H τραγωδία από τα μάτια του Νταλγκλίς
Τις εφιαλτικές μνήμες που παραμένουν ζωντανές από την τραγωδία του Χίλσμπορο, περιγράφει μεταξύ άλλων στο βιβλίο «My Liverpool Home» ο Κένι Νταλγκλις.
Στο βιβλίο, η δόξα των «κόκκινων» αναφέρει τις στιγμές αγωνίας που έζησε το μεσημέρι της 15ης Απριλίου 1989 στο «Χίλσμπορο» αναζητώντας να βρει το γιο του στις εξέδρες. «Όταν διαπίστωσα το μέγεθος του προβλήματος στην εξέδρα Leppings Lane End, τρομοκρατήθηκα! Ο (γιος μου) Πολ, ο γιος του Ροι Εβανς, Στίβεν και ένας φίλος μας ο Αλαν Μπράουν έπρεπε να περάσουν από την συγκεκριμένη εξέδρα για να φτάσουν στις θέσεις τους. Αν καθυστερούσαν θα μπορούσαν να είχαν βρεθεί στην εξέδρα τη μοιραία στιγμή. Ξαφνικά είδα τον Πολ να διασχίζει τον αγωνιστικό χώρο και η καρδιά μου σκίρτησε. Σε ευχαριστώ Θεε μου! Δεν του είπα κάτι, απλά τον αγκάλιασα».
Η αλήθεια είναι πως ο Νταλγκλις δεν έχει μιλήσει για το περιστατικό ποτέ ξανά ακόμα και εάν έχουν περάσει 23 χρόνια από εκείνο το μοιραίο απόγευμα του ημιτελικού του Κυπέλλου μεταξύ της Λίβερπουλ και της Νόττιγχαμ Φόρεστ. «Μου είναι δύσκολο να το αναφέρω ή να το γράψω. Το Χιλσμπορο με στοιχειώνει ακόμη».
Ο Νταλγκλίς περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τις ώρες που ακολούθησαν την τραγωδία. «Στις 5.30 επιβιβαστήκαμε στο πουλμαν για να γυρίσουμε πίσω, βλέποντας στο δρόμο γονείς γεμάτους αγωνία να κατευθύνονται στο Σέφιλντ. Η σιωπή και η μιζέρια ήταν οι συνοδοιπόροι μας σε αυτό το ταξίδι. Κάθε παίκτης ήταν χαμένος στις σκέψεις του αναζητώντας απαντήσεις. Καθόμουν μουδιασμένος κρατώντας το χέρι της γυναίκας μου και σκεφτόμουν την οικογένεια μας. Αναρωτιόμουν αν γνώριζα κάποιον από τους νεκρούς ή τους τραυματίες. Με δεδομένο πως ο σύλλογος έχει βαθιές ρίζες μέσα στην τοπική κοινωνία και υπήρχε μεγάλο δέσιμο της ομάδας και της εξέδρας, όλοι φοβόμασταν πως θα έχουμε κάποιο φίλο ανάμεσα στους νεκρούς».
Ο Σκωτσέζος άσος και οι παίκτες της Λίβερπουλ επιβιβάστηκαν και πάλι στο πούλμαν για να επιστρέψουν στο Σέφιλντ προκειμένου να επισκεφτούν τους τραυματίες. «Είδα ένα μικρό παιδί τον Λι Νίκολ, 14 ετών, να υποστηρίζεται μηχανικά. Τον κοιτούσα και προσπαθούσα να καταλάβω πως γίνεται κάποιος άνθρωπος χωρίς κάποιο σημάδι ή μελανιά να είναι κλινικά νεκρός. Ο Λι ήταν ζωντανός όταν τον βρήκαν στην εξέδρα, όμως αμέσως μετά έπεσε σε κώμα. Πέθανε λίγο αργότερα. Ήταν το 95ο θύμα της τραγωδίας. Το Χίλσμπορο ήταν το πρώτο εκτός έδρας παιχνίδι που πήγε. Περπατούσα στις πτέρυγες του νοσοκομείου και προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Βρέθηκα δίπλα στο κρεβάτι του 20χρονου Σον Λακετ ο οποίος ήταν σε κώμα. “Σον, ήρθε ο Κένι Νταλγκλις να σε δει” είπε ο γιατρός. Ξαφνικά άνοιξε τα μάτια του. Δεν το πίστευα. “Αυτή είναι μια ιδιαίτερη στιγμή” είπα και έφυγα από το δωμάτιο. Όταν η ιστορία έγινε γνωστή, πολλοί μου πίστωναν την ανάρρωση του Σον. Ξέρω πως το μυαλό κάνει περίεργα παιχνίδια, αλλά πιστεύω πως ήταν τυχαίο ότι ο Σον άνοιξε τα μάτια του εκείνη τη στιγμή. Όπως και να έχει πάντως χαίρομαι που γύρισε κοντά μας»
Την Τετάρτη 19 Απριλίου κατευθυνόμενος στο Ανφιλντ με τη σύζυγο του, ο Νταλγκλίς συνάντησε οργισμένους συγγενείς των θυμάτων, που κρατούσαν στα χέρια τους την εφημερίδα Sun. O τίτλος της «The Truth» (η αλήθεια) και η αναφορά πως οπαδοί της Λίβερπουλ εκμεταλλεύτηκαν την τραγωδία για να κλέψουν τα θύματα ή κάποιοι άλλοι έδειξαν ασέβεια ουρώντας τα πτώματα, προκάλεσε την οργή ολόκληρης της πόλης που βρέθηκε να καίει στους δρόμους την εφημερίδα. «Την επόμενη μέρα δέχθηκα ένα τηλεφώνημα στα γραφεία από το διευθυντή της εφημερίδας Κέλβιν ΜακΚένζι. “Κένι έχουμε ένα μικρό πρόβλημα. Πως θα το λύσουμε” με ρώτησε. “Βλέπεις το πρωτοσέλιδο σας “THE TRUTH”; Φτιάξε ένα άλλο το ίδιο μεγάλο και γράψε “WE LIED.SORRY” (Είπαμε ψέματα. Συγγνώμη)” του απάντησα. “Δεν γίνεται αυτό Κένι” μου είπε. “Τότε και εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω” απάντησα και έκλεισα το τηλέφωνο»
Όταν η πόλη του Λίβερπουλ άρχισε να αποχαιρετά τους νεκρούς της, η ομάδα της Λίβερπουλ ήταν παρούσα. «Με την Μαρίνα πήγαμε σε τέσσερις κηδείες κάποια ημέρα. Η τελευταία κηδεία ήταν το ίδιο δύσκολη με την πρώτη. Η εξοικείωση με τη διαδικασία δεν ελάφρυνε την κατάσταση μου».
Για τον Νταλγκλίς, ο τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας που ακολούθησε την τραγωδία είναι το ματς που είχε μεγαλύτερη σημασία από οποιοδήποτε άλλο, ακόμα και από τα ευρωπαϊκά κύπελλα. «Το Κύπελλο ήταν για τους νεκρούς και για τις οικογένειες τους που αντιμετώπισαν με αξιοπρέπεια την τραγωδία. Δεν ήταν εύκολο για τους συγγενείς να ταξιδέψουν στο Γουέμπλεϊ, αισθανόμενοι τη θλίψη και την απώλεια των αγαπημένων τους που θα έπρεπε υπο κανονικές συνθήκες να βρίσκονται δίπλα τους στις εξέδρες για να δουν τον Ρόνι Γουίλαν να σηκώνει το Κύπελλο».
Η εικόνα του Kop σκεπασμένο με λουλούδια τις ημέρες που ακολούθησαν την τραγωδία είναι για τον Νταλγκλίς «το πιο λυπηρό και το πιο όμορφο τοπίο που έχω δει στη ζωή μου» όπως αναφέρει ο ίδιος στο βιβλίο.
