Μια ομάδα που δεν μπορείς να πάρεις σοβαρά
Ως οπαδός της Λίβερπουλ – να τονίσω πως όταν πρόκειται για το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα είμαι φίλαθλος, αλλά όταν πρόκειται για τους Reds, ε, τότε ναι, είμαι οπαδός – ποτέ μου δεν είχα αναρωτηθεί για το πότε και πως μικραίνει μια ομάδα.
Έπειτα από αυτά που βλέπω ειδικά τις τελευταίες ημέρες να συμβαίνουν στην άλλοτε κραταιά ομάδα του Merseyside, επιτέλους καταλαβαίνω πότε ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό club μικραίνει: Όταν οι οπαδοί του φτάνουν σε σημείο να μην παίρνουν την ομάδα τους σοβαρά...
Για πρώτη φορά κάπως έτσι νιώθω για τη Λίβερπουλ. Δεν είναι πως δεν την αγαπάω πια ή πως θα πάψω να την παρακολουθώ. Είναι πως βλέπω κινήσεις, αντιδράσεις και συμπεριφορές που ταιριάζουν περισσότερο σε ομάδα βγαλμένη από τη νοσηρή πραγματικότητα της “Superleague” παρά σε μια ομάδα με τέτοια ιστορία και ειδικό βάρος.
Παρότι είναι πολύ νωρίς για να καταδικάσει κανείς το όλο project, έχω την αίσθηση πως σχεδόν όλοι οι εμπλεκόμενοι με την Λίβερπουλ έχουν πέσει σε βαθιά νερά και δεν φαίνονται ικανοί να κολυμπήσουν… Δεν νοείται να μην μπορεί η ομάδα να αγοράσει παίκτες ρολίστες – έστω και πολυτελείας – όπως ο Ντέπσι. Δεν μπορεί να αφήνεις τον χρυσοπληρωμένο επιθετικό σου να φύγει δανεικός, δίχως να έχεις πρώτα κλείσει αντικαταστάτη ή έστω να μην υπάρχει πρόβλεψη άμεσης επιστροφής του παίκτη όποτε η ομάδα κρίνει. Δεν γίνεται να συζητάμε για το ενδεχόμενο της επιστροφής του «γυάλινου» (εγώ τουλάχιστον στέκομαι κυρίως σΆ αυτό) αλλά και το λιγότερο αμφιλεγόμενης συμπεριφοράς, Όουεν. Ο Ντρογκμπά, ίσως και να μπορεί ακόμα να προσφέρει και θα έχει ενδιαφέρον να τον δούμε έστω και για μια σεζόν στα κόκκινα…
Θεωρώ πως οι αμερικανικές διοικήσεις της ομάδας, τόσο η πρώην, όσο και η νυν, φαίνεται πως αδυνατούν να καταλάβουν τι είναι αυτό που παίζεται στην Ευρώπη με το football και όχι soccer. Και αδυνατούν να παίξουν με τους κανόνες του παιχνιδιού στο οποίο μπήκαν! Δείχνουν να σκέφτονται πως το παιχνίδι που μέχρι σήμερα έπαιζαν στη δική τους χώρα είναι κάτι πολύ διαφορετικό και τελικά μένουν σΆ αυτό… Δεν νιώθουν το πάθος, την παράδοση, την κουλτούρα που έχει αναπτυχθεί στο ευρωπαϊκό και ειδικότερα στο βρετανικό ποδόσφαιρο…
Οι παίκτες έχουν πέσει πια στην αυτολύπηση, με τον Τζέραρντ, να είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα γιΆ αυτό! Να θυμίσω πως σε πρόσφατες δηλώσεις του αναπολεί την εποχή που τον ήθελαν η Γιουνάιτεντ, η Τσέλσι και η Ρεάλ (εκεί που προφανώς θα έπαιρνε το πρωτάθλημα που τόσο του λείπει)! Είμαστε μια ομάδα αποτελούμενη από εκνευρισμένους κλαψιάρηδες που πάνε να διαμαρτυρηθούν στον διαιτητή, ενώ το παιχνίδι συνεχίζεται κανονικά! Δέχομαι πως οι διαιτητές, έχουν ασελγήσει ξανά και ξανά στο πτώμα της Λίβερπουλ, αλλά κι αυτό δείγμα είναι μίας ομάδας που ξεθωριάζει και δεν απολαμβάνει τον σεβασμό πια…
Ο κόσμος της ομάδας, από καιρό έχει αποκτήσει όλα τα χούγια του γκρινιάρη φτωχού συγγενή… Και μόνο που έρχονται στιγμές που οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ μας αντιμετωπίζουν με συμπάθεια, με κάνει έξαλλο! Πλάκα μας κάνουν οι χορτάτοι, εμάς τους πεινασμένους, τους ξεπεσμένους αριστοκράτες της μπάλας..!
Όσο για τους προπονητές; Θα μου επιτρέψετε κάπου εδώ να πάω λίγο πιο πίσω…
Ο Ράφα Μπενίτεθ, με όλα του τα λάθη (τα οποία μεγεθύνονται αισχρά από τα ΜΜΕ διαρκώς και πάνω σΆ αυτό μπορώ όχι μόνον να επιχειρηματολογήσω ακόμη και με αριθμούς, αλλά και να προκαλέσω όποιον θέλει να με αντικρούσει – βέβαια όλα αυτά δεν είναι της ώρας) ήταν ο μόνος που μπορούσε να κάνει κάτι. Πήρε ένα Τσάμπιονς Λιγκ, πήγε σΆ έναν τελικό, κόντεψε να πάρει πρωτάθλημα απέναντι στην Γιουνάιτεντ των Ρονάλντο, Τέβες, Γκιγκς, Σκοουλς, Ρούνεϊ, Βιντιτς, Φέρντιναντ, Φαν Ντε Σάαρ, Εβρά, Μπερμπάτοφ, Νάνι, ¶ντερσον – και μάλιστα όλων αυτών με τέσσερα χρόνια λιγότερα στην πλάτη. Ακόμη και στην τελευταία του, καταστροφική χρονιά, έφτασε την ομάδα στους «4» του Ουέφα, για να αποκλειστεί στην παράταση από την μετέπειτα τροπαιούχο Ατλέτικο Μαδρίτης. Και βέβαια, ήμασταν πάντοτε παρόντες στο πάρτι των πρωταθλητών. Το ότι έφυγε μόλις σε έξι χρόνια, αποδεικνύει πως «ο τρόπος της Λίβερπουλ» δεν είναι πια ο ίδιος. Όσο για την επίμονη άρνηση της επιστροφής του, στο μυαλό μου τουλάχιστον είναι περίπου σαν να αρνείσαι μια δεύτερη ευκαιρία στη γυναίκα της ζωής σου για μερικούς καυγάδες που στην πραγματικότητα είναι εντός προγράμματος… Αλλά ας αφήσουμε τον Ισπανό στην ησυχία του…
Η περιπέτεια με τον γερό Ρόι, έδειξε πως η ομάδα άλλαξε επίπεδο. Έφυγε από την βιτρίνα για να πάει στο ράφι. Όσο για το δεύτερο πέρασμα του Κινγκ Κένι, από τον πάγκο, παρά την αρχική ευφορία, φανέρωσε πως ο χρόνος είναι πολύ σκληρός ακόμη και με τους θρύλους, με τον Νταλγκλίς, κυριολεκτικά να παίζει σε μια ζαριά την υστεροφημία του!
Ο Ρότζερς, πάλι… Δίχως να είναι κακός προπονητής, είναι ο άνθρωπος που αντιπροσωπεύει ιδανικά την πολύ πικρή αλήθεια. Η Λίβερπουλ, δεν μπορεί πια να προσελκύσει ούτε world class παίκτες, ούτε world class προπονητές. Έχει μια φιλοσοφία, η οποία ακούγεται θαυμάσια όταν έχεις το υλικό για να την εφαρμόσεις. Όμως μου φαίνεται πιο μάγκας ο μάγειρας που αν δεν έχει τα υλικά να σου κάνει παστίτσιο για να φας, σου κάνει μια μακαρονάδα με ντομάτα και τυρί που είναι τόσο νόστιμη, ώστε να ξεχάσεις πως ήθελες παστίτσιο! Δεν μου φαίνεται λοιπόν τέτοιος μάγειρας ο τύπος και τα σημάδια πως το πολύ το… tiki taka κάνει το παιδί… μΆ ένα βαθμό στα τρία πρώτα ματς, φάνηκαν νωρίς – νωρίς. Έδιωξε τον Κάιτ και τον Μάξι (αλήθεια δεν είχαν θέση αυτοί στην τωρινή Λίβερπουλ;), έστειλε δανεικό τον Κάρολ (τα γράψαμε πιο πάνω), έδιωξε ¶νταμ και Σπίρινγκ (πολύ σωστά έκανε, αλλά ήδη ήξερε πως δεν θα είχε τον Λούκας ως τις γιορτές και πως ο Τζέραρντ, είναι «καμένος» από το Πανευρωπαϊκό), αγνοεί τον Χέντερσον (δέχομαι πως έχει αδυναμίες, αλλά ας μου πει κάποιος ένα χαφ που να τρέχει περισσότερο αυτή τη στιγμή στην ομάδα) και κάνει παράξενα πειράματα με Ντάουνινγκ (που σώνει και καλά θέλει να βαφτίσει αριστερό μπακ) και Μπορίνι (που από σέντερ φορ περιοχής με φήμη πως μυρίζεται το γκολ, τον έκανε δεξί επιθετικό χαφ)…
Δεν ξέρω… Φοβάμαι πως η σοβαρότητα στη Λίβερπουλ δεν είναι είδος εν αφθονία αυτή την εποχή… Εύχομαι όλα να είναι τόσο σκοτεινά τώρα, γιατί σύντομα θα χυθεί το πρώτο φως της ημέρας – δεν το βλέπω όμως… ¶λλος ένας χειμώνας σε ρόλο κομπάρσου; Ε και τι έγινε; Μάθαμε πια…
Σε κάθε περίπτωση YNWA..!
¶γγελος Καλόγρηας – Καβάλα
(Στείλτε μας και εσείς τη δική σας άποψη ή οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο στο info@england365.gr)
