Ντροπή και Όνειδος...
Είμαι 18 χρονών και τεράστιος οπαδός της Λίβερπουλ.Την τελευταία πενταετία(και συγκεκριμένα από τη σεζόν 2008/09) όχι μόνο δεν έχω χάσει κανέναν αγώνα(είτε φιλικό είτε επίσημο) άλλα και κανένα γεγονός που να αναδεικνύει ή που να σπιλώνει το ιστορικό background της ομάδας μου.
Δυστυχώς, στον αγώνα της Κυριακής εναντίων της Τσέλσι είδα το πόσο εύκολα ένας ποδοσφαιριστής μπορεί να αμαυρώσει το γόητρο μιας τόσο μεγάλης ομάδας.
Όσοι παρακολουθήσατε το ντέρμπυ ή γενικά μάθατε τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Άνφιλντ το απόγευμα της Κυριακής, θα καταλάβατε ότι αναφέρομαι στο δάγκωμα του Λουίς Σουάρεζ στον Ιβάνοβιτς.
Είναι σαφές ότι το "έκτρωμα" αυτό δεν θα περάσει απαρατήρητο από κανέναν και ιδίως από τα media. Για αυτό και θεωρώ ότι ο πρώτος σκόρερ του φετινού πρωταθλήματος θα αγωνιστεί σε κάποιο από τα εναπομείναντα τέσσερα παιχνίδια μόνο εάν οι αρμόδιοι της FA είναι πραγματικά τυφλοί! Από τη μία μεριά, νιώθω ιδιαίτερη χαρά και τιμή που ένας τόσο ταλαντούχος ποδοσφαιριστής αγωνίζεται στην ομάδα της καρδιάς και πραγματικά θα επιθυμούσα να μπορώ να τραγουδώ το όνομά του και να θαυμάζω τις απεριόριστες ικανότητες του ως ποδοσφαιριστή για πολλά χρόνια ακόμα(παρά τους ισχυρισμούς του αγγλικού Τύπου περί αποχώρησής του.
Ταυτόχρονα, όμως, από την άλλη, νιώθω έντονη ντροπή και αισχύνομαι για την απαράδεκτη συμπεριφορά του Σουάρεζ που εκδήλωσε όχι μόνο στον αγώνα τις Κυριακής αλλά και καθ'όλη τη διάρκεια της εφετινής (και περυσινής)αγωνιστικής περιόδου... Οφείλει να αποτελέσει προτεραιότητα τόσο του ίδιου όσο και του συλλόγου η μετατροπή του σε πιο ήπιο χαρακτήρα εάν πρόκειται να αναδειχθεί μελλοντικά σε ακόμα σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής απ'ότι είναι τώρα.
Στέλιος Σπυριδάκης
(Στείλτε μας και εσείς τη δική σας άποψη ή οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο στο info@england365.gr)