Στα προκριματικά πάντα καλή είναι…
Το δεκαήμερο των Εθνικών ομάδων αφήνει ωραία γεύση στους Αγγλους. Το 4-0 με τη Λιθουανία για τα προκριματικά του EURO 2016 αλλά και το φιλικό 1-1 στο Τορίνο ήταν θετικά δείγματα, όσο και αν μεταξύ τους δεν είχαν καμία σχέση. Γράφει ο Γιάννης Μπίλιος.
Ο ένας αγώνας έγινε στο Γουέμπλεϊ, ήταν επίσημος και ο αντίπαλος ήταν αδύνατος, ενώ ο άλλος έγινε στην έδρα μιας ισχυρής αντιπάλου αλλά ήταν φιλικός.
Η συνολική εικόνα, ωστόσο, έδειξε πολλά. Η Εθνική Αγγλίας είναι μια ομάδα που ήδη μπορεί να νιώθει ότι έχει κλεισμένη θέση στα γαλλικά γήπεδα του χρόνου το καλοκαίρι, ενώ η παρουσία της –με εξαίρεση το κακό πρώτο ημίχρονο στο φιλικό με την Ιταλία- ήταν πολύ καλύτερη από το… χλωμό της πρόσωπο στο τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ωστόσο, οι Αγγλοι (και οι… αγγλόφιλοι) δεν πρέπει να ενθουσιάζονται. Το να εντυπωσιάζουν τα «λιοντάρια» στην προκριματική φάση, δεν είναι πρωτοφανές. Αλλά και δεν εξασφαλίζει ότι θα πάνε το ίδιο καλά και στα τελικά.
Στις τρεις τελευταίες μεγάλες διοργανώσεις (Παγκόσμιο Κύπελλο 2010, Ευρωπαϊκό 2012 και Παγκόσμιο 2014) περνούσαν πάντα από τους προκριματικούς ομίλους πρώτοι, αήττητοι και με εντυπωσιακές εμφανίσεις. Αν δεν το ξέρατε, η Αγγλία έχει σε συνολικά 28 αγώνες σε αυτές τις προκριματικές φάσεις μία και μόνο ήττα: το 1-0 από την Ουκρανία στο Ντνιπροπετρόφσκ, σε ένα από τα τελευταία ματς εκείνου του ομίλου, όντας ήδη εξασφαλισμένη βαθμολογικά.
So what, που θα έλεγαν και οι ίδιοι οι Αγγλοι; Οι χειμώνες ήταν εντυπωσιακοί, αλλά τα καλοκαίρια έκαναν πάντα μια ολοστρόγγυλη τρύπα στο νερό, γεγονός που ωθεί όλο και περισσότερο τους υπέρμαχους της χειμερινής διακοπής να ισχυρίζονται ότι για την άθλια εικόνα της Αγγλίας στις μεγάλες διοργανώσεις φταίει η κόπωση από τους πολλούς και αδιάκοπους αγώνες σε όλα τα μέτωπα.
Ίσως να φταίει η κόπωση τελικά. Αλλά ίσως να φταίει ο… αυτισμός των Αγγλων, αυτή η υπερβολική εμμονή τους στο… ανέμελο παιχνίδι που κάνει ευχάριστο το θέαμα και το προϊόν στην Πρέμιερ Λιγκ, αλλά τιμωρείται αυστηρά σε διεθνές επίπεδο. Όσο μου άρεσε η Αγγλία στα τρία από τα τέσσερα ημίχρονα με Λιθουανία και Ιταλία, άλλο τόσο σίγουρος είμαι ότι το τσάρτερ της αγγλικής αποστολής θα είναι από τα πρώτα που θα εγκαταλείψουν το γαλλικό έδαφος του χρόνου το καλοκαίρι…
Αν υπάρχει κάτι που εμπνέει όντως αισιοδοξία, είναι η εξέλιξη των νεαρών ποδοσφαιριστών, για τους οποίους ήδη πριν από το Μουντιάλ της Βραζιλίας είχα γράψει ότι θα μπορούσαν να κάνουν μεγάλα πράγματα, αλλά… το 2018. Επιμένω να τους εκτιμώ ποδοσφαιρικά, όμως θεωρώ ότι αυτή η γεμάτη ταλέντο γενιά με παίκτες από 20 έως 25 ετών (Τζόουνς, Κλάιν, Χέντερσον, Μπάρκλεϊ, Τάουνσεντ, Μέισον, Κέιν, Σόου, Τσέιμπερς, Στόουνς, Στέρλινγκ, Γούίλσιρ, Τσάμπερλεν, Γουέλμπεκ, Στάριτζ) δεν μπορεί να οδηγήσει άμεσα την Αγγλία σε κάτι σπουδαίο. Ακόμα και για τον απίστευτο εφετινό Χάρι Κέιν με το… άγγιγμα του Μίδα, προτιμώ να είμαι επιφυλακτικός και να περιμένω να δω την πορεία του τα επόμενα χρόνια.
Χαμηλά την μπάλα λοιπόν. Τίποτα δεν έχει κάνει ακόμα η Αγγλία. Το ότι πάει στη Γαλλία, δε λέει τίποτα. Το θέμα είναι τι θα κάνει όταν θα φτάσει εκεί.
Προσωπικά, πάντως, η μεγάλη μου αγωνία είναι αν θα δούμε τις τέσσερις ιστορικές ομοσπονδίες του παλιού Home Championship να ανταμώνουν στο EURO 2016. H Αγγλία, η Σκωτία, η Ουαλία και η Βόρεια Ιρλανδία είχαν βρεθεί όλες μαζί μόνο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 στη Σουηδία και τώρα δείχνουν ικανές να το ξανακάνουν.
Η Αγγλία είναι μάλλον σίγουρη, η Ουαλία δείχνει ικανή να περάσει μαζί με το Βέλγιο από τον 8ο όμιλο (οι πρόσφατες νίκες τους στην έδρα του Ισραήλ διαμόρφωσαν μια υπέρ τους κατάσταση) η Βόρεια Ιρλανδία είναι δεύτερη και με απόσταση τεσσάρων βαθμών από την τρίτη Ουγγαρία στον όμιλό μας, ενώ η Σκωτία ελπίζει να ακολουθήσει τη Γερμανία (που όλοι ξέρουμε ότι στο τέλος θα βγει πρώτη) από το 4ο γκρουπ. Για εμάς που αγαπάμε το βρετανικό ποδόσφαιρο, η συνύπαρξη των τεσσάρων εθνικών ομάδων του νησιού, των πρώτων δηλαδή που συγκροτήθηκαν στην ιστορία του αθλήματος, θα είναι κάτι πολύ σπουδαίο και συγκινητικό. Μακάρι!
