Το ποδόσφαιρο στην εποχή του lockdown: Πάσες και... ξάπλες στην μεγάλη περιοχή!
Παράδοξο πρώτο. Έχουμε δεi φέτος πολλές ομάδες της Πρέμιερ να το κάνουν. Ο αντίπαλος εκτελεί φάουλ έξω από την περιοχή και το τείχος στήνεται από τους αμυνόμενους. Ένα ακόμη παράδοξο είναι οι κοντινές πάσες από τον τερματοφύλακα στους αμυντικούς. Διαφορετικές σχολές, διαφορετικά στυλ, ένα όμως παιχνίδι.
Ο αντίπαλος εκτελεί φάουλ έξω από την περιοχή και το τείχος στήνεται από τους αμυνόμενους. Ένας από αυτούς ξαπλώνει πίσω από το τείχος για να εμποδίσει την μπάλα να περάσει από κάτω και να κατευθυνθεί με ένα δυνατό, συρτό σουτ προς το τέρμα. Η λογική βασίζεται στο ότι κάποιοι παίκτες έχουν χάρισμα να σουτάρουν δυνατά και μπορούν να προκαλέσουν πρόβλημα με ένα ευθύβολο σουτ προς τον τερματοφύλακα ο οποίος περιμένει την μπάλα ψηλά. Συμβαίνει όμως αυτό;
Μήπως η αμυνόμενη ομάδα απλώς χάνει έναν παίκτη ο οποίος άσκοπα κυλιέται στο χορτάρι; Aκόμη και αν υποθέσουμε ότι όντως η μπάλα θα περάσει κάτω από το τείχος, τι θα συμβεί αν βρει το χέρι του ξαπλωμένου παίκτη; Στην εποχή του VAR, όλα μπορούν να συμβούν...
Έχουμε, επίσης, τις κοντινές πάσες από τον τερματοφύλακα στους αμυντικούς. Η μπάλα είναι στον τερματοφύλακα και εκείνος την κατεβάζει και την δίνει με κοντινή πάσα είτε στους κεντρικούς αμυντικούς είτε στους πλάγιους μπακ.
Η λογική πίσω από αυτό είναι αφενός να μην συνεχιστεί το παιχνίδι με ένα βολέ στο κέντρο του γηπέδου όπου η μπάλα θα μπορεί να τεθεί υπό διεκδίκηση με κεφαλιά. Επίσης η επιτιθέμενη ομάδα κερδίζει έναν παίκτη παραπάνω, τον τερματοφύλακα, ο οποίος συμμετέχει πιο ενεργά στο παιχνίδι.
Πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα συστήματα του Πεπ Γκουαρδιόλα, και προφανώς έχει την σφραγίδα του, αφού η Σίτι επιτίθεται σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι, με τους παίκτες να κινούνται στους χώρους με και χωρίς την μπάλα.
Αξίζει κανείς να παρακολουθήσει πώς η Σίτι επιτίθεται, κοιτώντας με προσοχή τους παίκτες που δεν έχουν την μπάλα, αλλά κινούνται είτε παράλληλα, είτε κάθετα στον συμπαίκτη τους που έχει την κατοχή, δίνοντάς του πάντα την δυνατότητα της σωστής και κοντινής πάσας.
Όμως η ανάπτυξη από πίσω έχει και πολλές αρνητικές πτυχές. Μπορεί τα μπακ τις Σίτι, ο Γουόκερ, ο Στοόυνς, ο Ντίας, ή ο Κανσέλο να έχουν την τεχνική και την ικανότητα να κατεβάσουν την μπάλα και να παίξουν το 1-2, όμως δεν έχουν όλες οι ομάδες την ίδια ποιότητα.
Επίσης εξαρτάται και από τον αντίπαλο. Υπάρχουν ομάδες με πολύ δυνατή γραμμή κρούσης, οι οποίες ανεβαίνουν στο γήπεδο και πιέζουν ασφυκτικά τους αντιπάλους.
Το χάντικαπ είναι προφανές. Πιέζουν οι επιθετικοί, οι οποίοι έχουν ανώτερη τεχνική κατάρτιση, οι αμυντικοί χάνουν την κατοχή κοντά στο τέρμα και η ευκαιρία είναι συνήθως αυτό που λέμε …μισό γκολ.
Είναι τέτοια η εμμονή με αυτό τον τρόπο ανάπτυξης που έχουμε δει φέτος πολλές φορές τους παίκτες να προτιμούν να χάσουν την μπάλα, θέτοντας σε κίνδυνο την ομάδα τους να δεχτεί τέρμα παρά απλώς να την στείλουν πλάγιο άουτ.
Είναι καλό να υπάρχουν νέες τακτικές και τεχνικές, όμως είναι καλύτερο κάθε ομάδα να παίζει και να αναπτύσσεται ανάλογα με το ρόστερ και τις δυνατότητές της.
Άλλωστε μερικά από τα ωραιότερα γκολ, αυτού που ονομάζει ο Γιούργκεν Κλοπ "rock and roll football", είναι αυτά που με 3 πάσες στέλνουν την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή και μετά στα δίχτυα του αντιπάλου.
Διαφορετικές σχολές, διαφορετικά στυλ, ένα όμως παιχνίδι.
Αυτό που φαίνεται προς στιγμή να επιβιώνει και να παραμένει ανταγωνιστικό, γιατί για να δανειστούμε τα λόγια του Πεπ «δεν είναι άθλημα αν δεν έχει την έννοια της ήττας και της νίκης, δεν είναι άθλημα αν δεν αγωνίζεσαι για να μην υποβιβαστείς ή για να προβιβαστείς».
Με όποιον τρόπο τελικά και αν παίζεται.
Άκης Βαλαβάνης @LockdownFootball
