Τα πυρά του Βενγκέρ κατά Αμπράμοβιτς
Φίλοι του england365.gr, Είμαι άσχετος με το ποδόσφαιρο αλλά, με αφορμή το σχόλιο του Βενγκέρ για τα λεφτά που ξόδεψε ο Αμπράμοβιτς, θα ήθελα να γράψω δυο πράγματα για την Άρσεναλ και τον Βενγκέρ.
Κείμενο του αναγνώστη John Valthuer
Η Τσέλσι ήταν πριν λίγα χρόνια μια μέτρια και-σε ευρωπαϊκό επίπεδο-ανύπαρκτη ομάδα, αλλά τα χρήματα του Αμπράμοβιτς την μεταμόρφωσαν. Την έκαναν μια από τις πιο ισχυρές ομάδες της Ευρώπης. Την περασμένη σαιζόν, οι «μπλε» πήραν το πρωτάθλημα έχοντας την καλύτερη επίθεση στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ, με πάνω από 100 γκολ. Πρόκειται για μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια είναι σταθερά στο πρώτο γκρουπ δυναμικότητας του Τσάμπιονς Λιγκ, την ίδια στιγμή που μεγαθήρια, τύπου Ρεαλ Μαδρίτης, είναι άφαντα.
Η δυναμική, λοιπόν, μιας ομάδας, δεν είναι στατικό μέγεθος και δεν εξαρτάται μόνο απ' την ιστορία της. Τη δυναμική τη δημιουργείς-και παλεύεις για την διατήρησή της-μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. Το ότι μια ομάδα, όπως η Άρσεναλ, μπορεί είναι πανίσχυρη για ένα χρονικό διάστημα 10-15 ετών δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσει να είναι και στο μέλλον. Τα τρόπαια δεν τα κατακτούν ούτε μόνο η ιστορία, ούτε μόνο η φανέλα. Πρωτίστως, τα κατακτούν οι ομάδες που επιτυγχάνουν τον ιδανικό συνδυασμό ταλέντου-εμπειρίας. Τα κατακτούν οι διοικήσεις εκείνες που αντιλαμβάνονται ότι, που και που, πρέπει να βάζουν το χέρι στην τσέπη για να ενισχύσουν την ομάδα με παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Τα κατακτούν, τέλος, οι προπονητές εκείνοι που είναι σε θέση να προσαρμόσουν το στυλ της ομάδας τους σ' ένα ολοένα και πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, χωρίς απαραίτητα να θυσιάσουν την επιθετική της νοοτροπία.
Τα τελευταία 7 χρόνια, ο κύριος Βενγκέρ, όχι μόνο απέτυχε παταγωδώς να κατακτήσει κάποιο σημαντικό τρόπαιο για την ομάδα του, αλλά φρόντισε επιμελώς να διώξει από την Άρσεναλ κάθε έμπειρο παίκτη που διέθετε. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, ο Αλσατός έχει μείνει, δυστυχώς, στην περίοδο που το πρωτάθλημα διεκδικούσαν μόνο η Άρσεναλ και η Γιουνάιτεντ, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι από τότε μέχρι σήμερα στο παιχνίδι μπήκαν για τα καλά κι άλλες ομάδες (Τσέλσι, Τότεναμ και Μάντσεστερ Σίτυ). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παρατάσσει κάθε φορά την ομάδα του στο γήπεδο μ' ένα σύστημα που χαρακτηρίζεται από δογματισμό. Αρνείται πεισματικά να αντιμετωπίσει τα ντέρμπι με σοβαρότητα και να κάνει τακτικούς ελιγμούς, όποτε οι περιστάσεις το απαιτούν.
Παρά ταύτα, δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για κανένα απ' τα λάθη του. Γνωρίζει, άλλωστε, ότι κανένας απ' τους 3 πυλώνες, που στηρίζουν το οικοδόμημα της Άρσεναλ , δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθεί. Ποιοι είναι αυτοί οι πυλώνες; Η διοίκηση, οι οπαδοί και οι παίκτες. Η διοίκηση δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθεί, επειδή έχει ζήσει τον Βενγκέρ στην περίοδο των μεγαλύτερων επιτυχιών του και είναι συναισθηματικά δεμένη μαζί του. Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για τους οπαδούς. Σε ό,τι, δε, αφορά τους παίκτες, δεν θα μπορούσαν ποτέ να πάνε κόντρα στον άνθρωπο που τους ανέδειξε από μικρή ηλικία μέσω των ακαδημιών της Άρσεναλ και τους έδωσε την ευκαιρία να παίξουν στην πρώτη ομάδα. Για την συντριπτική πλειοψηφία των παικτών των «κανονιέρηδων», ο Αλσατός είναι ο δάσκαλος, ο «professor». Δεν θα μπορούσαν ποτέ να αμφισβητήσουν τον μέντορά τους. Απίστευτο; Κι όμως αληθινό: ενώ σε οποιαδήποτε φυσιολογική ομάδα ο προπονητής κρίνεται εκ του αποτελέσματος, τον κύριο Βενγκέρ δεν τον αξιολογεί κανένας και δεν τον αγγίζει κανένας. Αυτό το έχει αντιληφθεί και το εκμεταλλεύεται στο έπακρο, έχοντας λογική χειρότερη και από υπάλληλο στο δημόσιο. Όλα αυτά τα χρόνια, ξοδεύει την δόξα που του χάρισαν οι επιτυχίες της δεκαετίας του 90'.
Με απλά λόγια: ο Αρσέν δεν αλλάζει επειδή ξέρει ότι η μονιμότητά του είναι εξασφαλισμένη. Πού θα βρει, άλλωστε, μεγαλύτερα κορόιδα; Το μεγάλο ερώτημα, βεβαίως, είναι τι μπορεί να γίνει για να ξεφύγει η Άρσεναλ από το σημερινό τέλμα. Η λύση, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, είναι μία: να αγοράσει το 30% των μετοχών της ομάδας ένας εκ των Alisher Usmanov ή Stan Kroenke, ούτως ώστε να μπορέσει μετά να κάνει προσφορά για ολόκληρη την ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες που ισχύουν στο αγγλικό χρηματιστήριο. Όπως και να εξελιχθεί το πράγμα στη συνέχεια, οι «κανονιέρηδες» θα ανήκουν πλέον σ' έναν άνθρωπο που δεν θα τον συνδέει τίποτα με τον προπονητή. Ο Βενγκέρ δηλαδή, θ' αρχίσει να νιώθει την πίεση που νιώθει κάθε άλλος προπονητής μεγάλης ομάδας-εκτός απ' τον ίδιο και τον Φέργκιουσον. Θα βρεθεί για πρώτη φορά μετά από χρόνια στην δύσκολη θέση να αποδείξει την αξία του σ' έναν καινούριο ιδιοκτήτη. Θα υπάρχει ένας άνθρωπος που θα του πει ότι: «Έχεις αυτά τα χρήματα στη διάθεσή σου για μεταγραφές. Αξιοποίησέ τα όπως νομίζεις καλύτερα αλλά στο τέλος της σαιζόν θα αξιολογηθείς: έτσι και η ομάδα μείνει χωρίς τίτλους, απολύεσαι». Όταν έρθει αυτή η στιγμή, δύο τινά μπορούν να συμβούν: ή ο Βενγκέρ θα αλλάξει νοοτροπία και θα πάει την ομάδα μπροστά, ή θα τον λυγίσει η πίεση και θα φύγει. Αυτά τα ολίγα και συγγνώμη που σας κούρασα.