Μέισον: «Σαν να εξερράγη βόμβα μέσα στο κεφάλι μου»!
Τις δραματικές στιγμές λίγο μετά τον παρ’ ολίγον θανάσιμο τραυματισμό στο κεφάλι του, κατά τη διάρκεια του αγώνα πρωταθλήματος με την Τσέλσι περιέγραψε σε συνέντευξή του στην «Daily Mail» ο μέσος της Χαλ, Ράιαν Μέισον, παρομοιάζοντας την εναέρια σύγκρουση με τον Γκάρι Κέιχιλ με... έκρηξη βόμβας!
«Ήταν σαν να εξερράγη βόμβα μέσα στο κεφάλι μου! Λίγο μετά την τομογραφία δεν είχα καμία ανταπόκριση με το περιβάλλον. Αντέδρασαν όμως, όλοι πολύ γρήγορα και μέσα σε λίγα λεπτά ήμουν ήδη στο χειρουργείο, αλλά η κατάσταση αυτή έθεσε σε άμεση απειλή τη ζωή μου κι αυτό είναι σοκαριστικό, όταν το ακούς. Ευτυχώς, ο ιατρός περίμενε την κατάλληλη στιγμή, ώστε να μου μιλήσει για το ατύχημα και την επέμβαση. Αν το έκανε νωρίτερα, δεν νομίζω ότι θα ήμουν σε θέση να το αντιμετωπίσω», ανέφερε αρχικά ο 25χρονος χαφ των «τίγρεων» και μιλώντας με λεπτομέρεια για το μέγεθος της ζημιάς που υπέστη, σχολίασε:
«Έσπασε το κρανίο μου και διαλύθηκε σε μικρά κομμάτια! Για λίγο διάστημα, ο μυς δεν συνδεόταν με το σαγόνι μου! Τις πρώτες οκτώ εβδομάδες δεν μπορούσα καν να ανοίξω το στόμα μου και δεν μπορούσα ούτε να διανοηθώ να βάλω μια κουταλιά μέσα. Ωστόσο, θυμάμαι τα πάντα μέχρι την εγχείρηση. Θυμάμαι την μπαλιά, την κεφαλιά, την πτώση μου στο γήπεδο, τη βοήθεια που έφτασε. Τα πρώτα δευτερόλεπτα μετά τη σύγκρουση οι σκέψεις μου εστίαζαν καθαρά στο φόβο. Τέτοιου είδους μονομαχίες είναι συχνές στο ποδόσφαιρο, όμως ο αντίκτυπος που είχε η συγκεκριμένη ήταν πολύ ισχυρός και ανησυχητικός, επειδή χτύπησα στο πιο μαλακό σημείο της κεφαλής».
Έχοντας ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό το σοκ του σοβαρού τραυματισμού του, ο Μέισον αποκάλυψε ότι, πέραν της τύχης που αισθάνεται για το ότι μπορεί και... αναπνέει, αρχίζει δειλά δειλά να σκέφτεται την επιστροφή του στα γήπεδα, κάτι που μπήκε για τα... καλά στο μυαλό του, όταν ξεκίνησε να βλέπει ποδόσφαιρο στην τηλεόραση. Ειδικότερα, είπε:
«Καταρχάς, νιώθω ευλογημένος που ζω και είμαι δίπλα στην οικογένειά μου. Ύστερα αναρωτιόμουν, πότε θα μπορούσα να επιστρέψω στους κανονικούς μου ρυθμούς. Πότε θα μπορούσα, ας πούμε, να πάω για ψώνια. Όταν άρχισα, όμως, να παρακολουθώ ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, τότε μπήκε ξανά το άθλημα στο μυαλό μου και τότε ήταν που σκέφτηκα ότι θέλω να παίξω ξανά! Πριν από αυτό δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν δυνατό! Πως θα ήμουν σε θέση να τρέξω γύρω από ένα γήπεδο, όταν με το ζόρι κατάφερνα να ανέβω τις σκάλες»;
