 |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |  |
Ο Νίκος Παπαδογιάννης αποτύπωσε όλες τις στιγμές της δικαιολογημένης... παραφροσύνης παικτών και μελών του staff της Τότεναμ στο σφύριγμα της λήξης του μεγάλου τελικού του Γιουρόπα Λιγκ στο Μπιλμπάο.
«Η μεγαλύτερη μέρα της ζωής μας, εκτός αν χάσουμε», έγραφα χθες το μεσημέρι, καθ’ οδόν προς το Μπιλμπάο. Πλέον, μπορείτε να σβήσετε τον αστερίσκο. Στο Σαν Μαμές, μεγάλη η χάρη του, σβήστηκαν για την Τότεναμ όλοι οι αστερίσκοι. Τα 17 χρόνια χωρίς τρόπαιο, οι τέσσερις δεκαετίες ορφάνιας από την ευρωπαϊκή δόξα, η ετικέτα της καταραμένης και νερόβραστης ομάδας που πάντοτε τα θαλασσώνει, το «lads, it’s Tottenham» του σερ Άλεξ Φέργκιουσον.
Προφανώς, πλέον ουδείς μπορεί να του πει κάτι ή να τον κατηγορήσει για... υπεροψία. Κι όμως, ο Άγγελος Ποστέκογλου θέλησε να εξηγήσει ακριβώς πώς σκέφτηκε να κάνει αναφορά στην επιτυχία που τελικά βιώνει σε κάθε δεύτερη σεζόν στις ομάδες από τις οποίες περνά και ξεκαθάρισε: «Αισθάνθηκα ότι έπρεπε να βγω μπροστά...».
Ο Τζέιμς Μάντισον έχει ακούσει την κριτική που του έχει ασκήσει ο Ρόι Κιν και λίγο μετά τον θρίαμβο της Τότεναμ στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ στο Μπιλμπάο, φρόντισε ώστε να πάρει την… εκδίκησή του από τον παλαίμαχο χαφ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και νυν τηλεσχολιαστή.
Πριν από μια 10ετία, ο ένας έκλαιγε από την απώλεια του τίτλου κι ο άλλος τον παρηγορούσε, έχοντας θριαμβεύσει εις βάρος του. Τον Μάιο του 2025, οι Σον και Ποστέκογλου βίωσαν την ίδια ευτυχία, τη νύχτα που μπήκε τέλος στα 17 χρόνια αναμονής της Τότεναμ δίχως τίτλο…
Απογοήτευση, θλίψη, επίγνωση της κατάστασης και απόφαση να στηρίξει στα δύσκολα. Εκτός κι αν κάποιος του πει το αντίθετο. Ο Ρούμπεν Αμορίν κατέστησε σαφή τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο θ’ αποχωρήσει από τον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δίχως καν ν’ αξιώσει αποζημίωση!
Ο Άγγελος Ποστέκογλου ήθελε να μείνει στην άκρη και ν’ αφήσει τους ποδοσφαιριστές του να σηκώσουν μόνοι τους το τρόπαιο του Γιουρόπα Λιγκ στο Μπιλμπάο. Με το… ζόρι τον τράβηξαν μαζί τους τη στιγμή της απονομής!
Στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, κανένας τελικός δεν έχει φιλοξενήσει δύο ομάδες σε τόσο χαμηλή θέση. Έχει συμβεί στο παρελθόν να έχει τερματίσει μία ομάδα 14η και να πάρει ευρωπαϊκό τρόπαιο, όπως είχε κάνει η Ίντερ το 1994 ή και η Άστον Βίλα που αν και 13η στο αγγλικό πρωτάθλημα, είχε κερδίσει τη Μπάγερν στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Ρότερνταμ το 1982. Άλλα δύο ομάδες τόσο χαμηλά δεν έχει συμβεί ποτέ. Ωστόσο από την άλλη να σας πω την αλήθεια, το ακούω βερεσέ! Έφτασαν μέχρι τον τελικό συνεπώς κάτι έκαναν καλά. Και όποιος παίρνει αυτό το τρόπαιο δικαιούται να παίζει στο Champions League και το ξέρουμε εδώ και χρόνια. Συνεπώς είναι αστείο να συζητάμε αν πρέπει ή όχι! Βεβαίως και το δικαιούται! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Η πρώτη φράση που άκουσα από χείλη Σπανιόλας, μόλις βγήκα από το αεροπλάνο και έσπευσα στα Rent-A-Car ήταν: «Είστε οπαδός της Μάντσεστερ;». Γράφει από το Μπιλμπάο ο ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗΣ
Είτε το βλέπει κανείς ως αποτυχία που δεν αλλάζει, είτε άλλος το αντιμετωπίζει ως τη στιγμή που η μοίρα πάντα του επιφυλάσσει, ο τελικός του Γιουρόπα Λιγκ είναι ιδιαίτερος. Και μπορεί οι φετινές κατραπακιές να ήταν ασταμάτητες για τις Τότεναμ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά ο τελικός του Μπιλμπάο θα πρέπει να τις κάνει να εκτιμήσουν κι όσα κατάφεραν…