ENGLAND365ΑρθρογραφίαΧρήστος Σωτηρακόπουλος

Το ποδόσφαιρο και όχι το αποτέλεσμα ήταν στο DNA της Γουέστ Χαμ!

ENGLAND365 30.06.2017 | 13.22

Πιστεύετε  πως υπάρχει ομάδα από τον 19ο αιώνα   που έως σήμερα να πέρασαν από τον πάγκο της μόνο 15 προπονητές; Και πως από το 1895 μέχρι το1989 στον πάγκο της είχαν καθίσει μόνο πέντε  διαφορετικοί μάνατζερς;  Η απάντηση είναι πιο απλή από ότι δείχνει. Η Γουέστ Χαμ. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, που δεν κρύβει πως τα «σφυριά» τον είχαν μαγέψει όταν αρχισε να παρακολουθεί μπάλα από το νησί τότε που η ηγετική φυσιογνωμία του Μπόμπι Μουρ κυριαρχούσε στην άμυνα.  



Το ποδόσφαιρο και όχι το αποτέλεσμα ήταν στο DNA της Γουέστ Χαμ!

Τα «σφυριά» που κλείνουν σήμερα 122 χρόνια ζωής έχουν καταφέρει στην υπεραιωνόβια παρουσία τους να μην προβαίνουν σε σπασμωδικές κινήσεις. Και αυτό εξηγεί πιθανώς στους αμύητους πως άντεξε μία τόσο δύσκολη σεζόν στον πάγκο ο Σλάβεν Μπίλιτς! 

Χίλσμπορο: Όσα χρόνια και αν περάσουν, οι μνήμες εξακολουθούν να πονάνε!

Αυτό που πάντα χαρακτήριζε την Γουέστ Χαμ ήταν η έμφαση της στο να παίζει καλή μπάλα. Και επίσης  η ικανότητα της να αναδεικνύει νέους ποδοσφαιριστές. Η επιγραφή στην είσοδο του «Μπολέιν Γκράουντ» ή «Απτον Παρκ» όπως το έλεγαν οι Λονδρέζοι, της ιστορικής έδρας μέχρι πέρσι των «σφυριών» ,έγραφε  «καλώς ήλθατε στην ακαδημία του ποδοσφαίρου». Δεν είχε  άδικο. Τεράστιες φυσιογνωμίες που έγραψαν το όνομα τους με χρυσά γράμματα στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου ξεπήδησαν από τα τμήματα υποδομής της Γουέστ Χαμ με κορυφαίο τον αρχηγό τη εθνικής Αγγλίας όταν πήρε το Πάγκόσμιο Κύπελλο το 1966, τον αείμνηστο  Μπόμπι Μουρ και μαζί του στην  ίδια ομάδα υπερηφανεύονται στο EastEnd πως διέθεταν τους σκόρερς της αναμέτρησης στο 4-2  με τη εθνική Γερμανίας, τον Τζεφ Χαρστ (τρία γκολ) και τον Μάρτιν Πίτερς (ένα γκολ) οι οποίοι επίσης ήταν προιόντα των ακαδημιών!  Ακόμη στην δεκαετία του 60 ήταν η πρωτη ομάδα που τόλμησε να έχει έγχρωμο παίκτη στην ενδεκάδα, τον γεννημένο στη Τζαμάικα  Κλάιντ Μπεστ που έσπασε τα ταμπού στο αγγλικό ποδόσφαιρο.

Αξίζει να αναφέρουμε πως η σταθερότητα στους προπονητές έδωσε και αγωνιστική ταυτότητα στην ομάδα που ξεκίνησε ως Thames Ironworks και μετονομάστηκε το 1902 σε Γουέστ Χαμ. Ο Σιντ Κινγκ που έπαιξε τα πρώτα χρόνια στην ομάδα, ανέλαβε για τριάντα χρόνια  από το 1902 έως το 1932 ενώ ο πιο εμβληματικός προπονητής υπήρξε ο Ρον Γκρίνγουντ που από το 1961 έως το 1974 ο άνθρωπος που επί των ημερών του η ομάδα γνώρισε τις καλύτερες μέρες της. Μετά  συνέχισε ως τεχνικός διευθυντής μέχρι το 1977 και ανέλαβε την εθνική Αγγλίας, την οποία το 1982 την οδήγησε στο Μουντιάλ μετά από απουσία 12 ετών όπου και αποκλείστηκε αν και η αήττητη!

Τον είχε διαδεχτεί το 1974 ο Τζον Λάιαλ που έμεινε  έως το 1989 παρότι επί των ημερών του η ομάδα έπεσε το 1978 ύστερα από 20 ολόκληρα χρόνια και έκανε τρεις σεζόν να επιστρέψει, δεν μπήκε κανείς στη συζήτηση για να απομακρυνθεί! Το 1980 μάλιστα οδήγησε τη Γουέστ Χαμ στην κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας με νίκη επί της Αρσεναλ με γκολ του πιο χαρισματικού χαφ που φόρεσε ποτέ τη φανέλα της του σερ Τρέβορ Μπρούκινγκ! Παραμένει η τελευταία ομάδα από τη Β’ Κατηγορία  (τη σημερινή Τσάμπιονσιπ) που πέτυχε κάτι ανάλογο στο αγγλικό ποδόσφαιρο!    

Το εκπληκτικό είναι πως η Γουέστ Χαμ πάντα έβγαζε σπουδαίους παίκτες και πάντα τους έχανε γρήγορα με μεταγραφή. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση η φουρνιά που είχε στις  αρχές του Millennium όταν όμως  ούτε ένα ούτε δύο στελέχη τη αλλά συνολικά 30 άφησαν το Ανατολικό Λονδίνο και οι πιο πολλοί έκαναν θραύση αλλού. Ο Ρίο Φέρντιναντ μέχρι τη περσινή μετακίνηση του Τζον Στόουνς ήταν ο πιο ακριβός αμυντικός στο νησί ενώ η καριέρα του  Φρανκ Λάμπαρντ απογειώθηκε με τη φανέλα της Τσέλσι, όπως και του  Τζο Κόουλ. Ο Ζερμέν Ντεφό ακόμα και σήμερα σκοράρει όπου αγωνίζεται, ο  Κανουτέ έκανε μεγάλη καριέρα σε  Τότεναμ και Σεβίλλη όπως και ο Μάικλ Κάρικ που κατέκτησε τα πάντα με τη Γιουνάιτεντ.  Ο Τρέβορ Σινκλέρ έκανε καλή καριέρα, ο  Εντουάρ Σισέ πήγε με τη Μονακό, συμπαίκτης  του Ακη Ζήκου  μέχρι  τον  τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2004, ο  Ντέιβιντ Τζέιμς έγινε βασικός στην εθνική Αγγλίας και βοήθησε την  Πόρτσμουθ να πάρει το Κύπελλο Αγγλίας το 2008.

Πάντα έβγαζαν και πάντα θα βγάζουν ταλέντα στο Ανατολικό Λονδίνο και η ομάδα έγινε   διάσημη για τον τρόπο που ήξερε να αγωνίζεται. Για κάθε μισθοφόρο σαν τον Παγιέτ που ήρθε ξετρέλανε κόσμο και έγινε βασικός στο Euro με τη Γαλλία αλλά μετά απαίτησε να φύγει,  ιστορικά η Γουέστ Χαμ έχει να επιδείξει δεκάδες σπουδαίους που φόρεσαν τη φανέλα της και την αγάπησαν καόνοντας άλματα στην καριέρα τους!

Ισως η πιο αδικημένη φουρνιά να υπήρξε η ομάδα του 1985-86 που τερμάτισε Τρίτη, η καλύτερη θέση στην ιστορία του κλαμπ, πίσω από τη φοβερή και  τρομερή Λίβερπουλ που πήρε το νταμπλ στη παρθενική σεζόν  του Κένι Νταλγκλίς ως παίκτη και  προπονητή και της Εβερτον που τότε είχε την καλύτερη ομάδα της ιστορίας της κατακτώντας τα πρωταθλήματα του 1985 και του 1987. Ωστόσο η Γουέστ Χαμ το πάλεψε μέχρι τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος και παραλίγο να ολοκλήρωνε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων τω εποχών στο αγγλικό ποδόσφαιρο αν είχε περισσότερο βάθος στον πάγκο!

Κορυφαία στιγμή της ομάδας παραμένει η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης το 1965  επί της πρωταθλήτριας εκείνη τη σεζόν στη Μπουντεσλίγκα Μόναχο 1860 με 2-0, όμως εκείνο που πάντα ξεχώριζε τα σφυριά ήταν ο τρόπος παιχνιδιού. «Δεν έχει αξία να κερδίζεις χωρίς καλή μπάλα. Οι παίκτες μου οφείλουν να κάνουν τον κόσμο που πληρώνει στην εξέδρα να γυρίζει σπίτι χορτάτος από το θέαμα» επέμενε ο Ρον Γκρίνγουντ και τα κόκκαλα του πρέπει  να τρίζουν βλέποντας μερικά ματς της σημερινής εποχής. 

TAGS: