Ο Αζάρ και το έλλειμμα παιδείας
Στη θέαση του Αζάρ να δίνει πραγματική μάχη να αποσπάσει την μπάλα που δικαιούται από το ball boy της Σουόνσι, ανάμεικτα συναισθήματα αμφιλεγόμενης τάσης κατακλύζουν κατευθείαν το φίλαθλο, και κατ επέκταση , το ανθρώπινο μυαλό. Επιχειρήματα ισχυρά υπέρ της καταδίκης αυτής της ενέργειας, αντεπιχειρήματα εξίσου ισχυρά υπέρ της υπεράσπισής της. Η αλήθεια σε αυτές τις περιπτώσεις κατακάθεται στοργικά κάπου στη μέση, και αφήνει την ατομική παιδεία του καθενός να παίξει τον άχαρο ρόλο του δίκαιου ή άδικου κριτή.
Από τη μία πλευρά, ένας ενήλικας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής οφείλει να συγκρατεί τα τεντωμένα νεύρα του εξαιτίας της επερχόμενης ήττας. Στα πλαίσια αυτά , πρέπει και να σεβαστεί ακόμη και το παιδικό λάθος όσο κι αν αυτό αποτελεί μέγα εμπόδιο στην επίπονη προσπάθειά του. Το παιδί είναι παιδί, διαθέτει τα αγνά και αφελή άλλοθι που όλους μας προστατεύουν σε αυτή την ηλικία, λειτουργεί παρορμητικά, ανώριμα, και ενδεχομένως δεν κατανοεί και το μεγάλο κακό που πράττει εκείνη τη στιγμή. Η παιδική του πονηριά, αθωώνεται πανηγυρικά στα μάτια της κοινωνίας, θυμίζει τις παιδικές πονηριές που όλοι μάθαμε στα πάρκα, όταν παλεύαμε να κερδίσουμε με νύχια και με δόντια τους συμμαθητές και τους φίλους.
Από την άλλη, ο Αζάρ πληρώνεται αδρά και εισπράττει ένα σωρό εκατομμύρια , με την κυνική απαίτηση εκ μέρους του χρηματοδότη να δίνει τα πάντα ώστε να επέλθει η νίκη. Τα πάντα , είναι μία ακραία λέξη, αλλά δημιουργεί μεγάλες ευθύνες, βαραίνει με πολυπόθητα οράματα, γεννά προσδοκίες που ως τελικό στόχο έχουν μόνο το θετικό αποτέλεσμα. Στα πλαίσια που δεν ξεπερνούν τα όρια του νόμου, οι προσπάθειες ενός τέτοιου εργαζομένου, διέπονται από την αύρα του συγκεκριμένου εργασιακού ευαγγελίου. Το αποτέλεσμα οφείλει να έρθει, αλλά ακόμα κι αν δεν έρθει η συνείδησή του θα κοιμάται ήσυχη μόνο όταν έχει δώσει την υπέρ πάντων μάχη. Όταν χάνεις με 2-0 και αγωνίζεσαι στη Τσέλσι, το μυαλό θολώνει από την καταρράκωση του εγωισμού, η βιολογική ορμή τσιγκλήζει τα νεύρα σε περαιτέρω έξαψη, η σκέψη επαναστατεί και η ψυχή παλεύει να δώσει τις δικές της τονωτικές ενέσεις. Η συναισθηματική κατάσταση του Αζάρ, δεν βλέπει εκείνη τη στιγμή πρόσωπα και καταστάσεις. Η καρδιά του αντικρίζει μόνο το χείλος του γκρεμού, την ντροπή και τον πόνο μίας επερχόμενης ήττας, που μπορεί να σημαίνει και το οριστικό τέλος για κάθε πιθανή διεκδίκηση του τίτλου.
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, κατά την προσωπική μου άποψη, δεν έχει κανένα νόημα να αποθεώσεις ή να κατακεραυνώσεις την συμπεριφορά του παίχτη της Τσέλσι. Στο κάτω κάτω, γιατί να μην κατηγορηθεί το παιδί, που από αυτήν την ηλικία ρέπει προς την κοινωνικά αήθη και κουτοπόνηρη συμπεριφορά; Παιδιά με καλλιεργημένη παιδεία και με ισορροπημένη συναισθηματική κατάσταση, θα έδιναν την μπάλα αμέσως γνωρίζοντας ότι εκείνη τη στιγμή επιτελούν κοινωνικό έργο, και όχι φιλανθρωπία προς την ομάδα της πόλης τους. Θα πρέπει δε να τονιστεί πως το βίντεο δεν δείχνει καθαρά τον παίχτη να χτυπά το παιδί, αλλά και αυτό μάλλον είναι λεπτομέρεια.
Κλείνοντας, θεωρώ και πιστεύω ότι ενδεχομένως ο Αζάρ να φέρθηκε λίγο παραπάνω από το επιτρεπτό παρορμητικά. Αν και τον δικαιολογώ πλήρως. Οι γονείς του Αζάρ όμως φαντάζομαι δεν θα ανησυχήσουν και πολύ από τη συμπεριφορά του γιου τους. Αντίθετα, υποθέτω ότι οι γονείς του συγκεκριμένου παιδιού πρέπει να αρχίσουν να ανησυχούν. Είναι φανερό ότι ένα έλλειμμα παιδείας το εμφανίζει. Αν δε, κακοπροαίρετα δεχτούμε ότι λειτουργούσε κατόπιν εντολής και τηρούσε συμβουλές άλλων, τότε θα πρέπει να ανησυχούν διπλά. Γιατί αν η επηρεάζεται στο να προβεί σε μη ηθικές πράξεις τόσο εύκολα, τότε τα χειρότερα έρχονται. Και πολύ φοβάμαι , ότι η ήττα της Τσέλσι με 2-0, θα φαντάζει πολύ μικρή ως συνέπεια μπρος τον κίνδυνο να χάσει το ίδιο, ολάκερο το παιχνίδι της ζωής.
Αγγελος Αλαμανιώτης
(Στείλτε μας και εσείς τη δική σας άποψη ή οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο στο info@england365.gr)
