Και όμως από την ήττα θα μάθουν πολλά Κλοπ και Λίβερπουλ!
Σε αυτό το διάστημα από το 2013-14 που η Ρεάλ Μαδρίτης γιγάντωσε ξανά το μύθο της κατακτώντας τρία σερί τρόπαια στο UEFA Champions League (και τέσσερα σε πέντε σεζόν) η Λίβερπουλ μπόρεσε να κλείσει τη ψαλίδα από έβδομη στην Premier League σε φιναλίστ στο ποιο σπουδαίο θεσμό. Και από αυτή την ήττα στο Κίεβο οφείλει να μάθει πολλά. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Οι Κινέζοι λένε πως και η μεγαλύτερη πορεία αρχίζει από το πρώτο βήμα. Για την Λίβερπουλ και το καλοκαίρι του 2013 είχε ξεχάσει τι πάει να πει να παίζει στο Champions League, ακόμα και να διεκδικεί το πρωτάθλημα στην χώρα της, τα βήματα που έχουν γίνει σε αυτή την πενταετία είναι πολλά! Το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό το γεγονός, αν αναλογιστεί κανείς πως μετά την παρολίγον κατάκτηση του τίτλου το 2014 που χάθηκε ίσως από εκείνο το γλίστρημα του Τζέραρντ, η ομάδα πήγε πάλι προς τα πίσω μέχρι να έρθει αντι του Ρότζερς ο Κλοπ.
Ο Γερμανός τεχνικός έφτασε τον Οκτώβριο του 2015 στο μεγάλο λιμάνι, αντικαθιστώντας τον Βορειοϊρλανδό, έχοντας μπροστά του ένα μεγάλο στοίχημα: να ξανακάνει τη Λίβερπουλ ομάδα που θα έχει ειδικό βάρος.
Ο Ρότζερς είχε ήδη κάνει σημαντική δουλειά και θα είναι άδικο να μην του δοθεί ένα credit στη βελτίωση κάποιων παικτών όπως ο Χέντερσον ή η απόκτηση του Τσαν για παράδειγμα που φέτος έκανε με το τραυματισμό του μερικά από τα καλύτερα παιχνίδια του κόκκινη φανέλα!
Ο Κλοπ μπόρεσε στη πρώτη του χρονιά, χωρίς μάλιστα να είναι ούτε ένας παίκτης επιλογή του (από αυτούς με τους οποίους δούλεψε) να πάει την ομάδα σε δύο τελικούς. Στο League cup όπου η ήττα ήρθε από τη Σίτι στα πέναλτι και στο Europa League στη Βασιλεία εκεί όπου απέναντι στην Σεβίλλη (για ένα ημίχρονο) η Λίβερπουλ ήταν καλύτερη, προηγήθηκε, ωστόσο μετά δεχόμενη τρία γκολ υπέκυψε σε μια ανώτερη ομάδα.
Πέρσι χωρίς Ευρώπη, Στόχος όφειλε να είναι ένας και επιτεύχθηκε. Η επιστροφή δηλαδή στους ομίλους του Champions League. Και φέτος, δε νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος πέρσι στην κλήρωση στο Μονακό να πίστευε πως η Λίβερπουλ θα ήταν στο Κίεβο.
Εκεί υπήρχε ξεκάθαρο φαβορί και στο γήπεδο επιβεβαιώθηκε ωστόσο για να συμβεί χρειάσθηκε ο Σαλάχ να τραυματιστεί (θα ήθελα να πιστεύω χωρίς ηθελημένη προσπάθεια του Ράμος) και κυρίως δυο τραγικά λάθη του Κάριους. Και ακόμα και αν μπορώ να τον δικαιολογήσω στο τρίτο γκολ, για το κόλλημα του μυαλού του στη φάση του Μπενζεμά δυστυχώς δεν υπάρχει το παραμικρό πως υπεράσπιση!
Από αυτόν τον τελικό η Λίβερπουλ πήρε εμπειρία, αφού ούτε ένας παίκτης δεν είχε προηγουμένως αγωνιστεί σε τέτοιο παιχνίδι και το σκληρό μάθημα χωρίς μεγάλο τερματοφύλακα δεν πας πουθενά. Από την άλλη βγήκαν κερδισμένοι κάποιοι παίκτες, όπως ο Μανέ ή ο Ρόμπερτσον, ο Λόβρεν που ήταν εξαίρετος και ο Φαν Ντάικ που όλο και περισσότερο δικαιολογεί τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για τη μεταγραφή του και ομολογώ πως δεν το περίμενα να προσαρμοστεί τόσο γρήγορα!
Τώρα εκείνο που χρειάζεται να κάνει ο Κλοπ είναι να προσπαθήσει να μεταβάλει την ομάδα σε πραγματική διεκδικήτρια του τίτλου. Και του χρόνου στην ίδια διοργάνωση όμως το Champions League οφείλει να μπορέσει να πάει όσο πιο μακριά γίνεται. Με τα δείγματα γραφής αυτής της διετίας λοιπόν μπορεί πραγματικά κάποιος να πιστεύει πως από την ήττα στο Κίεβο μπορεί να μάθει περισσότερα ακόμη και από το αν είχε κερδίσει!
