Captain, Leader, Legend... (pics)
Τζον Τέρι, ένας παίκτης είδωλο για πολλούς ποδοσφαιριστές, αρχηγός με όλη την έννοια της λέξης, ο ηγέτης που πραγματικά όλες οι ομάδες θα ζήλευαν. Ο ιστορικός ηγέτης της Τσέλσι γίνεται σήμερα 37 ετών και το england65.gr κάνει μια αναδρομή στην καριέρα του ανθρώπου που συνέδεσε το όνομα του με όλες τις επιτυχίες της πρόσφατης ιστορίας της Πρωταθλητών Αγγλίας.
Ένα ολόκληρο στάδιο χειροκροτεί παθιασμένα ένα από τα μεγαλύτερα ινδάλματα - θρύλους της εποχής και φωνάζει ρυθμικά το όνομά του. Ένας παίκτης- σημαία για την Αγγλία και ειδικότερα για την ομάδα της Τσέλσι, με δυναμική και θάρρος. Και το όνομα αυτού; Τζον Τέρι.
Για 22 ολόκληρα χρόνια ¨υπηρέτησε¨ ως αρχηγός στην ομάδα του δυτικού Λονδίνου, δείχνοντας όλο τον απαραίτητο σεβασμό που αρμόζει τόσο στον ίδιο, στους συμπαίκτες του, όσο και στο ποδόσφαιρο. Ο « μπλε στρατιώτης » έχει παίξει 713 φόρες με την φανέλα της Τσέλσι ,έχοντας πετύχει 66 γκολ και αποδεικνύοντας πως είχε το ταλέντο και τη θέληση. Μα το σημαντικότερο; Είχε την παθιασμένη εμμονή ενός παίκτη για τη φανέλα της ομάδας του. Τα επιβλητικά πανό, που σήκωναν οι οπαδοί στο Στάμφορντ Μπρίτζ, έγραφαν «JT captain,leader, legend », γιατί για εκείνους δεν ήταν ένας απλός αρχηγός της Τσέλσι, ήταν ο ηγέτης τους. Ο Τζον Τέρι είναι η προσωποποίηση της φράσης του Τζον Μάξγουελ « Ο ηγέτης είναι ο ένας, ο οποίος ξέρει τον δρόμο ,χαράζει τον δρόμο και έπειτα δείχνει την σωστή πορεία», και έτσι κατάφερε να προσφέρει τόσα πολλά στην ομάδα της καρδίας του.
Η γέννηση ενός μεγάλου αρχηγού …
Σαν σήμερα, πριν από 36 χρόνια στο Μπάρκινγκ του Λονδίνου, γεννήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους του αγγλικό ποδόσφαιρο, και μην έχοντας στο νου του πως κάποια μέρα θα γίνει «πρότυπο» για πολλούς, άρχισε να απλά παίζει μπάλα. Ως παιδί ,ο Τζόν Τέρι, έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην Σέναρμπ, μια τοπική ομάδα, ενώ στην συνέχεια άνοιξε τους ορίζοντές του, «μετακομίζοντας» στην ομάδα νέων της Γουέστ Χαμ.
Αν όντως υπάρχει ένας καλός άγγελος που καθορίζει την μοίρα του ανθρώπου ,τότε σίγουρα εμφανίστηκε στον Τέρι στην ηλικία των 14 ,παροτρύνοντάς τον να πάει στην ομάδα της καρδίας του… την Τσέλσι. Σίγουρα, όταν ξεκινούσε, δεν μπορούσε να φανταστεί πως τα πιο τρελά του όνειρα ως παιδί, θα πραγματοποιηθούν και μάλιστα με το παραπάνω. Στην ηλικία των 16 υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο και η 6η Δεκεμβρίου του 2001 ήταν η πιο ξεχωριστή μέρα για εκείνον. Μόλις εικοσιτέσσερις ώρες πριν κλείσει τα 21 του φόρεσε για πρώτη φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού, και έτσι άρχισαν όλα…
Με τον Ζοζέ Μουρίνιο να τον καθιερώνει ως αρχηγό των Λονδρέζων και να πιστεύει τυφλά στην ικανότητα του ως ηγέτη, ο Τζον Τέρι κατάφερε να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά ινδάλματα και να κάνει ακόμα και τον πιο μεγάλο επικριτή του να φωνάξει ρυθμικά το όνομά του. Οντάς γέννημα θρέμμα των «μπλε» και με το έμβλημα «χαραγμένο» στην κάρδια του φόρεσε την φανέλα της Τσέλσι 580 φόρες ως αρχηγός της. Τρία πρωταθλήματα Αγγλίας, πέντε κύπελλα και τρία Λίγκ Καπ , ένα Τσάμπιονς Λίγκ και ένα Γιουρόπα Λίγκ ήταν η πλήρης συγκομιδή του σε τρόπαια , χαράζοντας έτσι τα αρχικά του στις καρδιές των οπαδών. Είναι ο αμυντικός με τα περισσότερα γκολ στην ιστορία της ομάδας ενώ το 2005 ψηφίστηκε από τους συμπαίκτες του ως ο «παίκτης της χρονιάς». Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά του όμως ήταν, πως από το 2005 μέχρι το 2009 συμπλήρωνε την καλύτερη εντεκάδα της ΦΙΦΑ.
Ένας για όλους …!!
Στο λεξιλόγιο του Τζον Τέρι δεν υπήρξε ποτέ η λέξη ¨εγώ¨ , πρωταρχικό ήταν το ¨εμείς¨. Όποτε τον χρειάζονταν ήταν εκεί ,είτε αυτό θα ήταν μια απλή φάση, είτε κάτι πιο σοβαρό. Τον Οκτώβριο του 2006 πήρε ένα μεγάλο ρίσκο ,έπειτα από τον τραυματισμό και των δυο τερματοφυλάκων της Τσέλσι όπου έκατσε κάτω από τα δοκάρια ,προφυλάσσοντας την εστία του. Αυτή του η πράξη ήταν ένα τρανό παράδειγμα θάρρους και απόδειξη για το πως ακριβώς κέρδισε τον σεβασμό, τόσο των οπαδών όσο και των συμπαικτών του και έγινε παράδειγμα προς μίμηση.
Αμέτρητες φορές επέστρεφε νωρίτερα από τραυματισμούς ,κάτι που μαρτυρά όχι μόνο για την ικανότητά του, αλλά τον επαγγελματισμό και την αφοσίωσή του. Ο πόνος ήταν αφόρητος μερικές φόρες , αλλά δεν άφησε ποτέ τις αποδόσεις του να πέσουν, επανειλημμένα έβαζε το σώμα του στη μάχη μπρος στο δρόμο των αντιπάλων, και όλα προς όφελος της Τσέλσι. Το «λιοντάρι» των μπλε πάντα έβγαινε μπροστά και έπαιρνε πάνω του όλη την ομάδα. Ο Τέρι γινόταν η ομάδα και είναι η απόλυτη εφαρμογή του «ένας για όλους και όλοι για έναν», για εκείνον δεν ήταν απλά ένα μότο, ήταν τρόπος ζωής.
Το παθός του ,η αγάπη του και περισσότερο η τρελά του για αυτή την ομάδα ήταν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που έκαναν τους συμπαίκτες του να το θεωρούν αναντικατάστατο, ιδιαίτερα για τον Φράνγκ Λάμπαρτ, ο όποιος δήλωσε «Πόση Ευχαρίστηση να παίξω με τον μεγαλύτερο αμυντικό στην ιστορία της Premier League.Στην πραγματικότητα, θα τον επέλεγα από οποιονδήποτε αμυντικό στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο οποιασδήποτε εποχής. Οδηγούσε την ομάδα τόσο στο γήπεδο όσο και εκτός αυτού από τη στιγμή που έκανε το ντεμπούτο του. Έθεσε τα πρότυπα για όλους μας, είτε αυτό σήμαινε την αριστεία στην προπόνηση, την μάχη για κάθε νίκη ή την ευλογία του να αγωνιζόμαστε για αυτή την σπουδαία ομάδα . Ήταν και είναι ένας θρύλος όχι μόνο για το ταλέντο του, αλλά και για την επιθυμία του να βγάλει το καλύτερο εαυτό του και των άλλων γύρω του. Αυτό τον έκανε τον πιο επιτυχημένο αρχηγό στην ιστορία του συλλόγου και τον καλύτερο φίλο όχι μόνο για μένα αλλά και τόσους άλλους εντός και εκτός της Τσέλσι.» Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ,λοιπόν την μαχητικότητα, την αφοσίωση και την ποιότητα αυτού του παίκτη.
Η αγάπη τους για εκείνον… τα συγχωρεί όλα !!!
Τελικός Τσάμπιονς Λίγκ στην Μόσχα το 2008 ανάμεσα σε δυο παλιούς γνώριμους , Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Τσέλσι. Ήταν σχεδόν αδύνατο να μην καταφέρει να κατακτήσει το τρόπαιο η Τσέλσι. Οι καιρικές συνθήκες ήταν άθλιες ,παρά όμως τη δυνατή βροχή ο αρχηγός στήνει την μπάλα στα έντεκα μετρά και παίρνει φορά να χτυπήσει το τελευταίο πέναλτι. Η μοίρα όμως του έπαιξε άσχημο παιχνίδι… γλιστράει, πέφτει και η μπάλα χτυπάει στο δοκάρι, προσφέροντας απλόχερα το τρόπαιο στους «κόκκινους διαβόλους». Ένας μικρός θάνατος ήταν για τον Τέρι η μέρα εκείνη, με τον ίδιο να έχει πέσει κάτω και να κλαίει με αναφιλητά ,γεγονός που έκανε τους φιλάθλους να καταλάβουν τι σημαίνει για αυτόν η Τσέλσι και ποσό σημαντικό ήταν το να σκοράρει.
«Δεν θα μπορέσω ποτέ να το ξεπεράσω. Εξακολουθώ να ξυπνώ μέσα στη νύχτα και να αισθάνομαι σκ@@@. Έχουν περάσει τα χρόνια και αυτό βοήθησε να φύγει κάπως ο πόνος από την καρδία όχι όμως και το μυαλό.» ήταν τα λόγια του αρχηγού που ήθελε όσο τίποτα να σηκώσει το τρόπαιο.
Ακόμα και μετά την βίαιη συμπεριφορά του, που του στοίχισε τον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ με την Μπάγερν Μονάχου … ακόμα και εκείνη την φορά τον συγχώρεσαν. Είχε έναν μαγικό τρόπο που τον έκανε αγαπητό. Αν και δεν έπαιξε, φόρεσε κανονικά την εμφάνιση της ομάδας του, μπήκε στον αγωνιστικό χώρο, πανηγυρίζοντας ξέφρενα μαζί με τους συμπαίκτες του την κατάκτηση το τροπαίου. Δεν τον κατηγόρησαν ποτέ, δεν του κράτησαν κακία …τον συγχώρεσαν. Στις μέρες μας κατηγορείται ο ποδοσφαιριστής για μια άτυχη στιγμή, χωρίς απολογία ,χωρίς συναίσθηση , τον Τζον όμως τον προστάτευσαν. Όπως λέει και ο γάλλος συγγραφέας του μικρού πρίγκιπα «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά, την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια» αυτό ακριβώς, λοιπόν έκαναν και εκείνοι , τον είδαν με την καρδιά τους !
Είκοσι δύο χρόνια μετά, ήρθε το «αντίο»…
«Την αγαπώ την Τσέλσι. Είμαι εδώ από 14 χρόνων και όλοι μου οι φίλοι είναι εδώ, κι έτσι θα μείνω μέχρι η ίδια η ομάδα να μου πει να αποχωρήσω. Ίσως κάποια στιγμή συμβεί ,μέχρι τότε εγώ μένω εδώ» είχε δηλώσει ο Τζον Τέρι και δυστυχώς ήρθε η στιγμή που επιβεβαιώθηκαν φόβοι του. Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί αλλά κάποιες φόρες αναγκαίοι …έτσι λοιπόν, έφτασε και η δύσκολη στιγμή, έπειτα από 22 ολόκληρα χρόνια ο Τζον Τέρι να πει το πικρό «αντίο» μετά από κοινή απόφαση. Έφτασε η στιγμή να αποχωρίσει από το σπίτι του, από την ομάδα της καρδίας του ,εκεί που πέρασε καλές και κακές στιγμές , παραμένοντας πάντα όμως ο «JT captain, leader, legend».
Το κύκνειο άσμα για τον Τέρι, δόθηκε στον αγώνα με την Σάντερλαντ , όταν το ρολόι του Στάμφορντ Μπρίτς έδειξε το 26’ λεπτό, ένα πρωτότυπο και παράλληλα έντονο για εκείνον περιστατικό έλαβε χώρα. Ο τερματοφύλακας της αντίπαλης ομάδας έβγαλε επίτηδες την μπάλα εκτός αγωνιστικού χώρου, κατόπιν συνεννόησης, με τον Τέρι να αφήνει την θέση του στον Κέιχιλ, γεγονός που δείχνει πως έχει κερδίσει και τον σεβασμό ακόμα και αντιπάλων του. Ήταν η στιγμή για το τελευταίο χειροκρότημα, για την επιβράβευση των φιλάθλων για όλα όσα έχει προσφέρει, για το τελευταίο «αντίο» στον ηγέτη τους.
Αριθμός 26… σημαντικός για τον Τέρι, σημαντικότερος για την Τσέλσι ,με αποτέλεσμα η ίδια η ομάδα να σκέφτεται να αποσύρει το συγκεκριμένο νούμερο. Είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει ως αντάλλαγμα σε εκείνων.
Όλα όσα είναι ο Τέρι, είναι η αγάπη του για την Τσέλσι. Στις φλέβες του κυλάει μπλε αίμα ,δεν είναι βασιλικό αλλά είναι σίγουρα της Τσέλσι. Ο σεβασμός και η αποδοχή, δεν απαιτούνται ,κερδίζονται. Ηγέτης γεννιέσαι δεν γίνεσαι ,και ο Τερι γεννήθηκε για να είναι στην κορυφή.
Ελένη Μαστραντώνη