Λίβερπουλ: Το βάθος πάγκου, σε … βάθος χρόνου
Η εξέλιξη, τα επιτεύγματα και η ποδοσφαιρική αρτιότητα της Λίβερπουλ τα τελευταία 3 χρόνια δεν επιδέχονται καμίας αμφισβήτησης. Γεννάται όμως το εύλογο ερώτημα του εάν η ομάδα του λιμανιού χρειάζεται περεταίρω εμβάθυνση του ρόστερ της για να συνεχίζει να διατηρείται στο ίδιο κορυφαίο επίπεδο και τα προσεχή χρόνια.
Mε την Αγγλική Ομοσπονδία να μην δείχνει διατεθειμένη να δει την τρέχουσα σεζόν να ακυρώνεται και με όλα να δείχνουν ότι οι αγωνιστικές υποχρεώσεις των ομάδων θα επαναρχίσουν κανονικά μέσα στον Ιούνιο, η διαφαινόμενη στέψη της Λίβερπουλ ως πρωταθλήτρια Αγγλίας, μοιάζει απλά θέμα χρόνου.
Την περίοδο 2018/2019 η ομάδα κινήθηκε για τους Ναμπί Κειτά από την Λειψία, Φαμπίνιο από την Μονακό, Σακίρι από την Στόουκ, Άλισον από την Ρόμα, Σεπ Φαν ντερ Μπεργκ από την Τσβόλε καθώς και για τον νεαρό Άιζακ Κρίστι-Ντέιβις από τις ακαδημίες της Τσέλσι. Στις 2 τελευταίες μεταγραφικές περιόδους η ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ απέκτησε τον 17χρονο Χάρβι Έλιοτ, τους τερματοφύλακες Άντριαν και Λόνεργκαν καθώς και τον πολυθεσίτη Τακούμι Μιναμίνο από την Σάλτσμπουργκ τον Ιανουάριο.
Οι παραπάνω κινήσεις, πέραν αυτών του Άλισον και του Φαμπίνιο οι οποίοι προορίζονταν και αγωνίζονται ως βασικοί, εμβάθυναν αρκετά το αγωνιστικό υλικό των «κόκκινων». Και -κατά την προσφιλή τακτική του Κλοπ- υπήρξαν απόλυτα στοχευμένες. Ο Γερμανός τεχνικός αρέσκεται στην αγορά κυρίως νεαρών ποδοσφαιριστών τους οποίους θα έχει την ευκαιρία να εξελίξει και να αναδείξει ενώ όταν πρόκειται για κινήσεις πρωτοκλασάτων ποδοσφαιριστών (όπως οι 2 προαναφερθείσες), αυτές δεν υπερβαίνουν τις 1 ή 2 ανα μεταγραφική περίοδο.
Φυσικά για την καλοκαιρινή και χειμερινή μεταγραφική περίοδο της σεζόν 2019/2020 δεν έγινε κάποια προσθήκη ποδοσφαιριστή προοριζόμενου για την βασική εντεκάδα και σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του πρώην προπονητή της Ντόρτμουντ αυτό μάλλον δεν θα συμβεί ούτε την ερχόμενη εαρινή μεταγραφική περίοδο.
Η ‘’τακτική’’ αυτή από πλευράς Κλοπ, έχει φυσικά την εξήγησή της, αφού ο ίδιος προτιμά να κινείται για ποδοσφαιριστές οι οποίοι ταιριάζουν απολυτά στο πλάνο του και είναι αναγκαίοι σε έναν συγκεκριμένο τομέα. Η ομοιογένεια και οι στενές σχέσεις μεταξύ των ποδοσφαιριστών είναι καθοριστικής σημασίας και σε αυτούς ακριβώς τους τομείς βοηθάει τα μέγιστα η ‘’μετρημένη’’ μεταγραφική πολιτική της ομάδας.
Σημαντικότατο επίσης ρόλο στις επιλογές του Γερμανού τεχνικού παίζει και ο χαρακτήρας του εκάστοτε ποδοσφαιριστή αφού εμφανώς ο Κλοπ αποφεύγει ποδοσφαιριστές των οποίων η συμπεριφορά μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στα αποδυτήρια και κατ’ επέκταση στο καλό κλίμα της ομάδας.
Σε δηλώσεις του στον Guardian τον περασμένο Ιανουάριο, ο Κλοπ δήλωσε ότι ο στόχος της ομάδας αλλά και του ίδιου είναι να ενδυναμώνεται συνεχώς το ρόστερ της ομάδας. Αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα προσθήκες νέων ποδοσφαιριστών. Η ενδυνάμωση μπορεί κάλλιστα να επιτευχθεί με την επικέντρωση στην βελτίωση του υπάρχοντος έμψυχου δυναμικού.
Τρανταχτά παραδείγματα, τα αμυντικά άκρα της Λίβερπουλ, Αλμπέρτο Μορένο και Ναθάνιελ Κλάιν οι οποίοι δεν ταίριαζαν στο αγωνιστικό πλάνο του Γερμανού. Το λογικότερο -βάσει και των στόχων της ομάδας- ήταν η αγορά νέων ΄΄εντεκαδάτων΄΄ ακραίων αμυντικών. Αντί αυτού ο Κλοπ προτίμησε να εμπιστευτεί τους άπειρους Ρόμπερτσον και Αλεξάντερ-Άρνολντ, με αποτέλεσμα να έχει σήμερα ίσως το κορυφαίο δίδυμο ακραίων αμυντικών στον κόσμο.
Γίνεται αντιληπτή λοιπόν όχι μόνο η ικανότητά του ως τεχνικός, αλλά και η ικανότητα του στο ‘’management and developing’’ των ποδοσφαιριστών του. Θα είναι όμως αυτά αρκετά σε βάθος χρόνου δεδομένων των στόχων της ομάδας ;
Αρχικά, συνολικά η Λίβερπουλ έχει 28 ποδοσφαιριστές ( χωρίς να προσμετρούνται οι δανεικοί) οι οποίοι προπονούνται κανονικά με την πρώτη ομάδα.
(Έξω έμειναν νεαροί από τις ακαδημίες οι οποίοι ανα διαστήματα και όποτε χρειαστούν προπονούνται με την πρώτη ομάδα αλλά όχι σε τακτική βάση. Π.χ. Νέκο Γουίλιαμς, Γιάσερ Λαρούτσι)
Κρατώντας το κλασσικό 4-3-3 του Κλοπ χωρίς διαφοροποιήσεις, με την πρώτη ματιά το βάθος ανα θέση δεν μοιάζει αρκετό. Ο Γερμανός τεχνικός όμως, με την δική του τεχνοτροπία, επιτυγχάνει η ομάδα να δείχνει και να είναι πλήρης σε κάθε θέση.
Στο αριστερό άκρο της άμυνας, υπάρχει μόνο ο Ρόμπερτσον. Δεν υπάρχει στην ομάδα ποδοσφαιριστής με τα στοιχεία του που μπορεί να παίξει στην θέση αυτή, πλήρως ανταποκρινόμενος στα ‘’θέλω’’ του Κλοπ. Ποιος θεωρούσε στην αρχή της χρονιάς ότι μια ομάδα που θα κυνηγήσει το πρωτάθλημα και το Τσάμπιονς Λιγκ θα μπορούσε να ολοκληρώσει την χρόνια με ένα βασικό αριστερό μπακ και σαν αντικαταστάτη τον 34χρονο Τζέιμς Μίλνερ ; Και όμως βγήκε.
Ή στο κέντρο της επίθεσης όπου στον ρόλο του ψεύτικου εννιαριού δεσπόζει μόνο ο Φιρμίνο. Και πάλι, όποτε κάποιος βασικός ποδοσφαιριστής της 11αδας απουσίαζε, ο Κλοπ με μικρές εσωτερικές αλλαγές κατάφερνε να παίρνει αυτό που χρειάζεται είτε αυτό σήμαινε η χρησιμοποίηση του Οριγκί στα πλάγια της επίθεσης είτε η μεταφορά του Σαλάχ σε πιο κεντρικό ρόλο ( χωρίς το όλο το ‘’βάρος’’ των αρμοδιοτήτων του Φιρμίνο).
Το σύστημα αυτό, των μικρών αλλά αποδοτικών εσωτερικών αλλαγών δηλαδή, διατηρεί την τόσο σημαντική ομοιογένεια της ομάδας αλλά κυρίως δουλεύει ! Είναι όμως -φαινομενικά τουλάχιστον- δύσκολο να συνεχίσει να δουλεύει με την ίδια επιτυχία και για τα προσεχή χρόνια.
Θα έμοιαζε απόλυτα λογική η προσθήκη μερικών ποδοσφαιριστών οι οποίοι θα κάλυπταν κάποια πολύ συγκεκριμένα κενά (αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι) ενώ θα μπορούσαν να επιτελέσουν και άλλους ρόλους στην ομάδα, κινήσεις παρόμοιας λογικής με αυτήν του Τακούμι Μιναμίνο.
Ένας αριστερός μπακ ο οποίος θα μπορούσε να αγωνιστεί είτε στο κέντρο της άμυνας είτε ως πιο επιθετικογενής, στο αριστερό άκρο της επίθεσης δίνοντας ανάσες στον Μανέ όποτε αυτό ήταν απαραίτητο.
Ένας επιθετικός με διαφορετικό στυλ από αυτό του Φιρμίνο, πιο ‘’καθαρόαιμος’’ ο οποίος θα μπορούσε πιο εύκολα να ανταποκριθεί σε συγκεκριμένες απαιτήσεις του προπονητή του και θα έκανε την μετάβαση από το 4-3-3 στο 4-2-3-1 ακόμα πιο εύκολη.
Ένας δημιουργικός μέσος ο οποίος θα αντικαθιστούσε τον προσεχώς αποχωρούντα Άνταμ Λαλλάνα (και ίσως να κάλυπτε το δημιουργικό κενό που άφησε πίσω του ο Κουτίνιο) και οποίος θα είχε την ευχέρεια να αγωνιστεί τόσο στο κέντρο όσο και στα άκρα της επίθεσης.
Οι κινήσεις που ΄΄βγάζουν΄΄ νόημα λαμβάνοντας υπόψη το τρέχον έμψυχο υλικό της Λίβερπουλ είναι αρκετές, αρκετές όμως είναι και οι αντικειμενικές δυσκολίες πραγματοποίησης αυτών.
Πρέπει πρώτα από όλα να εντοπιστούν οι ποδοσφαιριστές αυτοί με τα συγκεκριμένα αυτά στοιχεία, να γνωρίζουν και να αποδεχτούν τον ρόλο τους στην ομάδα ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι ρόλος στην βασική εντεκάδα. Από την άλλη γιατί ο Γερμανός τεχνικός να ρισκάρει μια μεταγραφή η οποία ενέχει το ρίσκο του να μην του ΄΄βγει΄΄ (π.χ. Ναμπί Κειτά) ενώ μπορεί κάλλιστα να καλύψει τα όποια κενά ΄΄εσωτερικά΄΄.
Εξίσου σημαντικό ρόλο στην όποια μεταγραφική κίνηση παίζει και η εξέλιξη των νεαρών ποδοσφαιριστών της ομάδας ( είτε από την ακαδημία είτε από μετεγγραφή ως projects). Είναι και στην ποδοσφαιρική φιλοσοφία εξάλλου του Γερμανού, το να δίνει ευκαιρίες στους νεαρούς και να τους βοηθά να αναδεικνύονται και να καθιερώνονται στις ομάδες τις οποίες προπονεί.
Σε κάθε περίπτωση, όλες οι αποφάσεις επαφίονται στον Κλοπ και τους συνεργάτες του στην ομάδα, αλλά με τις διαφαινόμενες αποχωρήσεις των Λαλλάνα και Λόβρεν (μέχρι στιγμής) είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα υπάρξουν αλλαγές. Μένει μόνο να δούμε το είδος αυτών.
ΛΟΪΖΟΣ ΜΩΥΣΕΩΣ
