Βίκτορ Μόουζες: Ένας άνθρωπος με δύο πατρίδες
«Ο άνθρωπος, πολλές φορές, συναντά το πεπρωμένο του στο δρόμο που διάλεξε για να το αποφύγει» και στην περίπτωση του Βίκτορ Μόουζες η μοίρα του μοιάζει να τον έχει περικυκλώσει και να τον κυνηγάει ξανά και ξανά.
Ο ποδοσφαιριστής με τις δύο «εθνικότητες», αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο που έχει χαραχτεί γι' αυτόν, σαν η πατρίδα να του «φώναξε» πως όσες κακές μνήμες κι' αν έχει, μπορεί να κάνει περήφανους εκείνους για τους οποίους την απαρνήθηκε. Ποια είναι η ιστορία του Μόουζες, του Νιγηριανού που παρολίγον να «σκοτώσει» τα όνειρα των Αργεντινών, ο οποίος έχει βρει το «σπίτι» του στην Αγγλία; Το england365 έχει την απάντηση
Όταν το ποδόσφαιρο γίνεται «σανίδα σωτηρίας»
Τα καλύτερα μαθήματα είναι αυτά που παίρνεις από την ίδια τη ζωή και για τον Βίκτορ Μόουζες, η ζωή επέλεξε να του δώσει το πιο γερό χτύπημα. Ήταν εκείνο που θα τον κρατούσε ξάγρυπνο τα βράδια, θα ανάγκαζε τα μάτια του να βουρκώνουν, την καρδιά του να χτυπά με αγωνία, το μυαλό του να πεισμώνει για εκδίκηση. Η δική του «απάντηση» δεν ήταν αιματηρή, αφού μια μπάλα κάποτε του έσωσε τη ζωή και με αυτή αποφάσισε να αλλάξει το μέλλον του και να κλωτσήσει το παρελθόν του.
Ήταν τότε, που στην ηλικία των 11 ετών θα έμενε μόνος, αφού στην Καντούνα της Νιγηρίας, μια συμμορία θα του στέρησε την οικογένεια. «Αυτά τα κτήνη σκότωσαν τους γονείς μου για θρησκευτικούς λόγους, δεν ήμουν μαζί τους εκείνη την ώρα, έπαιζα ποδόσφαιρο» και κάπως έτσι τα ξένοιαστα παιδικά του χρόνια θα αμαυρώνονταν και θα τον ανάγκαζαν να πετάξει από πάνω του οτιδήποτε του θυμίζει εκείνο το γεγονός, την ίδια του τη γενέτειρα.Εγκαταλείποντας τη Νιγηρία, έφτασε στην Αγγλία, προκειμένου να φτιάξει τη ζωή του από την αρχή, με τις θύμησες να μένουν πίσω, όπως ακριβώς και η πατρίδα του.
Ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Κρίσταλ Πάλας, έχοντας βάλει στόχο πως «το ποδόσφαιρο μου έσωσε κυριολεκτικά τη ζωή» και τώρα ήταν ξανά η ώρα της στρογγυλής θεάς να επαναλάβει το θαύμα της. Αγωνιζόμενος στη σχολική ομάδα, ο παλαίμαχος άσος των Άρσεναλ και Τσέλσι, Κόλιν Πέιτς, τον ανακάλυψε, με την πορεία του να εκτοξεύεται στη συνέχεια ολοένα και περισσότερο. Το Νησί τον «αγκάλιασε», όπως ακριβώς ο ίδιος είχε ανάγκη, με τις κλήσεις από την Εθνική (κ-16, κ-17, κ-19 και κ-21) να έρχονται ως επιβράβευση. Ως ένα μήνυμα πως ο Βίκτορ είναι δικό τους παιδί πλέον.
Τα «λιοντάρια» όμως, δεν κατάφεραν να τον κρατήσουν, ίσως γιατί η δική του επιθυμία ήταν να επαναφέρει στη μνήμη του τα περασμένα, ο μοναδικός τρόπος να ξεπεράσει όσα δεν μπορούσε να ξεχάσει. Το Φλεβάρη του 2012 φόρεσε για πρώτη φορά το εθνόσημο της πατρίδας του, ήτα η στιγμή που αποφάσισε να «ξορκίσει» τους δικούς του δαίμονες, ακόμη κι' αν «στερούμαι τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους».
Στην αναμέτρηση με την Αργεντινή, η Νιγηρία έφτασε μια ανάσα πριν την πρόκρισή της στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Μόουζες σκόραρε για τους «υπεραετούς» με πέναλτι, σε μια τόσο ψύχραιμη και απλή εκτέλεση, σα να έχει απέναντί του όλους τους κάποτε εφιάλτες που πλέον μοιάζουν με όνειρα, δίνοντας παράλληλα σε ένα ολόκληρο έθνος, ένα λόγο να πιστέψουν και να πανηγυρίσουν. Το ίδιο έθνος που κάποτε τον πίκρανε με τον πιο άσχημο τρόπο, τον «έδιωξε», τον απομάκρυνε από κοντά του. Στα 27 του χρόνια πλέον, μοιάζει συμβιβασμένος με το πεπρωμένο του, έχοντας μετατραπεί σε ένα από τα πιο βασικά «όπλα» στη φαρέτρα της Τσέλσι. Ο Μόουζες είναι ένας άνθρωπος με δύο πατρίδες, μοιρασμένος ανάμεσα σε δύο χώρες, ένας επιζών του σύγχρονου ποδοσφαίρου.
Έλενα Χαριτάκη
