλο πλην όμως το διάστημα προσαρμογής θα είχε και πάλι κάποια προβλήματα. Και αυτά που έχει η τωρινή ομάδα δεν θα λυνόντουσαν από μόνα τους. Η ουσία είναι πως η Γιουνάιτεντ χρειάζεται πέντε με έξι μεταγραφές αλλά τον Γενάρη δεν βρίσκεις τους παίκτες που θέλεις και αν τους βρεις δεν θα είναι σε λογική τιμή.
Πάντως ανάμεσα στα διάφορα ας σκεφτούμε και κάποια πρακτικά ζητήματα όπως το ότι ο Ντέιβιντ Μόιες έπεσε στα βαθιά με ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα στο ξεκίνημα και έχοντας τραυματία τον άνθρωπο που πέρσι χάρισε τον τίτλο με τα γκολ του, το Ρόμπιν Φαν Πέρσι. Σε αυτή την Γιουνάιτεντ λείπει στα τελευταία ματς και ο καλύτερος της φέτος ποδοσφαιριστής, ο Γουέιν Ρούνει δεν απομένει κανείς πλην ίσως του Ντε Χέα που οποιαδήποτε από τις τοπ ομάδες της Ευρώπης θα επέλεγε για την αρχική της ενδεκάδα! Και αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, όσο και αν κάποιοι προτιμούν να φορτώνουν τις ευθύνες στον προπονητή προσποιούμενοι πως με κάποιον άλλο στον πάγκο, όλα θα ήταν φυσιολογικά!
Ο Γκάρι Νέβιλ το καλοκαίρι έγραψε σε ένα άρθρο του στην Daily Mail πως ο Σερ Αλεξ από μόνος του έφερνε δέκα πόντους περισσότερους στην βαθμολογία και αυτό δεν είναι κουβέντα του αέρα. Χωρίς την επιβλητική παρουσία του Σκωτσέζου τεχνικού, η Γιουνάιτεντ δεν έχει από τους διαιτητές τις ίδια προνομιακή αντιμετώπιση που για χρόνια εξόργιζε τους αντιπάλους της! Για παράδειγμα μου μοιάζει αδιανόητο να σκεφτώ πως το πεντακάθαρο πέναλτι που έκανε ο Λιορίς στον Γιανγκ στο 1-2 με την Τότεναμ (με Γουέμπ μάλιστα διαιτητή) δεν θα δινόταν επί Φέργκιουσον, ή αμέσως μετά θα σφυριζόταν τόσο εύκολα εις βάρος της το πέναλτι που κέρδισε ο Τζόνσον από το άγαρμπο μαρκάρισμα του Κλέβερλι, στο ματς με την Σάντερλαντ. Ο Σαίξπηρ έγραφε πως οι ατυχίες έρχονται πάντα μαζικά σαν τα τάγματα και ποτέ μεμονωμένα σαν τους κατασκόπους και αυτό ακριβώς ταιριάζει γάντι σε αυτό που βιώνει τη φετινή σεζόν η Γιουνάιτεντ. Ηττες από ομάδες που δεν την είχαν νικήσει μέσα στο «Ολντ Τράφορντ» όπως η Γουέστ Μπρομ από το 1978, η Εβερτον από το 1992, η Νιούκαστλ από το 1972, ενώ για πρώτη φορά την κέρδισε η Σουόνσι. Η Σάντερλαντ δεν την είχε νικήσει από το 2000 στο Λιγκ Καπ και πάλι, ενώ για μόλις δεύτερη φορά από το 1986 που την είχε αναλάβει ο Φέργκιουσον αποκλείστηκε στο Κύπελλο Αγγλίας από το πρώτο εμπόδιο. Τρεις σερί ήττες δεν είχε υποστεί από το 2001, τρεις ήττες σε οκτώ μέρες από το 1992 ενώ αυτό είναι το χειρότερο ποδαρικό σε νέα χρονιά από το 1932!
Φυσικά η ήττα στο Σάντερλαντ έχει την ευκαιρία να διορθωθεί στη ρεβάνς της 22ας Ιανουαρίου και ο Μόιες μπορεί να ελπίζει πως θα φτάσει στο τελικό διεκδικώντας το πρώτο τίτλο της καριέρας του, ευελπιστώντας πως όπως κάποτε και με τον Σερ Αλεξ όλα θα αλλάξουν. Οι απαιτήσεις της Γιουνάιτεντ έχουν αλλάξει ριζικά από το 1987, όταν είχε κατακτήσει σε 20 χρόνια μόλις τρία κύπελλα Αγγλίας, με τώρα που ο κόσμος της απαιτεί μόνιμα τίτλους. Ο Μόιες φυσικά αναγνωρίζει πως μόνο με πολλές και ποιοτικές μεταγραφές θα καταφέρει να μετατρέψει μία γερασμένη και κορεσμένη ομάδα σε υγιή οργανισμό και πάλι. Παρόλα αυτά θα πρέπει να ξοδέψει καλύτερα από ότι στην περίπτωση του Φελαινί, τα όποια λεφτά θα του δοθούν! Και θα πρέπει να επικεντρωθεί στην προσπάθεια να εξασφαλίσει τη θέση στην τετράδα που οδηγεί στο Τσάμπιονς Λιγκ αφού ακόμη και αν οι Γκλέιζερ δώσουν τα φημολογούμενα 200 εκατομμύρια λίρες για μεταγραφές σε βάθος 18μήνου, κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν θα είναι εύκολο χωρίς να υπερκοστολογηθεί κάποιος παίκτης να πάει σε ομάδα με βαριά φανέλα μεν που δεν θα αγωνίζεται στην σημαντικότερη διοργάνωση! Και αυτό είναι από εδώ και μπρος το αληθινό στοίχημα για τον Μόιες αν θέλει να διατηρήσει τη θέση του!
