Η Αρσεναλ ανεβάζει κι άλλο τον πήχη
29.07.2014 | 10.52
Αρκετά εκτέθηκα πέρσι, μέχρι τα Χριστούγεννα, γράφοντας πόσο πολύ πίστευα στην υπέρβαση της Αρσεναλ, έστω και αν κρατούσε την κορυφή της Πρέμιερ Λιγκ χωρίς να έχει παίξει τα δύσκολα ματς. Στο τέλος δεν κατάφερε να μπει ούτε στην πρώτη τριάδα, αποδεικνύοντας ότι δεν έχει κάνει τόσο μεγάλο βήμα μπροστά όσο νόμιζα. Γράφει ο Γιάννης Μπίλιος
Θα είμαι, λοιπόν, πιο προσεκτικός αυτή τη φορά. Αλλά, αν κρίνω από το πώς εξελίσσεται το μεταγραφικό καλοκαίρι, η Αρσεναλ που δημιουργείται δε θα πρέπει να θεωρήσει επιτυχία την είσοδο στην πρώτη τετράδα τον ερχόμενο Μάιο. Δηλώνω ευθαρσώς από τώρα, 18 μέρες πριν την πρώτη σέντρα του πρωταθλήματος, ότι περιμένω να δω την ομάδα του Αρσέν Βενγκέρ ακόμα πιο ισχυρή, ακόμα πιο ώριμη, ακόμα πιο διεκδικητική. Και, για να είμαι και ειλικρινής, θεωρώ ότι ενδεχόμενη κατάκτηση του τίτλου από την Αρσεναλ θα είναι μια δικαίωση των συνταγών του Αλσατού. Των πιο «ποδοσφαιρικών» συνταγών που εφαρμόζονται μεταξύ των ομάδων της πρώτης ταχύτητας του αγγλικού πρωταθλήματος.
Εγραφα πριν από δύο μήνες, μετά από την ανανέωση του συμβολαίου του Γάλλου μάνατζερ, η οποία συνδυάστηκε με την κατάκτηση του πρώτου τροπαίου μετά από εννέα χρόνια, του Κυπέλλου Αγγλίας, ότι «ο Βενγκέρ έχει πλέον όλα τα δεδομένα με το μέρος του για να κάνει την αντεπίθεσή του: το μεγάλο μπάτζετ, την εμπιστοσύνη όλου του οργανισμού Αρσεναλ, την ανανεωμένη εντολή της διοίκησης, την ομάδα που κάθε χρόνο ανεβαίνει και ενισχύεται (αν μη τι άλλο, δεν αποδυναμώνεται συστηματικά, όπως τα περασμένα χρόνια) και αντιπάλους που δεν είναι άτρωτοι».
Τέλη Ιουλίου, με το ρόστερ της Αρσεναλ ήδη ενισχυμένο σοβαρά και, το κυριότερο, όχι αποδυναμωμένο όπως στα περισσότερα από τα προηγούμενα καλοκαίρια, οι οπαδοί της ιστορικής λονδρέζικης ομάδας έχουν κάθε λόγο να αισιοδοξούν. Μετά από τόσες απώλειες πρωτοκλασάτων παικτών (Φαν Πέρσι, Φάμπρεγας, Νασρί, Σονγκ, Κλισί κ.α.) και μετά από ακόμα περισσότερες αγορές παικτών που μπορούν να σε βοηθήσουν αλλά όχι να σου αλλάξουν επίπεδο (Αρτέτα, Μερτεζάκερ, Καθόρλα, Ποντόλσκι κ.α.) άρχισε από πέρσι μια διαδικασία αναζήτησης λύσεων από τα… πάνω ράφια, παράλληλα με την αδιαπραγμάτευτη διατήρηση των παικτών κορμού.
Ο Μεσούτ Οζίλ πέρσι ήταν μια τέτοια επιλογή και ο Αλέξις Σάντσεζ φέτος είναι ένας ποδοσφαιριστής ακόμα πιο κοντά σε αυτό που λέμε «παγκόσμια κλάση» και που τόσο είχε λείψει από την Αρσεναλ τα τελευταία χρόνια. Παράλληλα, ο Ματιέ Ντεμπισί είναι από τους καλύτερους στον κόσμο για τα άκρα της άμυνας, ο Νταβίντ Οσπίνα είναι εξαιρετική λύση για το τέρμα, ακόμα και αν δεν είναι βασικός, ο Κάλουμ Τσέιμπερς της Σαουθάμπτον είναι μια πολύ καλή επένδυση για πολλά χρόνια και για πολλές θέσεις, ενώ όλα δείχνουν ότι μέχρι τις 31 Αυγούστου θα υπάρξει κι άλλη κινητικότητα σε νέες αφίξεις και όχι σε αναχωρήσεις. Στα 77 εκατομμύρια ευρώ έχει φτάσει η μεταγραφική δαπάνη των Κανονιέρηδων ως τώρα και δεν αποκλείεται να έχει γίνει τριψήφιος ο αριθμός των εκατομμυρίων ευρώ (ή και λιρών) μέχρι να μπει ο Σεπτέμβρης.
Είχε πολλά χρόνια η Αρσεναλ να γίνει ο… καλοπληρωτής του καλοκαιριού, όμως ο Βενγκέρ ξέρει ότι δεν έχει πια την πολυτέλεια να εφαρμόζει τις παλιές αγαπημένες του οικονομικές τακτικές. Με το να αγοράζει φθηνά, να πουλάει ακριβά (ή και.. φθηνά), να αναδεικνύει ταλέντα και να… σκοτώνει τα άλογα όταν γεράσουν ή έστω να μην προσφέρει μεγαλύτερα από διετή συμβόλαια στους άνω των τριάντα, εξωθώντας τους σε αποχώρηση, άφηνε την ομάδα όλο και πιο αποδυναμωμένη, όλο και πιο μακριά από μεγάλες διεκδικήσεις.
Στα χρόνια, όμως, που η ομάδα έμενε μακριά από τις κορυφές και που το κοινό του «Εμιρεϊτς» άρχιζε να δυσπιστεί για την αποτελεσματικότητα του πάλαι ποτέ… αλάθητου Αρσέν, οικοδομήθηκε μια δημοσιονομική ισορροπία που κάθε σύλλογος ζηλεύει στην Αγγλία. Τώρα πια η μεταγραφική πολιτική μπορεί να αλλάξει, αφού υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, αλλά και αφού ο Βενγκέρ κατανοεί ότι δεν… δικαιούται πια να κρατάει χαμηλά τη δυναμική της ομάδας με το «σφιχτό» κουμάντο που τόσο αγαπά. Θα ολοκληρώσω, όπως ολοκλήρωσα και το προ δύο μηνών άρθρο σχετικά με τον ίδιο σύλλογο και τον ίδιο μάνατζερ: «Ισως τελικά ήρθε η ώρα να «εξοφληθούν» η αναμονή, οι πίκρες, η πίστη στο πλάνο, το καλό κουμάντο και τα... πανό (σσ: διαμαρτυρίας ) μιας δεκαετίας».
Και κάτι τελευταίο: Οζίλ, Μερτεζάκερ, Ποντόλσκι (ίσως και ο Κεντίρα, αν τελικά αποκτηθεί) επιστρέφουν στο Λονδίνο με τον αέρα που δίνει σε κάθε ποδοσφαιριστή ο τίτλος του Παγκόσμιου Πρωταθλητή. Μεγάλο «συν» για την Αρσεναλ να είναι η μη γερμανική ομάδα με τους πιο πολλούς εν ενεργεία εστεμμένους.
ΥΓ Καλή είσπραξη έκανε η Σαουθάμπτον πουλώντας μαζικά στη Λίβερπουλ τους Λάμπερτ, Λαλάνα, Λόβρεν, τον Σο στη Γιουνάιτεντ και τον Τσέιμπερς στην Αρσεναλ. Και θα γίνει ακόμα καλύτερη η... μπάζα, αν πάνε «πακέτο» στην Τότεναμ ο Σνάιντερλιν και ο Ροντρίγκεζ. Αλλά κάτι τέτοιες τακτικές είναι επικίνδυνες, τη στιγμή μάλιστα που έχει χάσει και τον Μαουρίσιο Ποκετίνο, τον μάνατζερ που κράτησε την ομάδα επί ενάμιση χρόνο σε υψηλά επίπεδα και «έδωσε» αξία σε όλους αυτούς. Αν τα λεφτά που πήραν οι «Αγιοι» δεν επενδυθούν σωστά, μπορεί να κινδυνεύσουν ακόμα και με υποβιβασμό. Και τότε η είσπραξη θα ακυρωθεί εντελώς...
