Ο Μπανκς δεν μένει πια εδώ... αλλά αυτά που μου έλεγε παραμένουν διαχρονικά!
Η εικόνα του μεγάλωσε μια ολόκληρη γενιά και η απόκρουση του αιώνα όπως αποκλήθηκε, εκείνη η εκτίναξη στη κεφαλιά του Πελέ κάτω από τον καυτό ήλιο της Γουαδαλαχάρα έμελλε να περάσει στην ιστορία. Ο Γκορντον Μπανκς ο θρυλικός «Κινεζος» σε ηλικία 81 ετών δεν μένει πια εδώ αλλά ο θρύλος του θα είναι αιώνιος. Οχι μόνο χαίρομαι που τον γνώρισα αλλα είχα την ευκαιρία να τον δω αγωνιζόμενο μέσα στο γήπεδο. Γραφει ο Χρηστος Σωτηρακόπουλος.
Ήταν το 1995 και ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας που ανέδειξε το αγγλικό ποδόσφαιρο είχε βρεθεί στα μέρη μας με την ευκαιρία ενός φιλικού αγώνα παλαιμάχων Ελλάδας και Αγγλίας και του ζήτησα μια συνέντευξη για το Mega. Ήταν τόσο προσιτός που σε έκανε να αισθανθείς άνετα σε τέτοιο σημείο που του ζήτησα να μιλήσει μαζί με τον (Σερ σήμερα) Τζεφ Χαρστ στα παιδιά του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ που μόλις το είχα ξεκινήσει. Δέχτηκαν και οι δυο με χαρά και εξελίχτηκε από άτυπη συνέντευξη Τύπου σε μια όμορφη κουβέντα με τους τότε σπουδαστές (και πολλοί από αυτούς είναι σημερινοί εξαιρετικοί δημοσιογράφοι) να θυμούνται με νοσταλγία εκείνη την μοναδική εμπειρία τους.
Ο Μπανκς έπαιζε χωρίς γάντια για πολλά χρόνια κάτι που ομολογώ πως μου είχε προξενήσει τεράστια εντύπωση και αυτό μου εξήγησε σε εκείνη τη συνέντευξη γιατί γινόταν: «Τα γάντια που υπήρχαν ήταν κάτι μάλλινα όπως αυτα που φοράει κάποιος με το παλτό του όταν κάνει κρύο. Μόλις έβρεχε ήταν ανυπόφορα στα χέρια οπότε προτιμούσα να έχω γυμνά τα χέρια και να μασάω μια τσίχλα επι αρκετή ώρα που την άπλωνα στο χέρι μόλις άρχιζε το ματς. Με τις θερμοκρασίες που επικρατούσαν στην Αγγλία αυτή πάγωνε στο χέρι και μου πρόσφερε σιγουριά στο να πιάνω τη μπάλα στις σέντρες όπως τα ελαστικά που κολλάνε στο οδόστρωμα».
Ο Τζεφ Χαρστ αστειευόμενος έλεγε πως αν είχε ένα κέρμα Για κάθε φορά που τον έχουνε ρωτήσει αν περάσει μπάλα την γραμμή στο περίφημο τρίτο γκολ του τελικού του 1966, θα ήταν εκατομμυριούχος. Ο Μπανκς άρπαξε την ευκαιρία και είπε: «Εγώ δεν βολεύομαι με απλό κέρμα θα ήθελα κάθε φορά που μου έχει γίνει ερώτηση για την κεφαλιά του Πελέ, να είχα ένα χαρτονόμισμα των 5 λιρών και θα ήμουν πολυεκατομμυριούχος».
Αν υπολογίσει κανείς πως αυτοί οι δύο παίκτες ανάμεσα στους υπόλοιπους έγιναν κάποτε παγκόσμιοι πρωταθλητές ωστοσο αναγκάστηκαν να πουλήσουν τα μετάλλια τους για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν κάτι καλύτερο για τα παιδιά τους, συνειδητοποιείς πως έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο. Ποιος μπορεί να διανοηθεί καποιος σήμερα πως θα χρειαστεί παραδείγματος χάριν ο Λιορίς ή π Πογκμπά να πουλήσει το μετάλλιο του Μουντιάλ για να αγοράσει οτιδήποτε!
Ο Μπανκς αναγκάστηκε να το κάνει αντί 125.000 λιρών το 2001 για να δώσει προκαταβολές προκειμένου να προσφέρει από ένα σπίτι στα τρία παιδιά του. Σε εκείνη την συνέντευξη του 1995 ουσιαστικά μου το είχε προαναγγείλει λέγοντας πως η νίκη και οι αναμνήσεις θα μείνουν μαζί του για πάντα, ωστόσο κάποια στιγμή το μετάλλιο θα έφευγε προκειμένου να χρηματοδοτήσει την συνταξιοδότηση του! Πραγματικά το ακούς και ανατριχιάζεις και δεν ήταν ο μόνος από εκείνη την ομάδα που το πούλησε αφού στη ίδια λογική κινήθηκαν όλοι εκτος από τρεις, οι δυο αδελφοί Τσάρλτον ο Μπόμπι και ο Τζάκι όπως και ο Ροτζερ Χαντ.
Όσο για την απόκρουση στη κεφαλιά του Πελέ δεν την θεωρούσε ως τη πιο σημαντική όπως μου είχε πει αλλά αντίθετα μια σε ένα πέναλτι! «Ήταν ο ημιτελικός του Λιγκ Καπ το 1972 Και παίζαμε με την Στόουκ εναντίον της Γουέστ Χαμ όταν τα «σφυριά»κέρδισαν ένα πέναλτι. Το εκτέλεσε ο Τζεφ Χαρστ και αυτος δεν αστοχουσε ποτέ» ήταν τα λόγια του. « Και όμως επειδή γνώριζα ότι σουτάρει δυνατά, περίμενα και δεν έπεσα. Έτσι μπόρεσα να βγάλω την μπάλα πάνω από τα δοκάρια χαρίζοντας μας την πρόκριση. Ήταν πολύ σημαντικό για την Στόουκ αφού τελικά πήραμε το μοναδικό τίτλο στην ιστορία του συλλόγου επικρατώντας της Τσέλσι στο Γουέμπλεϊ».
Με 628 εμφανίσεις σε μια καριέρα 15 ετών και 73 παρουσίες με το εθνόσημο ο Μπανκς υποχρεώθηκε να σταματήσει το 1973 μετά από ένα παραλίγο θανατηφόρο ατύχημα που είχε με το αυτοκίνητο, τον Οκτώβριο του 1972 στο οποίο έχασε την όρασή του από το ένα μάτι. «Ήταν σοκ και είμαι τυχερός που ζω. Ήμουν πια 35 αλλά θα έπαιζα ίσως τρία με τέσσερα χρόνια ακόμα όμως δεν ήταν γραφτό. Δεν στενοχωριέμαι γιατί έζησα πολλά που άλλοι δεν μπορούν να ονειρευτούν όμως ήταν ένα γεγονός που με σημάδεψε» μου είχε πει.
Τον είχα ρωτήσει για τη μεταγραφή από την Λέστερ στη Λίβερπουλ που δεν έγινε ποτέ, στη δεκαετία του 60 και δεν δίστασε να πει πως ήταν μεγάλη απογοήτευση για αυτόν. « Ο Μπιλ Σάνκλι με ήθελε πολύ αλλά αργήσαμε να συμφωνήσουν οι ομάδες και έτσι δεν συνέβη ποτέ, κάτι που θεωρώ μου στέρησε την ευκαιρία να πάρω πολλούς τίτλους. Παρόλα αυτά, η μεταγραφή μου το 1967 για 50.000 λιρες στη Στοουκ ήταν ρεκόρ για πολλά χρόνια και αυτό που δεν κατάλαβα πότε είναι γιατί ένας τερματοφύλακας κοστίζει πάντα τρεις φορές λιγότερα από ένα σέντερ φορ ή ένα χαφ» τόνιζε και συνεχίζοντας εξηγούσε:
«Όταν χτίζεις ένα σπίτι, αρχίζεις από τα θεμέλια και όχι από την οροφή. Χωρίς καλό τερματοφύλακα δεν υπάρχει καμιά ομάδα να κερδίζει τίτλους όσα γκολ και αν βάζει ο επιθετικός» ήταν τα λόγια του και πιστεύω πως ακόμα και σήμερα 24 χρόνια μετά παραμένουν επίκαιρα!
Του είπα πως τον είχα δει δύο φορές στο γήπεδο μια με την Εθνικη Αγγλίας να μας κερδίζει 2-0 στο παλιό Στάδιο Γεωργιος Καραισκακης και ένα φιλικό της Στοουκ με τον Ολυμπιακό και τα δυο το 1971. “ Ήμουν καλός;» γέλασε και με χτύπησε φιλικά στον ώμο. «Καλούτσικος» του είχα πει και μου έκανε μια κίνηση πυγμάχου σαν να μου δίνει μια γροθιά.
Είχαμε μιλήσει για την Premier League που τότε ήταν στα ξεκινήματα και η γνώμη του ήταν πως αργά η γρήγορα θα εξελισσόταν σε ένα παγκοσμιοποιημένο προϊόν αφού η τηλεόραση το μετέτρεπε σε σόου. «Οι ομάδες σήμερα παίρνουν πολλά λεφτά από την τηλεόραση κάτι που σημαίνει ότι σιγά-σιγά αυτά θα αυξηθούν και επειδή το αγγλικό ποδόσφαιρο έχει φίλους σε κάθε γωνία του πλανήτη τα χρήματα θα εκτοξευθούν μέσα στον 21ο αιωνα. Μένει να δούμε αν θα επενδύσουν σωστά αλλά φοβάμαι πως η επιτυχία θα φέρει ηενους ιδιοκτητες και το ποδόσφαιρο είναι άθλημα του λαού. Έτσι πρέπει να παραμείνει» υπογράμμιζε. Και ήταν ένα κομμάτι ακόμα στο οποίο δικαιώθηκε.
Το μόνο πράγμα που μου είπε εκείνη την ημέρα και δεν δικαιώθηκε ήταν πως δεν θα αργούσε η στιγμή που η Αγγλία θα κατακτούσε ξανά ένα μεγάλο τίτλο. «Ειναι πάρα πολύ καλή η φουρνιά που έρχεται και το Euro 96 θα δώσει την ευκαιρία στα παιδιά να αποκτήσουν παραστάσεις και γιατί όχι να το κατακτήσουν.Σύντομα θα υπάρχουν και άλλοι Άγγλοι που θα έχουν να επιδείξουν τίτλους όπως εμείς»... Δεν εμελλε ωστόσο να το δει πριν κλείσει τα μάτια...
