Η... 39η αγωνιστική της σεζόν 2013-14
Μια ήττα στην πρεμιέρα δεν είναι καταστροφή. Και πριν από δύο χρόνια τέτοιες μέρες στο Γκούντισον Παρκ, η Εβερτον νίκησε για πλάκα τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με τον Φελαϊνί (της Εβερτον τότε) να κάνει εμφάνιση παγκόσμιας κλάσης (ναι!) αλλά στο τέλος η Γιουνάιτεντ πήρε το πιο εύκολο πρωτάθλημα από τα 13 της εποχής Φέργκιουσον.
Επίσης, δεν είναι απαραίτητα κακό να χάνεις από μια καλή ομάδα, όπως η Σουόνσι, όταν σου λείπουν οκτώ βασικοί. Τα σύνολα αποτελούνται από μονάδες και δεν υπάρχει ομάδα στη γη να μην επηρεάζεται από σοβαρές απουσίες, όπως αυτές των Φαν Πέρσι, Κάρικ, Βαλένσια, Σο κ.α. Είχε συμβεί και στα χρόνια του Φέργκιουσον.
Το κακό, όμως, με αυτές τις δικαιολογίες είναι ότι καθίστανται ανίσχυρες, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει πια το όνομα με το οποίο τελείωσαν οι δύο πρώτες παράγραφοι: ο Φέργκιουσον. Με αυτόν, ήξερες ότι θα υπάρξει απάντηση και αντίδραση μετά από κάτι τέτοια καταστροφικά απογεύματα, όπως αυτό της πρεμιέρας στο Ολντ Τράφορντ με τη Σουόνσι. Ηξερες ότι τέτοια αποτελέσματα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Ηξερες πώς δούλευε η φάμπρικα και ήσουν βέβαιος ότι τα πράγματα, αργά ή γρήγορα, θα έπαιρναν τον γνωστό δρόμο τους.
Δεν ξέρω αν ο Λουίς Φαν Χάαλ θα προλάβει να παλιννορθώσει αυτόν τον κοιμώμενο γίγαντα που λέγεται Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά η πρώτη αγωνιστική της σεζόν 2014-15 θα μπορούσε να είναι η... 39η του πρωταθλήματος 2013-14: μια Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ χωρίς φαντασία, χωρίς ταλέντο, χωρίς ατομική κλάση, χωρίς ξεκάθαρο πλάνο, χωρίς καμία αίσθηση υπεροχής και απέναντί της ένας αντίπαλος που δεν φοβόταν το Ολντ Τράφορντ (παρεμπιπτόντως, ελάχιστες ομάδες έχουν νικήσει τη Γιουνάιτεντ εκεί δύο φορές μέσα στο ίδιο ημερολογιακό έτος) και που κατέβηκε για να παίξει την μπάλα του, κτυπώντας στις –οφθαλμοφανείς- αδυναμίες των γηπεδούχων. Το μόνο που έλειπε, ήταν ο... Ντέιβιντ Μόιες.
Μακάρι να έχω κάνει λάθος, αλλά δεν βλέπω πόσο διαφορετική μπορεί να είναι αυτή η ομάδα, ειδικά αν δεν ανοίξουν τα ταμεία για μία ή και δύο μεγάλες αγορές στις επόμενες δεκαπέντε μέρες του μεταγραφικού παζαριού. Το παραμύθι των... θριάμβων της Αμερικής ξεφούσκωσε μετά από μόλις 90 λεπτά... κανονικού ποδοσφαίρου, ενώ το ριζοσπαστικό 3-4-1-2 του Φαν Χάαλ έγινε αντικείμενο αναθεώρησης από τον ίδιο, μετά από ένα μόλις ημίχρονο: ο Τσιτσαρίτο έφυγε, ο Νάνι (στον όγδοο πια χρόνο... αναμονής της δικαίωσης της απόκτησής του) ήρθε, οι τρεις στην άμυνα έγιναν ξανά, όπως ήταν εδώ και... μισό αιώνα, τέσσερις και ο Ασλεϊ Γιανγκ βαπτίστηκε στα τριάντα του αριστερός μπακ, βοηθώντας άθελά του τη Σουόνσι να κάνει το 1-2 με την εντελώς αλλοπρόσαλλη τοποθέτησή του στη σέντρα του Τζέφερσον Μοντέρο από τα αριστερά. Δεν το είχε ξανακάνει, μην τον κατηγορείτε...
Ας περιμένουμε να δούμε και τη συνέχεια, αλλά είναι πια πασιφανές ότι η Πρέμιερ Λιγκ δεν είναι πια... η Γιουνάιτεντ και οι άλλοι. Οι 20 φορές πρωταθλήτρια Αγγλίας έχει απολέσει την αίσθηση ότι είναι πρώτη μεταξύ ίσων. Καλά καλά δεν ξέρουμε αν είναι πια ίση αγωνιστικά με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις που υπήρχαν ή που προκύπτουν τα τελευταία χρόνια. Στη Νότια (με την Εθνική Ολλαδίας στη Βραζιλία) και στη Βόρεια Αμερική (στα φιλικά της Γιουνάιτεντ) ο Φαν Χάαλ τα πήγε καλά. Αλλά το νησί έχει τους δικούς του αμείλικτους νόμους...
ΥΓ Εντός έδρας ήττα στο πρώτο ματς στο Ολντ Τράφορντ, μετά από εκείνο το 0-3 από την Εβερτον πριν από 22 χρόνια. Στο τέλος, όμως, εκείνης της σεζόν, η Γιουνάιτεντ πήρε το πρώτο πρωτάθλημα της νέας εποχής. Είπαμε και πριν ότι τέτοιες νίλες τις είχε πάθει και ο Φέργκιουσον. Αλλά αυτός, όπως επίσης εξηγήσαμε πιο πάνω, ήταν ο Φέργκιουσον...
