Η ιστορία υπερνικά τις αντιπάθειες
Για κάποιους αδιευκρίνιστους, ακατανόητους, και εν πολλοίς υποδόρια μαγικούς λόγους, κάθε ποδοσφαιρόφιλος, πέραν της ομάδας που υποστηρίζει ένθερμα και αγαπά φανατικά, εμφανίζει συγκεκριμένες εκδηλώσεις αντιπάθειας για κάποιες ομάδες.
Και δεν αναφέρομαι στις ομάδες που αποτελούν τον παραδοσιακό εχθρό της ομάδας που υποστηρίζει, που η αντιπάθεια και δεδομένη είναι και πολλές φορές μεταφράζεται σε μίσος, αλλά αναφέρομαι σε ομάδες που φαινομενικά δεν θα έπρεπε να τον επηρεάζουν. Η εκδήλωση τέτοιων συναισθημάτων, είναι μία ακόμη τρανή απόδειξη της κατοπτρικής ιδιότητας που φέρει το ποδόσφαιρο σε σχέση με την κοινωνία. Πόσα και πόσα πρόσωπα δεν αντιπαθούμε καθημερινά , χωρίς ιδιαίτερο λόγο;
Οι εξηγήσεις για αυτό το συναισθηματικό φαινόμενο ποικίλουν. Μία πρώτη και εύκολη ανάγνωση, έχει να κάνει με τον τρόπο, το στυλ και τη γενικότερη φιλοσοφία του παιχνιδιού που επιλέγει μία ομάδα. Χαρακτηριστικότερο αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα από την εθνική Ιταλίας δεν μπορώ να φανταστώ. Μία άλλη ερμηνεία είναι ότι πολλές φορές ταυτίζουμε έναν σύλλογο με συγκεκριμένες συμπεριφορές προσώπων που τον εκπροσωπούν, όπως π.χ. έναν προπονητή, έναν πρόεδρο, τους φανατικούς οπαδούς κτλ. Τότε υποπίπτουμε στη λογική της γενίκευσης εκ του ατόμου. Παραπλανητική μεν, ανθρώπινη δε. Δεν έχει νόημα να μετρήσει κανείς όλους τους λόγους που ο απλός φίλαθλος μπορεί να αντιπαθεί μία ομάδα. Είναι τελικώς, θέμα ιδιοσυγκρασιακού τύπου συνοδευόμενο από μία σειρά χρονικών συγκυριών. Η αντιπάθεια δε θα εκλείψει ποτέ, γιατί το ποδόσφαιρο στηρίζει την επιτυχία του σε αυτήν ακριβώς την απόλυτη ελευθέρια συναισθηματικής αποτύπωσης. Το ποδόσφαιρο λειτουργεί λυτρωτικά, δεν καταπιέζει, απελευθερώνει.
Για όσους το έχουν βιώσει, είναι λίγο καυστική για την καρδιά η στιγμή που η αντιπαθητική για τα μάτια σου ομάδα κατακτά τίτλο ή κύπελλο. Εκείνη τη στιγμή νιώθεις πως δεν υπάρχει θεός του ποδοσφαίρου και αν υπάρχει σίγουρα δεν είναι δίκαιος. Στον δικό σου ηθικό Νόμο, εκείνη τη στιγμή συντελείται ένα αδικαιολόγητο έγκλημα. Πιστεύεις ότι κάποιος αστειεύεται μαζί σου, ότι ζεις ένα μακάβριο όνειρο, και όταν ξυπνήσεις ο Μαλντίνι και το κατενάτσιο δε θα είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές. Κι όμως, αντί για όνειρο, κατανοείς αργά ή γρήγορα, ότι πρόκειται για ιστορική καταγραφή. Ένα γεγονός, βιωματικά δεδομένο, που έγινε και δεν ξεγίνεται.
Η Λίβερπουλ είναι κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από πάρα πολλά χρόνια. Μία ομάδα με φανατικούς ακόλουθους ανά την υφήλιο, αλλά παράλληλα και με φανατικούς εχθρούς. Μία ομάδα αν μη τι άλλο, λυρική, που δεν αφήνει την καρδιά αδιάφορη απέναντι στα συναισθήματα, είτε πρόκειται για θετικά είτε για συναισθήματα μίσους και αντιπάθειας. Για 24 χρόνια, οι φίλαθλοι της δεύτερης κατηγορίας, είχαν το κεφάλι τους ήσυχο, καθώς η ίδια η ομάδα έδειχνε πως δεν μπορούσε, σαν κάτι συνεχώς να την τραβούσε πίσω. Τώρα όμως δείχνει ότι και μπορεί και θέλει. Τώρα δείχνει ότι το κάλεσμα της ιστορίας έφτασε στο σπίτι της και αυτή τη φορά δε θα φανεί αγενής, θα αποδεχτεί την πρόσκληση. Σε κάθε περίπτωση ακόμη κι αν αντιπαθείς αυτή την ομάδα στο μέγιστο βαθμό, οφείλεις να παραδεχτείς ότι πρόκειται ια ένα τεράστιο σε ιστορικό μέγεθος κλαμπ. Από τις ομάδες που δημιουργούν την αίσθηση της αιωνιότητας του ποδοσφαίρου. Θα την έβαζες σίγουρα μέσα στις 10-15 που θα υπάρχουν έως της συντέλεια του κόσμου. Για αυτό και μόνο το λόγο, φέτος οι αντιπάθειες πρέπει να εκλείψουν. Όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο θα νιώσουν ότι φέτος αν η Λίβερπουλ στεφθεί πρωταθλήτρια, θα είναι μία χρονιά λυτρωτική, μία ιστορική δικαίωση που διατηρεί τον ποδοσφαιρικό μύθο ολοζώντανο. Είναι δύσκολο, να καταπολεμήσεις τον ιό της αντιπάθειας. Το κάνει εύκολο η αγάπη για το ποδόσφαιρο όμως. Οι έλληνες φίλαθλοι, με την ΑΕΚ στη Γ εθνική, με τον Άρη και τον Ηρακλή στη Β, και με ένα πρωτάθλημα τελειωμένο από τον Σεπτέμβριο θα πρέπει να το γνωρίζουμε πολύ καλά αυτό.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΛΑΜΑΝΙΩΤΗΣ