Billy Bonds: Ο άνθρωπος που προσωποποίησε την έννοια του αρχηγού!
Την Κυριακή που μας πέρασε, άλλος ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής πέρασε στην αιωνιότητα. Ο William Arthur Bonds πέθανε ήσυχα, κοντά στην οικογένειά του. Λίγες ώρες αργότερα την ίδια ημέρα, παίκτες, παράγοντες και οπαδοί της Γουέστ Χαμ και της Λίβερπουλ τον αποχαιρέτησαν όπως του άξιζε σε ένα κατάμεστο London Stadium.
Η Γουέστ Χαμ είχε ήδη φροντίσει να τον τιμήσει από το 2019, ονομάζοντάς το ανατολικό πέταλο του Σταδίου “Billy Bonds Stand” (το βόρειο και το νότιο έχουν μετονομαστεί σε “Bobby Moore Stand” και “Sir Tre-vor Brooking Stand” αντίστοιχα), ενώ το 2013 ήταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής της λονδρέζικης ομάδας που τιμήθηκε με ειδικό βραβείο προσφοράς. Τη χρονιά της αποχώρησής του από την ενεργό δράση (1988) είχε τιμηθεί από τον Σύλλογο Ποδοσφαιριστών της Αγγλίας (PFA) ενώ η Βασίλισσα Ελισάβετ του είχε απονείμει τον τίτλο του ΜΒΕ.
Πολλοί από τους νεότερους φιλάθλους που άκουσαν γι αυτόν, θα αναρωτηθούν γιατί δεν τον ξέρουν. Και αν δεν τον ξέρουν, γιατί ήταν σπουδαίος; Τέσσερις φορές Hammer of the Year (1971, 1974, 1975, 1987), αρχηγός της ομάδας σε δύο κατακτήσεις Κυπέλλων Αγγλίας (1975 & 1980) και σε ένα χαμένο ευρωπαϊκό τελικό (1976), ρεκόρ εμφανίσεων για το σύλλογο στο πρωτάθλημα (663), δύο δεκαετίες στην ίδια ομάδα... Στη σημερινή εποχή που οι αθλητικές επαγγελματικές ομάδες είναι κέντρα διερχομένων, παίκτες σαν τον “Bonzo” όχι απλά είναι αναχρονισμός, δεν ξέρω καν αν υπάρχουν.
Γεννήθηκε στο νοτιοανατολικό Λονδίνο, έπαιξε ποδόσφαιρο τρία χρόνια στην Τσάρλτον και μετά μεταγράφηκε στη Γουεστ Χαμ από τον Ron Greenwood. Ως παίκτης, δεν είχε τις περγαμηνές της τριανδρίας του Παγκοσμίου Κυπέλλου του '66 (Bobby Moore - Martin Peters - Geoff Hurst), δεν είχε την κλάση του Trevor Brooking και του Alan Devonshire, δεν ήταν χαρισματικός γκολτζής όπως ο Pop Robson ή ο Tony Cottee, δεν είχε τη διεθνή καριέρα του Joe Cole και του Rio Ferdinand. Όμως, για 21 χρόνια και 799 αγώνες, ο Billy Bonds ήταν η ψυχή της West Ham. Ήταν ο παίκτης που ενέπνεε την ομάδα να μην το βάζει κάτω, ήταν αυτός που δε θα τα παρατούσε ποτέ.
Ως φίλαθλος της Γουεστ Χαμ και κάτοικος του «νησιού» για σχεδόν τέσσερα χρόνια, είχα την τύχη να δω από κοντά πάρα πολλές ομάδες, να ακολουθήσω εντός και εκτός τη δική μου στην καλύτερη χρονιά της στο πρωτάθλημα (1985-86) και να ζήσω τη μοναδική ατμόσφαιρα των βρετανικών γηπέδων. Ένα στοιχείο της οποίας είναι ο σεβασμός και η εκτίμηση των φιλάθλων στους παίκτες που ταυτίζονται με το σύλλογο και τα δίνουν όλα για την ομάδα. Αυτό φάνηκε περίτρανα σε έναν αγώνα των Σφυριών με τη Νότιγχαμ Φόρεστ τον οποίο θυμάμαι σαν τώρα.
Σε κάποια φάση, ο Bonds έφαγε μια αγκωνιά στο κεφάλι, γέμισε αίματα, βγήκε να του κάνουν ράμματα και ξαναμπήκε στο γήπεδο με επίδεσμο και ακόμα μεγαλύτερο πάθος για νίκη. Και αυτό στα 41 του χρόνια, λίγο πριν κρεμάσει τα παπούτσια του. Οι ιαχές «Oh Billy Billy…” ηχούν ακόμα στα αυτιά μου. Το απόκομμα της εφημερίδας, για όποιον ενδιαφέρεται να το διαβάσει, είναι από μία κριτική του αγώνα εκείνου. RIP, Bonzo.
Μωρής Σιακκής
*Ο Μωρίς Σιακκής έχει μόνιμη αδυναμία στη μουσική, την ιστορική έρευνα, τα ταξίδια και τον αθλητισμό. Δηλώνει φίλαθλος της Γουεστ Χαμ από το 1978, όταν είδε στην τηλεόραση την ομάδα να χάνει τον τελευταίο αγώνα της σεζόν, να υποβιβάζεται ... και να χειροκροτείται από τους φιλάθλους.