Η μεγάλη αντεπίθεση του αγγλικού ποδοσφαίρου!

Η εθνική Αγγλίας στα ημιτελικά του Μουντιάλ. Έξι ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ και του Γιουρόπα Λιγκ. Το ένα ρεκόρ διαδέχεται το άλλο και το england365.gr επιχειρεί να εξηγήσει τους λόγους που συνέβαλαν στη δυναμική ποδοσφαιρική επιστροφή των  εκπροσώπων του αγγλικού ποδοσφαίρου.   



Η μεγάλη αντεπίθεση του αγγλικού ποδοσφαίρου!

Άνοιξη του 2009. Πέρασαν 10 ολόκληρα χρόνια απ' την τελευταία φορά που το αγγλικό ποδόσφαιρο πανηγύριζε την ύπαρξη τεσσάρων εκπροσώπων του στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ. Μάλιστα εκείνη η χρονιά ήταν η πέμπτη συνεχόμενη, που μια ομάδα της Πρέμιερ Λιγκέφτανε στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Έμοιαζε να αποτελεί μια συνήθεια, μια κανονικότητα. Κι όμως ακολούθησαν έτη... ξηρασίας για τους Άγγλους. Οι οποίοι στην προσπάθεια τους ίσως και να δικαιολογήσουν τις αποτυχίες τους, έφτασαν στο σημείο να εκφράζουν σαφή προτίμηση στις εγχώριες προκλήσεις. Μια ακολουθία γεγονότων και παραγόντων όμως, τους ανάγκασε να αλλάξουν γνώμη ξαναφέρνοντας τους στο προσκήνιο.

Αλλαγή νοοτροπίας

Με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να έχει κρεμάσει το προπονητικό του σακάκι και τον Αρσέν Βενγκέρ να γίνεται συνεχώς δέκτης αρνητικής κριτικής, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι οι πάγκοι τα τελευταία χρόνια δεν περνούσαν και τις ενδοξότερες μέρες τους. Πλέον όμως τα δεδομένα φαίνονται να διαφοροποιούνται. Τεχνικοί όπως ο Πεπ Γκουαρντιόλα, ο Γιουργκεν Κλοπ, ο Μαουρίτσιο Ποτσετίνο, ο Ουνάι Έμερι, ο Σάρι  όχι μόνο διαθέτουν ισχυρές προσωπικότητες αλλά αποτελούν και φορείς ενός διαφορετικού ποδοσφαιρικού μοντέλου.

Η βρετανική «σχολή» είχε μάθει τους φιλάθλους της σε ένα παιχνίδι ρυθμού και δύναμης. Ωστόσο οι παραπάνω προπονητές (οι οποίοι έχουν το «know how» της Ευρώπης έχοντας παίξει τελικούς και έχοντας κατακτήσει τρόπαια), του προσέδωσαν την τακτικήπροσέγγιση στην οποία υστερούσε. Η μπάλα στο έδαφος, περισσότερο passing game, λιγότερα βαθειά γεμίσματα από άμυνα σε επίθεση και σίγουρα πολλοί τεχνίτες παίκτες. Όπως είχε τονίσει άλλωστε λίγο παλιότερα εν εξ' αυτών, ο Χουάν Μάτα: «Το αγγλικό ποδόσφαιρο αλλάζει. Δεν έχει πλέον το κλασσικό του στυλ». Το πολύπλοκο στα σχέδια αλλά απλοϊκό στο μάτι παιχνίδι, έχει γίνει κανόνας αν θες να πετύχεις στις διεθνείς διοργανώσεις.

Επομένως υπάρχουν πλέον οι άνθρωποι οι οποίοι απ' τη μια προσπαθούν να αλλάξουν τη νοοτροπία τόσο των ομάδων, όσο και του κόσμου τους απέναντι στους ευρωπαϊκούς αγώνες. Απ' την άλλη έχουν καταφέρει να εξελίξουν τους γηγενείς ποδοσφαιριστές τους και όχι μόνο. Παράγοντας ο οποίος συνέβαλε και στη φετινή πορεία της Εθνικής Αγγλίας μέχρι τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Είναι πολλά τα λεφτά...

Οι αγγλικοί σύλλογοι πάντα απολάμβαναν τεράστια οικονομικά πλεονεκτήματα έναντι των υπολοίπων. Οι οποίοι μπορούν να περηφανεύονται ότι διαθέτουν τους μεγαλύτερους αστέρες του ποδοσφαιρικού στερεώματος (Μέσι, Ρονάλντο, Νεϊμάρ, Εμπαπέ κ.α.), ωστόσο οι τελευταίοι αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις. Η πλειονότητα των καλύτερων παικτών βρίσκεται στην Πρέμιερ Λιγκ. Το αποδεικνύει και ο μέσος όρος της αξίας των ρόστερ σε κάθε χώρα. «Βασιλιάς» σε αυτόν τον τομέα είναι το προαναφερθέν πρωτάθλημα με 135 εκατ. ευρώ. Το οποίο στην τελευταία έκδοση της Deloitte έχει καταγράψει επιδόσεις, οι οποίεςαποδεικνύουν γιατί οι εκπρόσωποι του έχουν τις προϋποθέσεις για μια ευρωπαϊκή καταξίωση στο άμεσο μέλλον. Συγκεκριμένα σύμφωνα με τα φετινά στοιχεία της εταιρείας ανάλυσης οικονομικών επιδόσεων στο ποδόσφαιρο, υπήρξαν για πρώτη φορά έξι αγγλικές παρουσίες στην πρώτη δεκάδα των ομάδων με τα περισσότερα έσοδα. Μαντέψτε ποιες. Μα φυσικά αυτές που βρίσκονται στα προημιτελικά του Τσάμπιονς και του Γιουρόπα Λιγκ.

Εγχώριος ανταγωνισμός

Δεν είναι και λίγο έξι ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ να βρίσκονται στους «8» των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Μόνο και μόνο το ότι είχε να συμβεί 48 χρόνια (τελευταία φορά ήταν τη σεζόν 1970-71), λέει πολλά. Σίγουρα οι σπουδαίοι παίκτες και προπονητές είναι ένας μέρος της όλης επιτυχίας. Βασικό συστατικό όμως αποτελεί και ο φρενήρης ανταγωνισμός μεταξύ αυτών των συλλόγων, ο οποίος τους αναγκάζει να γίνονται όλο και καλύτεροι. 

Μάντσεστερ Σίτι και Λίβερπουλ πραγματοποιούν μια «τρελή» χρονιά και είναι αρκετά πιθανό στο τέλος μια απ' τις δύο να χάσει τον τίτλο ακόμα κι αν έχει μαζέψει περισσότερους από 90 βαθμούς. Από την άλλη υπάρχει κάποιος που βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι κάποια εκ των Τότεναμ, Άρσεναλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή Τσέλσι έχει εξασφαλισμένη θέση στην τετράδα; Σε τελική ανάλυση, δεν είναι τυχαίο ότι μιλάμε για τη μοναδική χώρα με αναγνωρισμένο «Big-6».

Μαθαίνουν απ' τα λάθη τους

Μπορεί πριν από λίγες μέρες ο Γκουαρντιόλα να χαρακτήρισε την ομάδα του ως «έφηβη» στο ΤσάμπιονςΛιγκ. Παρόλα αυτά και παρά το γεγονός ότι όντως η Σίτιδεν έχει να επιδείξει κάποια σπουδαία ιστορία στο θεσμό, ίσως αποτελεί απλά μια προσπάθεια του Καταλανού τεχνικού να έχει τους ποδοσφαιριστές του σε εγρήγορση. Εξάλλου η εμπειρία δεν συνεπάγεται μονάχαεπιτυχίες. Μέσα από τα λάθη σου δεν μαθαίνεις άλλωστε;

Το περσινό στραπάτσο των «πολιτών» με την Μονακόστη φάση των «16», τους δίδαξε την κυνικότητα που απαιτείται σ' αυτό το επίπεδο. Όπως φάνηκε και απ' τα επτά γκολ με τα οποία φιλοδώρησαν την Σάλκε στον αγώνα ρεβάνς τους τις προάλλες. Μια από τα ίδια και η Τότεναμ που σίγουρα τα έβαλε κάτω ύστερα από τον αποκλεισμό απ' την Γιουβέντους την προηγούμενη χρονιά, ο οποίος ουσιαστικά συντελέστηκε μέσα σε τρία λεπτά. Αυτό οδήγησε στις φετινές πειστικές, από άποψη συγκέντρωσης, εμφανίσεις της στα δύο ματς απέναντι στην Ντόρτμουντ.

Αν η λέξη λάθος μπορούσε να αποκτήσει κατά ένα μαγικό τρόπο ποδοσφαιρικό προσωπείο, αυτό δεν θα ήταν άλλο απ' του Λόρις Κάριους. Ο κατά τα άλλα συμπαθής τερματοφύλακας, αποτέλεσε την αιτία που η Λίβερπουλ δεν κατάφερε να διεκδικήσει τις όποιες ελπίδες της αναλογούσαν απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, τον περασμένο Μάιο. Αλλά ταυτόχρονα υπήρξε και η αφορμή για την απόκτηση ενός εκ των κορυφαίων γκολκίπερ του κόσμου, τον Άλισον, ο οποίος έχει συμβάλει καθοριστικά στα έως τώρα πεπραγμένα των «κόκκινων».

Οι λάτρεις του αγγλικού ποδοσφαίρου σίγουρα διανύουν μια απ' τις καλύτερες περιόδους τους. Ωστόσο αυτή η αντεπίθεση των ομάδων τους θέλουν να αντικατοπτριστεί και σε κάποιον τίτλο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν οι τελευταίες χτίσουν πάνω στους παραπάνωπαράγοντες, είναι θέμα χρόνου να ξαναχορέψουν στους ρυθμούς του «it's coming home»...

Μανώλης Μουσουράκης